3 min
Vandaag is het Aswoensdag, de eerste dag van de vasten. Praktiserende katholieken onthouden zich tot Pasen van allerlei geneugten. De Britse Katie Austin geeft een wel heel eigen invulling aan dit gebruik. Zij zal de volgende veertig dagen supermarktloos door het leven gaan.
Deze tekst is vanmorgen te lezen in De Morgen.
Kort geleden hadden we het hier over Spijswetten. Eerst naar aanleidingen van een bericht over Louise Fresco, auteur van een boek dat moderne spijswetten voorstaat om met voedselschaarste te kunnen omgaan. Toen naar aanleiding van de onreinheid van het varken, een taboe dat nog steeds bestaat maar zijn oorsprong vindt in het feit dat mensen en varken elkaars concurrent zijn waar het op voeding aankomt. En vervolgens door Diny Schouten’s analyse van het suburban eetgedrag van moderne eetcolumnisten als Mac van Dinther en Anne Scheepmaker.
De discussie toonde aan dat waar Fresco, het volk Israël’s en de rest van de Arabische wereld hun oorspong vonden in praktisch redenen om voedseltaboe’s te creëren, de moderne columnist slechts flinterdunne – lees: tamelijk suffige, want ondoordachte - ‘principiële hersenspinsels’ najaagt.
De getuigenis van de 23-jarige Katie uit London - hieronder integraal overgenomen - is een schoolvoorbeeld van een ‘(sub)urban attitude to food’. Zelfs als je op zoek bent naar een karikatuur, is het niet makkelijk deze uit je toetsenbord te krijgen. De paradox: Katie wil goed doen, maar heeft niet door dat haar gedrag tot voedselschaarste en significante extra vervuiling zal leiden. Ze is vóór duurzaam, maar handelt ertegen.
De krant velt geen oordeel, maar lijkt me onder de indruk van Katie's wil te handelen op haar principes.
Hoeveel van deze mensen denk je dat er rondlopen? Een laagje dieper: op redacties van de media die ons beïnvloeden? In Amsterdam, in Antwerpen, in Brussel, in Rotterdam, in Luik, in Utrecht, in Gent of in Goningen en Enschede.
Brave mensen, niks van te zeggen. Katie is waarschijnlijk nog slim ook, en een schat.
Jammer dat ze die twee eigenschappen niet meer weet te verbinden.
Bij wijze van 'sociaal en persoonlijk experiment' zal Katie Austin (23) uit Londen vanaf vandaag niets meer eten dat uit een supermarkt komt. Brood haalt ze bij de bakker, fruit in de fruitwinkel en vlees bij de slager.
Ook haar partner heeft zich ertoe verbonden de vasten door te komen zonder het gemak van een winkel waar je alles makkelijk vindt.
Het oude christelijke gebruik om zichzelf gedurende veertig dagen voor Pasen elke overbodige luxe te ontzeggen krijgt slechts op weinig plaatsen voet aan de grond, maar Austin, een praktiserend anglicaan én dochter van een dominee, blijft geloven in het heil van de vasten. Eerder gaf ze zoetigheid, chocolade en frisdrank op, maar dit jaar gaat ze een stap verder door geen voedsel meer te eten dat uit de supermarkt komt.
Katie Austin, die samen met haar partner in Zuidwest-Londen woont, is er zich van bewust dat het een hele uitdaging zal worden om haar onthouding vol te houden. Net als de meeste Europese tweeverdieners is ze immers volledig afhankelijk van de supermarkt om in haar noden te voorzien.
Austin beschouwt zichzelf echter wel als een 'consument met een geweten'. Ze realiseert zich goed dat supermarkten ook een keerzijde aan de medaille van het winkelgemak hebben. Zelf is ze voorstander van het steunen van kleine handelaars die vaak zwaar lijden onder de koopkracht van grootwarenhuizen.
Ze maakt zich ook zorgen over de afstanden die het voedsel moet afleggen en de ecologische prijs die we daarvoor betalen. Voorts ergert ze zich er te pletter aan dat ze soms gedwongen wordt vier of vijf stuks van iets te kopen terwijl ze er maar twee nodig heeft.
In de Britse krant The Independent verklaarde ze: "Ik zeg niet dat we geen grootwarenhuizen zouden moeten hebben, ze hebben zeker hun nut, maar ik zou ook niet willen dat lokale producenten en verdelers verdwijnen. Ik probeer zoveel mogelijk lokale groenten en fruit te kopen om de voedselafstanden te beperken."
