Ons Europarlement lijkt zich te realiseren dat voedsel geen vanzelfsprekendheid meer is.
Van arrogante, voedselzekere obesitas-fighters worden we weer realistisch. Voor eten moet je werken.
Uit een verslagje op zibb.nl zou je zelfs een lichte paniek kunnen afleiden. De opkomende Chinese en Indiase welvaart eisen hun tol. We moeten onze koeken delen, terwijl die door tegenvallende oogsten al wat minder dik gebakken worden.
Niet dat iemand denkt dat er voedseltekorten zullen ontstaan, wel dat we er auto's, mobieltjes, andere tech-gadgets en vierde vakanties voor moeten laten staan. Agflatie, zo heet dat sinds kort.
Een Nederlandse parlementarier realiseert zich dat voedsel een zaak van naties is. Als honger en eetbelangen weer relevant worden, kun je niet vertrouwen op de wereldmarkt waar we alles wel eerlijk zullen delen:
CDA-Europarlementslid Esther de Lange meent dat Europa "niet te afhankelijk moet worden van invoer van voeding. We hebben een vangnet nodig om te voorkomen dat nog meer Europese boeren stoppen".
Een niet oninteressante opmerking in het licht van de discussie over agrarische innovatie zoals die woedt tussen de Nederlandse boeren en de milieubeweging. Inzet: kan Nederland/Europa zich permitteren extensief te gaan? Financiele inzet: waar gaan de subsidies naartoe - naar de agro-innovatoren of de bio-omschakelaars en nog slechts natuurbeherende boeren?
De werkelijkheid: het duizelt je als een Escher.
Van arrogante, voedselzekere obesitas-fighters worden we weer realistisch. Voor eten moet je werken.
Uit een verslagje op zibb.nl zou je zelfs een lichte paniek kunnen afleiden. De opkomende Chinese en Indiase welvaart eisen hun tol. We moeten onze koeken delen, terwijl die door tegenvallende oogsten al wat minder dik gebakken worden.
Niet dat iemand denkt dat er voedseltekorten zullen ontstaan, wel dat we er auto's, mobieltjes, andere tech-gadgets en vierde vakanties voor moeten laten staan. Agflatie, zo heet dat sinds kort.
Een Nederlandse parlementarier realiseert zich dat voedsel een zaak van naties is. Als honger en eetbelangen weer relevant worden, kun je niet vertrouwen op de wereldmarkt waar we alles wel eerlijk zullen delen:
CDA-Europarlementslid Esther de Lange meent dat Europa "niet te afhankelijk moet worden van invoer van voeding. We hebben een vangnet nodig om te voorkomen dat nog meer Europese boeren stoppen".
Een niet oninteressante opmerking in het licht van de discussie over agrarische innovatie zoals die woedt tussen de Nederlandse boeren en de milieubeweging. Inzet: kan Nederland/Europa zich permitteren extensief te gaan? Financiele inzet: waar gaan de subsidies naartoe - naar de agro-innovatoren of de bio-omschakelaars en nog slechts natuurbeherende boeren?
De werkelijkheid: het duizelt je als een Escher.
Ik heb indertijd op de aangehaalde discussie tussen Mevr. de Rijk en Mnr. Maat gerageerd door te stellen dat de oude vete tussen boeren en natuurbescherming wellicht maar begraven moet worden. Boeren mopperen op de natuurbescherming omdat die wel eens boerenland omzet naar hei en beekdal, en de natuurbescherming heeft nog steeds een anti-boeren reflex. Tien indertijd werd gesteld dat stukken van de ecologische hoofdstructuur best kunnen samenvallen met agrarisch gebruik schreeuwde de natuurorganisaties moord en brand.
Beide mogen zich realiseren dat hun belangen elkaar vaak overlappen. Bedrijventerreinen en vinexzwijken slokken zeer veel vruchtbare grond op, maar daar hoor je zelden iemand over.
En ploeg nou gewoon al die golfterreinen weer om.