imageOns Europarlement lijkt zich te realiseren dat voedsel geen vanzelfsprekendheid meer is.
Van arrogante, voedselzekere obesitas-fighters worden we weer realistisch. Voor eten moet je werken.

Uit een verslagje op zibb.nl zou je zelfs een lichte paniek kunnen afleiden. De opkomende Chinese en Indiase welvaart eisen hun tol. We moeten onze koeken delen, terwijl die door tegenvallende oogsten al wat minder dik gebakken worden.
Niet dat iemand denkt dat er voedseltekorten zullen ontstaan, wel dat we er auto's, mobieltjes, andere tech-gadgets en vierde vakanties voor moeten laten staan. Agflatie, zo heet dat sinds kort.

Een Nederlandse parlementarier realiseert zich dat voedsel een zaak van naties is. Als honger en eetbelangen weer relevant worden, kun je niet vertrouwen op de wereldmarkt waar we alles wel eerlijk zullen delen:

CDA-Europarlementslid Esther de Lange meent dat Europa "niet te afhankelijk moet worden van invoer van voeding. We hebben een vangnet nodig om te voorkomen dat nog meer Europese boeren stoppen".

Een niet oninteressante opmerking in het licht van de discussie over agrarische innovatie zoals die woedt tussen de Nederlandse boeren en de milieubeweging. Inzet: kan Nederland/Europa zich permitteren extensief te gaan? Financiele inzet: waar gaan de subsidies naartoe - naar de agro-innovatoren of de bio-omschakelaars en nog slechts natuurbeherende boeren?
De werkelijkheid: het duizelt je als een Escher.
Dit artikel afdrukken