Ook voor zichzelf denkt Austin dat er wel voordelen kunnen inzitten: "Ik zal bijvoorbeeld geen dingen in het winkelkarretje kunnen droppen die er goed uitzien, maar die ik niet echt nodig heb. Ik zal enkel het voedsel kopen dat ik nodig heb. In een groentenwinkel word je niet verleid om chocolade eitjes te kopen."
Behalve een dieet bespaart het Austin misschien ook wel geld. Op een gemiddelde zaterdagse winkeluitstap spendeert de vrouw des huizes, dat ze deelt met twee mannen, een goede 100 euro. In de week geeft ze nog eens 50 euro uit tijdens een snel bezoek aan de plaatselijke supermarkt.
Geld zal ze misschien wel uitsparen, maar de grootste opoffering zal ongetwijfeld tijd zijn. De eerste twee weken van haar supermarktvrije bestaan heeft ze dan ook vrijaf genomen op het werk. Voor wat ze nu op een zaterdagvoormiddag gaat halen, heeft ze nu meer dan een dag nodig. "Lokale winkeltjes zijn in tegenstelling tot supermarkten niet tot lang na de werkuren open, dus als ik opnieuw aan de slag ga, zal ik verplicht zijn mijn middagpauze te gebruiken om te gaan winkelen."
Ik zal enkel het voedsel kopen dat ik echt nodig heb. In een groentenwinkel word je niet verleid om chocolade eitjes te kopen.
Bron: demorgen.be
Dit artikel afdrukken
Deze tekst is vanmorgen te lezen in De Morgen.
Kort geleden hadden we het hier over Spijswetten. Eerst naar aanleidingen van een bericht over Louise Fresco, auteur van een boek dat moderne spijswetten voorstaat om met voedselschaarste te kunnen omgaan. Toen naar aanleiding van de onreinheid van het varken, een taboe dat nog steeds bestaat maar zijn oorsprong vindt in het feit dat mensen en varken elkaars concurrent zijn waar het op voeding aankomt. En vervolgens door Diny Schouten’s analyse van het suburban eetgedrag van moderne eetcolumnisten als Mac van Dinther en Anne Scheepmaker.
De discussie toonde aan dat waar Fresco, het volk Israël’s en de rest van de Arabische wereld hun oorspong vonden in praktisch redenen om voedseltaboe’s te creëren, de moderne columnist slechts flinterdunne – lees: tamelijk suffige, want ondoordachte - ‘principiële hersenspinsels’ najaagt.
De getuigenis van de 23-jarige Katie uit London - hieronder integraal overgenomen - is een schoolvoorbeeld van een ‘(sub)urban attitude to food’. Zelfs als je op zoek bent naar een karikatuur, is het niet makkelijk deze uit je toetsenbord te krijgen. De paradox: Katie wil goed doen, maar heeft niet door dat haar gedrag tot voedselschaarste en significante extra vervuiling zal leiden. Ze is vóór duurzaam, maar handelt ertegen.
De krant velt geen oordeel, maar lijkt me onder de indruk van Katie's wil te handelen op haar principes.
Hoeveel van deze mensen denk je dat er rondlopen? Een laagje dieper: op redacties van de media die ons beïnvloeden? In Amsterdam, in Antwerpen, in Brussel, in Rotterdam, in Luik, in Utrecht, in Gent of in Goningen en Enschede.
Brave mensen, niks van te zeggen. Katie is waarschijnlijk nog slim ook, en een schat.
Jammer dat ze die twee eigenschappen niet meer weet te verbinden.
Bij wijze van 'sociaal en persoonlijk experiment' zal Katie Austin (23) uit Londen vanaf vandaag niets meer eten dat uit een supermarkt komt. Brood haalt ze bij de bakker, fruit in de fruitwinkel en vlees bij de slager.
Ook haar partner heeft zich ertoe verbonden de vasten door te komen zonder het gemak van een winkel waar je alles makkelijk vindt.
Het oude christelijke gebruik om zichzelf gedurende veertig dagen voor Pasen elke overbodige luxe te ontzeggen krijgt slechts op weinig plaatsen voet aan de grond, maar Austin, een praktiserend anglicaan én dochter van een dominee, blijft geloven in het heil van de vasten. Eerder gaf ze zoetigheid, chocolade en frisdrank op, maar dit jaar gaat ze een stap verder door geen voedsel meer te eten dat uit de supermarkt komt.
Katie Austin, die samen met haar partner in Zuidwest-Londen woont, is er zich van bewust dat het een hele uitdaging zal worden om haar onthouding vol te houden. Net als de meeste Europese tweeverdieners is ze immers volledig afhankelijk van de supermarkt om in haar noden te voorzien.
