Nog altijd voorzien we in onze groeiende energiebehoefte door in te zetten op fossiele brandstoffen. Kolen en gas leveren het grootste deel van 150.000 terawatt-uur die de aardbewoners jaarlijks verbruiken. Dat verbruik groeit alleen maar en versterkt vervuiling, groeiende CO2-uitstoot en klimaatverandering. Als alternatieve en duurzame energiebronnen zijn wind- en zonne-energie in zwang geraakt. Maar wat te doen als de zon niet schijnt, of de wind niet waait en nu kernenergie vermoedelijk toch echt te duur blijkt?
Dat laat de Maleisische deelstaat Sarawak zien. De op het eiland Borneo gelegen deelstaat zet volop in op waterkracht en wil in 2025 alle benodigde elektriciteit in waterkrachtcentrales opwekken.
Uitstootvrij
Sarawak telt meer dan 55 rivieren - gevoed door jaarrond voldoende regenval plus monsoenregens - en inmiddels 3 grote waterkrachtcentrales in dammen die 3,452 megawatt aan capaciteit leveren. Dat is evenveel als de 3 nieuwste kolencentrales van Nederland, de in 2016 geopende Engie en Uniper-centrales op de Maasvlakte en de Eemshavencentrale. Maar die centrales stootten per jaar 16,2 megaton CO2 uit, becijferde Greenpeace in 2017. Waterkrachtcentrales zijn uitstoot- en afvalvrij. Sinds 2009 is de CO2-uitstoot van Sarawak met 77% gedaald en de waterkrachtcentrales leveren inmiddels 75% van Sarawaks energiemix.
Rolmodel
Dankzij deze ontwikkelingen is Sarawak inmiddels een drijvende kracht in het Zuid-Aziatische energienetwerk ('power grid')van de Association of Southeast Asian Nations. Sinds 2016 exporteert het staatsbedrijf Sarawak Energy stroom naar buurland west-Kalimantan. Samen met Brunei, Sabah en Kalimantan, de overige staten op Borneo, werkt Sarawak aan een Borneo energienetwerk. Op langere termijn zou Sarawak zijn waterkrachtenergie ook naar andere landen kunnen exporteren, zoals de Filipijnen, Java, Singapore en west-Maleisië. Zo wil Sawarak andere landen in de regio tot voorbeeld dienen en de weg vrijmaken voor minder afhankelijkheid van kolen en gas. Tegelijk draagt de deelstaat zo bij aan een aantal van de Sustainable Development Goals van de Verenigde Naties: schone energie en klimaatactie door het verminderen van CO2-emissies.
"Als ik naar de toekomst van waterkracht kijk", zegt Eddie Rich, ceo van International Hydropower Association in de South China Morning Post, "hoop ik nog veel meer waterkracht te zien. Het zal veel van de fossiele brandstoffen-productie kunnen vervangen en andere vormen van duurzame energie aanvullen."
Dit artikel afdrukken
Uitstootvrij
Sarawak telt meer dan 55 rivieren - gevoed door jaarrond voldoende regenval plus monsoenregens - en inmiddels 3 grote waterkrachtcentrales in dammen die 3,452 megawatt aan capaciteit leveren. Dat is evenveel als de 3 nieuwste kolencentrales van Nederland, de in 2016 geopende Engie en Uniper-centrales op de Maasvlakte en de Eemshavencentrale. Maar die centrales stootten per jaar 16,2 megaton CO2 uit, becijferde Greenpeace in 2017. Waterkrachtcentrales zijn uitstoot- en afvalvrij. Sinds 2009 is de CO2-uitstoot van Sarawak met 77% gedaald en de waterkrachtcentrales leveren inmiddels 75% van Sarawaks energiemix.
