image

De consument gaf afgelopen jaar meer uit aan eten. Zowel in Nederland als in België. Niettemin vindt hij gezond vaak te duur. En desalniettemin ziet het bedrijfsleven veel in gezondheidsshots. Logisch, want ze verkopen goed, zitten in een nog kleine niche die alleen maar kan groeien door het schuldgevoel dat een boel mensen hebben over hun eetpatroon.

Afgelopen december riep een aantal leiders van grote bedrijven de politiek op tot een duurzamer beleid. Ook eten hoort daarbij: sociale duurzaamheid, zorg voor de gezondheid van je medemens, je klant of je werknemer (die je tenslotte als groot bedrijf iedere dag aan tafel hebt in je bedrijfsrestaurant).

Geen idee of Jacques Chirac, de oude en niet altijd even wijze Franse president, het gehoord heeft, maar opeens pleit hij in zijn nieuwjaarsboodschap voor een duurzaam en ecologisch beleid. Er zou wat hem betreft een duurzame ecologische industriële revolutie moeten ontstaan.

Maar waarom nou die roep om hulp: omdat de consument het toch te duur vindt en er regulering moet plaatsvinden om duurdere producten verkoopbaar te maken?

Waar zijn de marketeers en ondernemers gebleven die duurzaam niet alleen hip maken, maar ook een prioriteit in de bestedingsbereidheid van mensen? Of, ander alternatief, die het toch economisch haalbaar maken binnen de huidige prioriteiten van consumenten?

Inderdaad, die schreeuw om hulp is me te makkelijk. Bedrijven hebben een veel bepalender rol in onze samenleving dan overheden. Zij komen steeds met de initiatieven. De overheid als wetgever volgt slechts met wetgeving of schouderklopjes.

Er zitten bergen intelligentie in die prachtige ondernemingen. Nou de creativiteit nog. Mooie opdracht voor 2007!
Dit artikel afdrukken