Lees ook
imageWe zijn eigenlijk net ... mensen. Als je eens wilt stilstaan bij het waarom van dooreten.

Je was eigenlijk al gestopt met eten, ziet nog een paar frietjes op je bord, stopt er één in je mond, koud, klef en toch neem je ook nog een tweede koud, klef frietje. Waarom?
Waarom eten we te veel van dingen die niet eens lekker smaken? Wetenschapper Brian Wansink heeft er uitvoerig onderzoek naar gedaan en boeken over geschreven. Zo ook Hap slik weg dat half augustus verschijnt.

Wansinks conclusie uit al het onderzoek: We eten te veel omdat we worden gebombardeerd door signalen om ons heen die ons opdragen om te eten. Het ligt domweg niet in onze aard om na elke hap te pauzeren en ons af te vragen of we voldoende hebben gehad. Wij mensen eten alsof het onze taak is om alles op te eten. Eten met je ogen
We eten met onze ogen, met onze oren, met allerlei zintuiglijke waarneming, alles wat ons maar wil afleiden van de maag die laat weten dat we vol zitten. De Amerikaanse voedselexpert legt uit dat het in allerlei schijnbaar onbenullige details zit, de maat van het glas en van het bord. Is het bord groot, dan scheppen we meer op en eten we meer dan
wanneer we van een klein bord eten.

Wansink is als hoogleraar marketing en consumentenpsychologie verbonden aan Cornell University in de Verenigde Staten en hij is directeur is van het Food and Brand Lab.

Veel van zijn onderzoek deed Wansink onder studenten. Zo organiseerde hij eerst een keer een studentenfeestje met twee grote schalen chips en daarna één met meerdere kleinere bakjes chips die verder uit elkaar stonden. Bij het eerste feest waren de chips in no time op, de tweede avond duurde het aanzienlijk langer voor de studenten zich door de hapjes heen hadden gegeten.

Meer eten met aardige mensen.
Ook muziek speelt een rol, de verlichting en de mensen met wie je eet. Als je bent met mensen die je aardig vindt, dan eet je meer.

Verder ziet Wansink hoe associatie invloed heeft op je smaak. Mannen, stelt hij, houden meer van maaltijdgerelateerd eten, zoals biefstuk en pasta, en vrouwen kiezen eerder voor makkelijke snacks zoals een ijsje of chocola. Dat komt, legt Wansink uit, omdat mannen die maaltijdgerelateerde dingen associëren met verzorgd worden en aandacht krijgen, terwijl het vrouwen doet denken aan het klaarmaken en de rotzooi die daarna weer moet worden opgeruimd.


Hap slik weg
In het boek Hap slik weg laat Brian Wansink zien waarom je je meestal niet realiseert hoeveel je eet, wat je eet – en waarom je eigenlijk eet. Het beantwoordt vragen als ‘Smaakt voedsel van een bekend merk echt lekkerder? Bepaalt de grootte van je bord hoeveel honger je hebt? Hoeveel zou je eten als je soepkom telkens stiekem bijgevuld werd?’ En ‘Waarom eet je altijd te veel in ‘gezonde’ restaurants?’

De auteur weet alles af van de verborgen drijfveren die ons eetgedrag bepalen. Aan de hand van grappige en slimme experimenten neemt hij de lezer mee op een fascinerende speurtocht langs de geheimen achter eetgewoontes. Welke invloed heeft de verpakking van etenswaren op wat en hoeveel we eten? Van welke films gaan we sneller eten? Hoe sterk worden we beïnvloed door muziek of door de inrichting van onze eetkamer? Hoe herkennen we de verborgen verleiders die ons laten dooreten zonder dat we het doorhebben? Waarom mislukken diëten keer op keer? En hoe kunnen we met al deze kennis dit jaar nog vijf of tien kilo afvallen in plaats van aankomen?

Analyse van eetgedrag
Hap slik weg is volgens de uitgever geen standaard dieetboek, dat vertelt wat je moet eten. “Het geeft een originele en wetenschappelijk goed onderbouwde analyse van ons eetgedrag. Aan de hand van deze analyse geeft Wansink bruikbare adviezen om ons eetgedrag anders in te richten. Het gaat niet over een nieuw dieet, maar het is gericht op kleine haalbare veranderingen in ons eetpatroon. Daardoor levert het ook op de lange termijn verrassend positieve effecten op.”

Je leert je niet alleen bewuster te worden van je gedrag aan tafel, maar ook in de supermarkt, in de snackbar, op kantoor – overal waar je je honger wilt stillen.

bron: planet
Dit artikel afdrukken