imageHet boekje "Visie op Biologisch", waar Ailko Faber eerder deze week over schreef, werd mij vriendelijk toegezonden door het CBL, de uitgever ervan. De inhoud is weinig schokkend. Politici en de directies van de grote supermarktketens zeggen vooral dat de consument uiteindelijk zelf die vraag naar bio moet creëren en dat de ontwikkelingen hoopvol zijn, ook al gaat de groei van bio buitengewoon moeizaam in vergelijking met het buitenland. De ketens spreken de intentie uitde consument meer te gaan "verleiden"; slechts een enkele zegt bij gelijke geschiktheid voor 100% biologisch te kiezen en dus zelf actief gaat pushen. Over diervriendelijkheid staan er geen grote toekomstbeloftes in het boekje.

De meest interessante vise kwam wat mij betreft van Koen Slippens van Sligro.

Het blijft een boeiend fenomeen, biologisch voedsel. Emotie en ratio voeren voortdurend een bio-gevecht. Emotie omdat je tegenwoordig geen (vak)blad kunt openslaan of men schrijft er wel over. De ratio is dat er zowel in foodservice als foodretail, ondanks een voortdurende verkoopstijging, relatief weinig omzet in biologisch voedsel wordt gerealiseerd. Je ziet wel een stimulans bij grote cateringopdrachtgevers zoals ministeries, die afgesproken hebben dat een behoorlijk percentage van hun aanbod biologisch moet zijn. Maar is dat wel logisch? Die biologische wensen zouden toch primair vanuit de consument moeten komen?

Biologische en verantwoorde voeding uit de ‘geiten-wollen-sokken-sfeer’ halen is een kritische succesfactor. Dat is een lastig imagohoekje waarin biologisch in Nederland toch wel een beetje beland is. In de Verenigde Staten, Groot Brittannië en ook onze buurlanden hebben ze dit handig gedaan met kreten als ‘Organic’ en ‘All natural’. Dat is wat minder beladen en past ook in Nederland prima in de trend van ‘bewust eten’. Bovendien bewijst het dat verantwoord en lekker tóch heel goed samen kunnen gaan en dat is de weg naar de toekomst. Of we dat uiteindelijk via Ik Kies Bewust’, ‘Organic’, ‘All natural’ of biologisch gaan doen zullen we zien!


Op de boerenmarkt zag ik er laatst weer één, zo'n geitenwollensok. Zelfgebreide trui, een soort talisman om zijn nek, vlassig baardje en dito kapsel, lijzige stem, een ongewassen hond en al even groezelige vriendin. De volgende keer dat ik hem daar zie zal ik hem vertellen dat hij de opmars van bio schaadt. Ik zal hem en zijn vriendin een scheersetje geven en het adres van mijn kleermaker en mijn hondenkapper. Verbeter de wereld, draag een maatpak.
Dit artikel afdrukken