Wetenschappers houden van discussiëren, willen onzin van tafel vegen en het publiek overtuigen van hun ‘waarheid’. In The Guardian legt celbioloog Richard Grant uit waarom ze het omgekeerde bereiken.
Geen wonder dat wetenschappers niet over komen bij het publiek, zegt Richard Grant in een opiniestuk in The Guardian. We horen graag van alles, maar bepalen zelf wel wat we doen of vinden.
Volgens Grant houden mensen er niet van als iemand hen vertelt wat ze moeten doen. Grant: “We verwachten dat dokters ons beter maken, dat wetenschappers uitvinden hoe dingen in elkaar zitten, dat weersvoorspellers vertellen wat voor weer het was en mogelijk gaat worden. Maar zodra iemand ons vertelt hoe we ons leven moeten leiden of - erger nog - wat we moeten vinden, worden we rebels.” Dit geldt vooral als het onderwerp controversieel is of er wat onzekerheid over bestaat.
Vaccinaties zijn zo’n onderwerp. Mensen die anti-wetenschap zijn, zijn volgens Grant niet te bereiken. Maar veruit de meeste mensen die tegen vaccinaties zijn, hebben geen aversie tegen wetenschap. Ze willen dat iemand naar hen luistert en hun zorgen daarover serieus neemt. De crux zit meer in de relaties tussen mensen, dan in wat 'moet' omdat het 'nou eenmaal zo is'. Wetenschappers zijn doorgaans gespitst op het overbrengen van hun kennis. Ze luisteren niet naar de echte zorg van hun publiek - 'ik ben een beetje bang' - en komen daardoor arrogant en oordelend over.
Afgesloten gemeenschap
Grant verwijst naar een artikel van arts Atul Gawande die stelt dat wetenschappers de “ware feiten van goede wetenschap” moeten laten horen en de “slechte wetenschapstactieken om mensen te misleiden” aan de kaak moeten stellen. Maar dat is niet iets wat zomaar nog bereikt kan worden. De scientific community zoals Gawande het noemt, is een gesloten gemeenschap die vooral aan zelfbevestiging doet en zegt 'kijk ons eens slim zijn'. Wie zo doet, zegt Grant, snapt niets van communicatie en sluit zich op in zijn eigen zelfgenoegzame wereldje.
Jammer, maar helaas denkt Grant want “op die manier gaan mensen nooit anders denken en zeker niet anders voelen.”
Dit artikel afdrukken
Volgens Grant houden mensen er niet van als iemand hen vertelt wat ze moeten doen. Grant: “We verwachten dat dokters ons beter maken, dat wetenschappers uitvinden hoe dingen in elkaar zitten, dat weersvoorspellers vertellen wat voor weer het was en mogelijk gaat worden. Maar zodra iemand ons vertelt hoe we ons leven moeten leiden of - erger nog - wat we moeten vinden, worden we rebels.” Dit geldt vooral als het onderwerp controversieel is of er wat onzekerheid over bestaat.
'Kijk ons eens slim zijn'. Wie zo doet, zegt Grant, snapt niets van communicatie en sluit zich op in zijn eigen zelfgenoegzame wereldjeRelaties belangrijker dan waarheid
Vaccinaties zijn zo’n onderwerp. Mensen die anti-wetenschap zijn, zijn volgens Grant niet te bereiken. Maar veruit de meeste mensen die tegen vaccinaties zijn, hebben geen aversie tegen wetenschap. Ze willen dat iemand naar hen luistert en hun zorgen daarover serieus neemt. De crux zit meer in de relaties tussen mensen, dan in wat 'moet' omdat het 'nou eenmaal zo is'. Wetenschappers zijn doorgaans gespitst op het overbrengen van hun kennis. Ze luisteren niet naar de echte zorg van hun publiek - 'ik ben een beetje bang' - en komen daardoor arrogant en oordelend over.
Afgesloten gemeenschap
Grant verwijst naar een artikel van arts Atul Gawande die stelt dat wetenschappers de “ware feiten van goede wetenschap” moeten laten horen en de “slechte wetenschapstactieken om mensen te misleiden” aan de kaak moeten stellen. Maar dat is niet iets wat zomaar nog bereikt kan worden. De scientific community zoals Gawande het noemt, is een gesloten gemeenschap die vooral aan zelfbevestiging doet en zegt 'kijk ons eens slim zijn'. Wie zo doet, zegt Grant, snapt niets van communicatie en sluit zich op in zijn eigen zelfgenoegzame wereldje.
Jammer, maar helaas denkt Grant want “op die manier gaan mensen nooit anders denken en zeker niet anders voelen.”
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Wat een leuke mini-discussie is dit geworden, zomaar in een vergeten Foodlog hoekje!
#9: mooi artikel! Wetenschap gaat niet om de scherpte van het debat, zo mee eens. Als het zo was geweest waar ik afstudeerde, dan was ik mijn droom achterna gegaan om onderzoeker te worden. De praktijk daar was echter wat politieker.
#8 en #7: ook helemaal mee eens. Hoewel ik liberaal op het libertarische af ben, kan ik mij er helemaal in vinden dat wetenschap weer van ons allemaal moet worden, dus weg uit het bedrijfsleven. Toen ik afstudeerde, kwam net de derde geldstroom op, met al haar kinderziektes. Mijn universiteit was ronduit naïef. Alle geld was welkom, en over invloed van geldschieters werd door niemand nagedacht of gesproken.
Wetenschap is gewoon te kostbaar om aan universiteitsbesturen en hun geldschieters over te laten, als je het mij vraagt. En als wetenschap weer van iedereen wordt, ook financieel, is dat een grote stimulans om de communicatie tussen wetenschap en iedereen te verbeteren.
