De verantwoordelijkheid voor overgewicht moet niet exclusief bij de consument worden gelegd. Dat is de centrale gedachte in de essaybundel `De obesogene samenleving`. De overgewichtproblematiek hangt namelijk samen met de consumptiesamenleving. De sociale leefomgeving van consumenten heeft vergaande invloed op hun voedingskeuzes. Consumenten genieten weliswaar keuzevrijheid, maar raken tevens het spoor bijster door de enorme hoeveelheid vaak tegenstrijdige voedingboodschappen die ze ontvangen.
Consumenten ontvangen dagelijks een bombardement aan reclame voor vette, zoete en zoute levensmiddelen. De ongezonde keuze is vaak de meest voor de hand liggende keuze. Bovendien is het aantal verkooppunten van voedsel en drank zo enorm, dat de afstand tot deze producten nooit ver is. Treinstations, pompstations, warenhuizen, stadions en scholen: allemaal verkopen ze voedsel, en dat blinkt zelden uit in culinair raffinement en gezonde voedingswaarde. Fabrikanten en reclame zijn niet als enige verantwoordelijk voor de overgewichtproblematiek. maar als we deze problematiek willen aanpakken, moet hun rol kritisch worden bekeken en er niet exclusief worden gehamerd op de individuele verantwoordelijkheid van de consument.
bron: Voeding Nu p.29
Dit artikel afdrukken
bron: Voeding Nu p.29
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Als ik onderweg ben stel ik in tankstations per definitie de volgende vraag. "Verkopen jullie ook vers fruit? Bananen of appels?". Dan zitten ze mij echt aan te kijken of ik van een andere planeet kom. Er is nog een lange weg te gaan...
Ik vind het triest dat de auteurs met de bundel zo gemakkelijk naar overheidsingrijpen hengelen: De complexiteit van het probleem vraagt om gerichte actie van de overheid. De burger heeft maar deels vrijheid, want hij staat machteloos tegen kleurige chocoladewikkels. De enige die daar wat aan kan doen is de staat, zegt dit collectief.
Overgewicht is niet of nauwelijks schadelijk voor derden en dat Nederlanders tot de lichtste mensen van Europa behoren. Er is dus geen collectief probleem. Er is nog tijd genoeg om mensen tegen hun eigen problemen op te laten lopen en oplossingen natuurlijk te laten groeien. Je ziet nu al dat Unilever veel met gezondheid bezig is. En we hebben Sonja Bakker, een particulier initiatief. Op dit moment heeft ze zelfs een boek om mee op vakantie te nemen. De samenleving is niet puur obesogeen, maar ook slankheids-o-geen.
Het is en blijft natuurlijk een typisch fenomeen dat 'gezeur' over obees en slank. Maar dat mensen van alle kanten tegenstrijdige adviezen en eet- en koopprikkels krijgen lijkt me duidelijk. Vandaag weer een mooi staaltje in de nieuwe Allerhande (nr 6 - 2007). We moeten allemaal slank de zomer in dus.. alle recepten onder de 450 kcal! Hoera! Ondertussen staat er ook een onderwerp in over 'de avondvierdaagse wandelriem' en blijkt dat kinderen die een paar kilometer gaan lopen toch vooral veel fruitsapjes, mueslirepen en andere 'energieverschaffers' (sic) mee moet nemen. Over de hoeveelheid suikerklontjes die hierin gaan wordt natuurlijk niet gerept! Het ergste vind ik het rare idee dat je voor iedere stap die je meer zet dan van de voordeur naar de auto 'extra energie' nodig hebt. Dat idee hebben ze er toch maar mooi weten in te stampen!
Mooi voorbeeld Mirjam! Gezondheid verkoopt. Of het eten ongezond is, doet er niet toe..
Geweldig. Drieëntwintig mensen buigen zich over het probleem van overgewicht, en waar komen ze mee: met de onzinnige, niet-werkbare gedachte dat de overheid een grotere rol moet spelen, 'omdat de consument niet opgewassen is tegen de verleidingen'.
Het kan toch niet anders dan de zorg van de individuele consument zelf zijn: het bieden van weerstand aan de vele verleidingen waarmee hij wordt geconfronteerd?
Hoe ver zou een overheid moeten gaan om te verhinderen dat mensen aan die verleidingen worden blootgesteld? Verbod op verkoop etenswaren bij tankstations? Geen snackbars meer? Slechts één broodjeszaak per 25.000 inwoners? Alle supermarkten dicht? Grenzen dicht, zodat we ook niets meer in het buitenland kunnen kopen?
Je 'geneest' de mensen niet van hun neiging om toe te geven aan verleidingen door zoveel mogelijk verleidingen weg te houden. Misschien is een overdaad aan aanbod juist wel de weg naar die 'genezing'. Weleens urenlang oliebollen staan bakken? Zelf hoef ik ze dan niet meer te zien, te ruiken of te proeven tot het einde van het volgende jaar......