1 min
Wie dacht dat de stikstofcrisis Nederland op slot heeft gezet, kan zijn borst nat maken. De Kaderrichtlijn Water komt eraan. In 2027 moet Nederland aan de doelen van de richtlijn voldoen. Dat gaat van geen kanten lukken, zeggen twee kenners van het dossier.
Enkele weken weken geleden verzuchtte melkveehouder en boerenbestuurder Jos Verstraten dat Nieuwsuur een potje maakte van de waterkwaliteit en de verantwoordelijken daarvoor. Boeren leken de mest zo in het water te schuiven. Vrijwel op hetzelfde moment kwam de NRC met het nieuws dat de slechte waterkwaliteit vooral zou liggen aan vlamvertragers.
Om die verwarring op te lossen nodigden we Verstraten en prof. Peter van Bodegom uit. Van Bodegom (Centrum voor Milieuwetenschappen van de Universiteit van Leiden) meet de waterkwaliteit in Nederland in opdracht van de overheid.
Al snel in het gesprek werd duidelijk dat ons water aan de eisen van drie kaders moet voldoen. Vervolgens ontspon zich een gesprek over de Kader Richtlijn Water waar Nederland in 2027 aan moet, maar niet zal kunnen voldoen.
Verstraten en Van Bodegom laten zien dat boeren-Nederland vermoedelijk voor nog heel lange tijd in chaos zal verkeren. Dat is het gevolg van de verantwoordelijkheid voor de KRW: niemand is er individueel verantwoordelijk voor, maar degenen die er gezamenlijk verantwoordelijk voor zijn, zullen elkaar aanwijzen als schuldige van het collectieve falen.
Een gesprek met een openhartige boerenbestuurder en een duidelijke hoogleraar die van water weet. Aanbevolen voor boeren, politici, NGO's media en iedereen die geïnteresseerd is in milieubeleid.
Dit artikel afdrukken
Om die verwarring op te lossen nodigden we Verstraten en prof. Peter van Bodegom uit. Van Bodegom (Centrum voor Milieuwetenschappen van de Universiteit van Leiden) meet de waterkwaliteit in Nederland in opdracht van de overheid.
Al snel in het gesprek werd duidelijk dat ons water aan de eisen van drie kaders moet voldoen. Vervolgens ontspon zich een gesprek over de Kader Richtlijn Water waar Nederland in 2027 aan moet, maar niet zal kunnen voldoen.
Verstraten en Van Bodegom laten zien dat boeren-Nederland vermoedelijk voor nog heel lange tijd in chaos zal verkeren. Dat is het gevolg van de verantwoordelijkheid voor de KRW: niemand is er individueel verantwoordelijk voor, maar degenen die er gezamenlijk verantwoordelijk voor zijn, zullen elkaar aanwijzen als schuldige van het collectieve falen.
Een gesprek met een openhartige boerenbestuurder en een duidelijke hoogleraar die van water weet. Aanbevolen voor boeren, politici, NGO's media en iedereen die geïnteresseerd is in milieubeleid.
Deze podcast is ook te beluisteren via Soundcloud. Deel II van deze podcast is komende week te horen
.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Het tweede deel van deze podcast is vanmorgen online gegaan.
André en Frans, dank voor jullie reacties op mijn verzoek! En zeker verdienen Jos en Peter grote dank om het over dit heikele onderwerp te willen hebben.
Ik schrik alsnog verder van André en Jos: het denken staat haaks op de werkelijke uitdagingen. Dat gevoegd bij het ontbreken van een governance-structuur is geen beste uitgangssituatie, maar ..... dat is bij deze heel duidelijk benoemd.
Komende week: podcast 2 over de KRW, met het tweede gesprek tussen Jos en Peter.
Dank voor de vraag Dick #5. En dank, zeker ook aan Jos Verstraten en Peter van Bodegom, voor de podcast. Deze heb ik afgelopen week met interesse geluisterd.
Ik kan me goed vinden in de reactie van Frans Aarts #9. Ik heb recent nog een opinie geschreven over slimme bouwplannen. Zowel het ministerie als de sector zitten hier op een verkeerd spoor. Daar komt dan nog bij - wat ik in mijn opinie betoog - dat er geen rekening wordt gehouden met de effecten van klimaatverandering, waardoor bouwplannen sowieso zullen moeten gaan veranderen. Overigens ben ik het ook eens met Jos in #11. Grondgebondenheid was 10 jaar geleden een goed idee, maar de sector is nu al begrensd met fosfaatrechten (na de zeperd van ´bevrijdingsdag´). Grondgebondenheid is een doel geworden waar het nut inmiddels van is verdwenen. De GVE-norm (of graslandnorm - same difference) is inhoudelijk een gedrocht en draagt bij aan geen enkel milieudoel. Typisch geval van een overheid die die met roestig gereedschap stuurt op problemen uit het verleden.
Dan de KRW. Ook hier vrees ik een herhaling van de recente discussie over de Nitraatrichtlijn. Nederland maakt afspraken in Brussel, maar organiseert vervolgens niet de uitvoering. Ik herken het beeld uit de podcast dat de waterschappen formeel aan zet zijn, maar dat werkt natuurlijk niet met 21 waterschappen met elk een eigen bestuur. Sommige waterschappen hebben hun huiswerk redelijk op orde (onderzoek naar bronnen, 4e trap, enz.), maar veel ook niet. Niemand heeft doorzettingsmacht - en iedereen vindt het prima. Anders dan bij de Nitraatrichtlijn is het behalen van de KRW-doelen in 2027 trouwens ook niet (meer) mogelijk. Aangezien de meeste andere landen hun huiswerk ook niet voor elkaar hebben, denk ik eerlijk gezegd dat hier gewoon weer 6 of 12 jaar aan wordt vastgeplakt. Maar dat ontslaat de Nederlandse overheid natuurlijk niet van haar verantwoordelijkheid om dit vraagstuk eens goed te gaan organiseren. Je hebt ook hier een collectieve sectorale aanpak nodig met daarbij ook nog aanvullende regionale processen. Stel om te beginnen maar een deltacommissaris aan voor waterkwaliteit zoals die er ook is voor de droge voeten (Nationaal Deltaprogramma).
Om te beginnen bij de belangenbehartiging? Maar die lijkt meer vertrouwen te hebben in het verschuiven van doelpalen.
Volgens mij zijn wij het punt al lang kwijt waarom de melkveehouderij grondgebonden zou moeten worden. Grondgebondenheid is zelf het doel geworden.
Eerst bedacht de sector het eiwit eigen land, maar de sector had niet de kracht om dat door te zetten, de overheid vond het te ingewikkeld om het te adopteren. Toen moest het mest worden met een deel gras ( addendum 7e ap) maar ja, zonder derogatie en dus geen evenwicht op de mestmarkt is dat vooral saneren, toen werd het gras want goed voor waterkwaliteit....
Frans, hoe krijgen we deze kennis in het LNV denken/beleid en in politieke hoofden?