Austin beschouwt zichzelf echter wel als een 'consument met een geweten'. Ze realiseert zich goed dat supermarkten ook een keerzijde aan de medaille van het winkelgemak hebben. Zelf is ze voorstander van het steunen van kleine handelaars die vaak zwaar lijden onder de koopkracht van grootwarenhuizen.
Ze maakt zich ook zorgen over de afstanden die het voedsel moet afleggen en de ecologische prijs die we daarvoor betalen. Voorts ergert ze zich er te pletter aan dat ze soms gedwongen wordt vier of vijf stuks van iets te kopen terwijl ze er maar twee nodig heeft.
In de Britse krant The Independent verklaarde ze: "Ik zeg niet dat we geen grootwarenhuizen zouden moeten hebben, ze hebben zeker hun nut, maar ik zou ook niet willen dat lokale producenten en verdelers verdwijnen. Ik probeer zoveel mogelijk lokale groenten en fruit te kopen om de voedselafstanden te beperken."
Ook voor zichzelf denkt Austin dat er wel voordelen kunnen inzitten: "Ik zal bijvoorbeeld geen dingen in het winkelkarretje kunnen droppen die er goed uitzien, maar die ik niet echt nodig heb. Ik zal enkel het voedsel kopen dat ik nodig heb. In een groentenwinkel word je niet verleid om chocolade eitjes te kopen."
Behalve een dieet bespaart het Austin misschien ook wel geld. Op een gemiddelde zaterdagse winkeluitstap spendeert de vrouw des huizes, dat ze deelt met twee mannen, een goede 100 euro. In de week geeft ze nog eens 50 euro uit tijdens een snel bezoek aan de plaatselijke supermarkt.
Geld zal ze misschien wel uitsparen, maar de grootste opoffering zal ongetwijfeld tijd zijn. De eerste twee weken van haar supermarktvrije bestaan heeft ze dan ook vrijaf genomen op het werk. Voor wat ze nu op een zaterdagvoormiddag gaat halen, heeft ze nu meer dan een dag nodig. "Lokale winkeltjes zijn in tegenstelling tot supermarkten niet tot lang na de werkuren open, dus als ik opnieuw aan de slag ga, zal ik verplicht zijn mijn middagpauze te gebruiken om te gaan winkelen."
Ik zal enkel het voedsel kopen dat ik echt nodig heb. In een groentenwinkel word je niet verleid om chocolade eitjes te kopen.
Bron: demorgen.be
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Sander, wat moet er vlgs jou precies op de politieke agenda komen?
Natuurlijk is de actie van Katie symbolisch.
een voedselproductiesysteem verander je niet in een nacht. Veranderingen gaan langzaam. Eerst symbolische acties met veel publiciteit en discussie. Meestal door intellectuelen en het denkend deel der natie die met het onderwerp begaan zijn. Als het boven de mainstream `ruis` uitkomt zal het op de poltieke agenda komen.
Volgens mij zitten we hier nog in het ruis stadium. Of het opgepikt gaat worden weten we niet. Maar het deelnemen aan de discussie is zowiezo interessant.
Nou vergeet ik natuurlijk het zich aftekenende punt te benoemen: "moderne eettaboes zijn beleid"
Nou ja, dat is een 'verstandshuwelijk' (vanuit de mores bovendien van hun gedeelde mannenbroederschap). Maar inderdaad, de rest is lucht .... weinig 'hard'.
Uit een vroegere werkkring heb ik een aardige kreet overgehouden:
'is het beleid, of is er over nagedacht?'
En daarmee zijn we beland bij het ongrijpbare, het onbeheersbare en daarmee feitelijk onbetwistbare: mensen vinden de gezamenlijkheid, dat wat zij delen, met hun tegenstrevers in normen en waarden...... Niks ratio, dus. Het Kabinet Balkendende 4 staat er ondanks de verkiezingscampagne, waarin de nu tot elkaar veroordeelden elkaar figuurlijk de hersens insloegen. Want waar vinden zij elkaar? "Wij willen goede dingen doen voor het land". Zo ongrijpbaar als de pest, dus. Niet te objectiveren. En toch staan ze daar veel vertrouwen uit te stralen, als ware er een solide, onbetwistbare basis. En het zal vermoedelijk ook lang goed gaan. Tot de ene partij er achter komt dat de andere partij andere dingen bedoelt met 'goede dingen voor het land'.