imageEen maandagmorgen en een mooie discussie.
Naar aanleiding van Marco's vraag of Nederland geen voorbeeld zou moeten nemen aan Foodplay's smaaklessen, barste hier gisteren een schitterende discussie los. Ik trek hem even naar boven, want hij is belangrijk genoeg.

Wouter Klootwijk reageert zojuist heel 'plas-tisch': waarom smaakles, is er dan ook zoiets als plasles? Korter kun je dat punt bijna niet maken.

Je krijgt alleen les in iets wat je moeder of je vader je niet leert. Wiskunde bijvoorbeeld, of scheikunde. Plassen niet. Eten ook niet. En toch willen we opeens dat onze kinderen leren eten en proeven op school. Waarom?

Educatie of 'les' - de overdracht van praktische routines en theoretische kennis, van het zo-'doen'-en-'denken'-we-hier - is grofweg te verdelen in wat je moeder (of vader, of je hele familie en vrienden en ....) je wel leren in het dagelijks leven (spelenderwijs) en wat niet (in de bankjes), cq. wat NIET MEER.

Daarom moet Klootwijk's vraag een beetje worden aangescherpt: krijgen kinderen geen 'smaakles' (= opvoeding) meer van moe? En zo nee, moet het daar dan niet zo snel mogelijk weer naar toe?

Van de ballorige weeromstuit zou bovendien de vraag gesteld moeten worden: is er misschien ook reden om plassen en slapen een plek te geven in het onderwijs nu kinderen tegenwoordig te lang onzindelijk blijven of slapeloos blijken?

In feite constateert Klootwijk dat ouders uit hun verantwoordelijkheid worden ontzet. In je achterhoofd zie je er een bijna onverholen middelvinger bij in de lucht. Wat hem betreft moet de conclusie zijn: breng de opvoeding dan terug naar moe en het dagelijks leven. Niet naar school, dat is een denkfout.

Wat ik me nou afvraag: waarom gaat het precies omgekeerd?

Wat zegt dat over de manier waarop we over onszelf en onze kinderen denken?
Dit artikel afdrukken