Het verraad van Catterfeld

Ik had nog nooit van Yvonne Catterfeld gehoord tot gisteren. Het blijkt een Duitse R&B-zangeres te zijn en een populaire actrice. Een mooie vrouw ook nog eens, het leven lacht haar toe met haar golvende bruine haar en haar roomblanke huid. Ik leerde haar kennen via een advertentie in Der Spiegel, waarin ze mij toelacht met een glas melk in haar hand (zie plaatje in de doorlees). Ze vertelde mij dat ze in haar spaarzame vrije tijd graag een glas melk drinkt, niet in de laatste plaats omdat dat goed is voor d'r huid, haar en nagels. Het zal wel liegebeest, dacht ik, maar toen viel mijn oog op de afzender. De advertentie blijkt mede betaald te zijn door de EU. Door mijzelf dus, via de belastingen. Mijn belastingcenten worden gebruikt om EU-burgers aan te zetten melk te drinken om zo hun haren mooi te laten glanzen. Op een vergadering had een ambtenaar een onderzoek gepresenteerd over de slechte kwaliteit van de Europese nagel. De aanbeveling om die ramp te keren door geld naar een melkcampagne te sluizen, werd bij de bestuurders met applaus ontvangen.

In de EU is er geen gebied meer waar je helemaal zelf over mag beslissen. Er is niets meer dat de EU tot de privesfeer rekent.

Ich nehm die Welt in meine Hand.
Ich hab keine Angst.
Ich weiß, was ich kann.
Ich entscheide.
Ich hab die Wahl.

Dat zingt Catterfeld. Ze is dus geeneens een collectivist. Dat maakt het schrijnend, Yvonne.