Kwam vandaag langs op Linked In is wat we doen zinloos
Komt wel goed denk ik dan met de volgende generatie wetenschappers.
( dit draadje was alweer langer geleden dan ik me herinnerde en ik zocht denk nog een andere bedenk ik me, maar goed het hoort thuis in het dossier, de wetenschap en hun manier van communiceren)
In het programma Kijken in de ziel van de wetenschap van Coen Verbraak (NPO 1 geloof ik), vertellen wetenschappers over hun drijfveren, ethos, de context waarin ze (moeten) werken e.a. De moeite waard om nog eens in de herhaling te bekijken voor de liefhebber.
"Wetenschappers werken tegenwoordig onder een enorme druk", is een van de rode draden in het gesprek.
De druk om te presteren, te leveren (publicaties en gewenste uitkomsten) is enorm. Naast het wetenschappelijke werk, zijn wetenschappers tegenwoordig een groot deel van hun tijd kwijt met het werven van fondsen, het framen van hun onderzoek in de termen van beleids- en bedrijfsdoelstellingen van de financiers. Wetenschap is immers een "instrument" om "binnen een bepaald kader gedefinieerde vooruitgang" te boeken op tal van terreinen. De frames en de druk vanuit de financiers, alsook vanuit de wetenschappelijke community zelf (de concurrentie is groot), doen iets met je: je blik verengd, wat je niet wilt zien (bv onwelgevallige resultaten of dat de werkelijkheid veel complexer is dan wat je in het ''laboratorium'' onderzoekt) zie je niet. En wat je graag wilt zien, vergroot je uit. Dat mag natuurlijk niet, maar ook wetenschap is mensenwerk en niets menselijks is wetenschappers vreemd; het zijn geen goden.
En juist dat besef, dat wetenschappers mensen zijn die vaak heel veel weten van een klein stukje van de complexe werkelijkheid, een geen goddelijke alwetendheid bezitten, zou wetenschappers moeten motiveren om over hun werk in de taal van de gewone mens te communiceren. Uiteraard best lastig. Maar van goede wetenschappers mag gevraagd worden dat ze in verbinding staan met de samenleving en wat daarin leeft.
Linda #6 : "Het zou denk ik goed zijn als onderzoek meer "open source" zou worden. Dat we allemaal op een website onze vragen kunnen stellen, theorieën kunnen poneren en kunnen lezen wat er al aan onderzoek is gedaan. Geen dure abonnementen meer waar Elsevier heel rijk van wordt, die wetenschap is namelijk door alle belastingbetalers gefinancierd, dus die kennis is ook van ons allemaal."
Was dat maar waar, Linda, dat was 'in mijn tijd' zo (nl. wetenschap gefinancierd door belastingbetalers).
Er is toen (ook in mijn tijd) vanuit de regering besloten dat voor een deel uit handen te geven: Wetenschap moest vnl. ook eigen fondsen gaan werven om te (kunnen) bestaan.
Over communicatie vanuit de wetenschap gesproken: Zelf ben ik nu er af & toe onzeker van of een onderzoek 'gesponserd' is en wat dat voor invloed heeft (gehad) op de uitkomsten.
En bij 'muggen-siften' (mijn term), zonder eerst te uit te komen op een gezamenlijk algemene uitspraak (met misschien 2, 3 4 kanten), ga ik persoonlijk af door de zijdeur met heel on-vriendelijke gedachten.
+ een extra vraag (buiten de orde wat dit artikel betreft): Wat voor geld stroomt terug naar de overheid/maatschappij bij een goed ontwikkeld product en wat gaat als winst naar het bedrijfsleven (niets mis met dit laatste, maar naar mijn info lijkt de verhouding zorgwekkend. Kan jammer daarvoor genoeg geen links voor doku's meeleveren).
Ik vind persoonlijk Becel (dat pakje plant-boter, wat allerlei fantastische eigenschappen wordt toegedicht en wat zelfs een paar jaar geleden direct door Kring-apothekers & VGZ is ondersteund (ieder kon Becel pro activ bij de Kring-apotheker afhalen in een verrassingspakket volgens een reclame-spot) een fenomeen hierin. Het heette de Gratis Cholesterol kit (2011).
In mijn herinnering had het vnl. verdere info over Becel pro activ, en wat voor geweldige eigenschappen dat wel niet had. Natuurlijk toen een bedrijfsmatige topper voor Becel.
Topper voor Kring-Apotheek? Of VGZ?
Zorgwekkend in mijn ogen.
#4 Ik heb hetzelfde geleerd, je hebt kans van slagen met een goede relatie en verkeerde aanpak, maar je faalt geheid bij de goede aanpak en slechte relatie.
Overigens is dit artikel echt prachtig geschreven. Het gaat over de drijfveren van wetenschappers in het debat: wil je je superioriteit tentoonstellen of in contact komen? Teveel van het eerste, concludeert de auteur, en dat ruikt het publiek.
Het zou denk ik goed zijn als onderzoek meer "open source" zou worden. Dat we allemaal op een website onze vragen kunnen stellen, theorieën kunnen poneren en kunnen lezen wat er al aan onderzoek is gedaan. Geen dure abonnementen meer waar Elsevier heel rijk van wordt, die wetenschap is namelijk door alle belastingbetalers gefinancierd, dus die kennis is ook van ons allemaal.
En als iedere wetenschapper eens - vrij naar dat televisieprogramma over die werkloze advocaat - met een kookwekker aan een tafeltje in een winkelcentrum gaat zitten, zodat iedereen een minuutje met haar/hem mag doorbrengen. Als psycholoog leerde ik minstens evenveel van mijn klanten als van mijn boeken, waarom zou dat voor andere vakgebieden anders zijn?