Proefkonijnen

REACH - Registration, Evaluation, Authorisation and Restriction of Chemicals - is de naam die staat voor wetgeving die bedrijven verplicht chemische stoffen in hun producten te vermelden en een flink aantal uit te bannen. Bedrijven zijn tegen vanwege de hoge kosten.

Het gaat om bestrijdingsmiddelen en additieven in voedingsproducten en om brandvertragers en weekmakers in het geval van computers en plastics. Die stoffen zijn legaal in omloop.

Een groep wetenschappers vindt het de hoogste tijd dat het publiek wordt betrokken in deze discussie. Het gaat nl. niet om niets. Dat hebben ze maar eens in de vorm van een getalsmatige bom naar buiten gebracht. Van maar liefst 80.000 van de 100.000 synthetische chemische stoffen in de REACH-lijst is onbekend of, hoe en in welke mate ze schadelijk voor ons zijn.

Vrij vertaald luidt hun vraag aan het publiek: wil je nog langer proefkonijn zijn? We zitten immers gewoon in een hok en worden blootgesteld aan al die stoffen. Of we het nu willen of niet.

Het is een nogal heftige vraag. Overtrokken? Vorig jaar kwam vanuit de WUR het nieuws dat de zg. PFC's (Perfluorinated Compounds) - die je bijv. vindt in witte fritesbakjes, kunststoffen, leersprays, schoenen, bankstellen, pizzadozen en vuilwerende kleding - worden aangetroffen in het lichaam van vrijwel iedereen op aarde. We weten het nog niet zeker, maar het is waarschijnlijk niet zo'n fijn product dat juist bij mensen in de hoogste concentraties voorkomt.

Zo doen we het nu eenmaal in de industrie en regelgeving: als het niet bekend slecht is, doen we maar of het goed is. De getallen, het volume én de verspreiding zetten je toch even aan het denken of die houding in regelgeving vol te houden is.