Rolmodel
Dankzij deze ontwikkelingen is Sarawak inmiddels een drijvende kracht in het Zuid-Aziatische energienetwerk ('power grid')van de Association of Southeast Asian Nations. Sinds 2016 exporteert het staatsbedrijf Sarawak Energy stroom naar buurland west-Kalimantan. Samen met Brunei, Sabah en Kalimantan, de overige staten op Borneo, werkt Sarawak aan een Borneo energienetwerk. Op langere termijn zou Sarawak zijn waterkrachtenergie ook naar andere landen kunnen exporteren, zoals de Filipijnen, Java, Singapore en west-Maleisië. Zo wil Sawarak andere landen in de regio tot voorbeeld dienen en de weg vrijmaken voor minder afhankelijkheid van kolen en gas. Tegelijk draagt de deelstaat zo bij aan een aantal van de Sustainable Development Goals van de Verenigde Naties: schone energie en klimaatactie door het verminderen van CO2-emissies.
"Als ik naar de toekomst van waterkracht kijk", zegt Eddie Rich, ceo van International Hydropower Association in de South China Morning Post, "hoop ik nog veel meer waterkracht te zien. Het zal veel van de fossiele brandstoffen-productie kunnen vervangen en andere vormen van duurzame energie aanvullen."
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Twee vragen:
1) Is de regenval in de toekomst voldoende gegarandeerd gezien de klimaatveranderingen dat er voldoende zoet water* beschikbaar is en blijft voor deze dammen?
2) Wat is de impact van deze dammen op de omgeving:
- Hoeveel ruimte beslag neemt een dam in? Is dat met of zonder stuwmeer erachter?
- Is de energie die opgewekt wordt per m2 hoger of lager dan bij bijv. zonnepanelen? Waar op de schaal van impact staat deze methodiek. De schaal van impact waar Hendrik J. Kaput met regelmaat aan refereert. De meer energie je op land wil opwekken des te onhandiger bent u bezig.
- Wat zijn de aanvang investeringen geweest qua CO2? Hoeveel beton zit er in zo'n dam. En Beton is cement en cement is CO2 als ik goed geinformeerd ben?
Wat is de EROI ( Energie Return On Investment) en waar ligt het breakevenpoint, Na hoeveel maanden (jaren) heeft de DAM zijn bouw CO2 terug geleverd. Die tijd zal de DAM minimaal (gegarandeerd) moeten functioneren
*zoet water is een schaars goedje, wat in de toekomst enkel schaarser lijkt te worden. Of althans het tekort eraan neemt nu nog ieder jaar toe.
Het Engelse "monsoon" is in het Nederlands moesson.
#1, Jeroen, goede vraag1. De beschikbaarheid van water kan ook de andere kant op gaan: teveel, met slagregens. Een mogelijk weertype van het plioceen. Dammen breken dan. Eindje verderop, in Indonesie, hadden ze al uitzonderlijk noodweer.
#1 Dat zijn lastige vragen Jeroen, want per waterkrachtcentrale verschilt het benodigd oppervlak per opgewekt vermogen (situatie afhankelijk, hoogteverschil, waterdebiet).
Bijna elke vorm van energieopwekking gaat volgens mij nog steeds gepaard met CO2-emissie. Het gaat er naast ruimtebeslag (W/m2) om dat de CO2-emissie per opgewekte kWh zo laag mogelijk is. Volgens het IPPC rapport ‘Renewable Energy Sources and Climate Change Mitigation’ ligt de LCA-CO2 emissie per kWh voor waterkracht tussen de 4 and 14 gCO2eq/kWh. Ter vergelijking voor zonnepanelen ligt dit tussen de 14 en 32 gCO2eq/kWh, voor kolen is dit gemiddeld 1000 gCO2eq/kWh.
Voor waterkrachtcentrales zijn er uitschieters naar 150 gCO2eq/kWh volgens hetzelfde rapport. Vooral in de tropen kan de CO2 emissie oplopen door ontsnappen van CO2- en methaangassen uit het gebied dat is ondergelopen (en/of aanvoer van rottend organisch materiaal). Ook stroomafwaarts vind er ontgassing plaats (zie illustratie p.473).
Voor de Balbina-dam in het Amazone gebied wordt het volgende geschat ‘The total emission from this one reservoir has the same atmospheric warming potential as 54% of the fossil fuel consumption of the Brazilian metropolis of São Paulo’
In hoeverre dit verschijnsel van toepassing is op de Sarawak-centrales: geen idee.
# ellen, Amazone dam? Noodweer in Brazilie .