Van Tulleken kwam 6,5 kilo aan, sliep slecht, kreeg last van aambeien en brandend maagzuur en had voortdurend trek. Het niveau van hongerhormonen in zijn bloed steeg met 30% en de verzadigingshormonen daalden navenant.
Het aantal verbindingen tussen het beloningscentrum en het cerebellum, het hersengebied dat automatisch repeterend gedrag aanstuurt, bleek fors toegenomenRonduit verontrustend vindt Van Tulleken de constatering dat het UPF-dieet ook in zijn hersenen veranderingen teweeg bleek te hebben gebracht. Voor het onderzoek, dat in samenwerking met hoogleraar obesitas, diabetes en endocrinology Rachel Batterham opgezet was, liet Van Tulleken een MRI van zijn hersenen maken. Bij de tweede MRI, na afloop, bleek in zijn hersenen een fikse toename zichtbaar van het aantal verbindingen tussen het beloningscentrum en het cerebellum, het hersengebied dat automatisch repeterend gedrag aanstuurt. Met andere woorden: Van Tullekens hersenen zijn 'geprogrammeerd' om hem ultrabewerkt voedsel te laten eten. Vergelijkbare 'hyperconnections' zijn typerend voor het brein van mensen die verslaafd zijn aan alcohol, sigaretten of drugs.
"Het was de meest afschuwelijke medische uitslag die ik ooit heb gehad", zegt van Tulleken. In een postscript voegde hij iets nog angstaanjagenders toe: 6 weken na de opnames liet hij een derde MRI-scan maken. De nieuwe connecties in zijn hersenen waren er nog steeds.
Want wat betekent dit voor de huidige jonge generaties? Hun hersenen zijn nog volop in ontwikkeling en waarschijnlijk nog gevoeliger voor deze structurele, verslavingsgedreven veranderingen dan mijn 42-jarige hersenen, zegt Van Tulleken. Hij liet 'cold turkey' de UPF's weer staan. Kunnen kinderen dat ook als we hen 'met de paplepel' programmeren voor een levenslange hang naar voedsel dat aanzet tot overeten?
Just wish the headline had been like this - to match the stated claim.
— Sandy Brighton (@sandy_brighton) May 18, 2021
"For one month, under scientific supervision, I consumed 80 per cent of my calories from ultra-processed foods (or UPFs)." pic.twitter.com/p50ocsMmkq
BBC zendt op 27 mei de documentaire 'What are we feeding our kids' uit. Dit is de trailer:
Onderstaand het postscriptum van Van Tulleken in de Daily Mail waarin hij de nieuwe verbindingen in zijn hersenen toont als bewijs van de effecten van UPF's op zijn brein:

Op 11 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
In een documentaire moet je plaatjes kunnen laten zien. Vandaar die gevaarlijk oplichtende hersenscans. Die niets betekenen of bewijzen, maar wel de minuutjes vullen.
De BBC produceert meer van dit soort kort door de bocht docu's. En ik begrijp niet dat artsen zich hier voor lenen.
In dit verband zou het ook interessant zijn om te onderzoeken in hoeverre het tegenovergestelde verschijnsel, smaak aversie, aanleiding geeft tot veranderingen in hersenactiviteit. Smaak aversie is een hele sterke geconditioneerde reflex die kan ontstaan wanneer consumptie van (giftig) eten of drinken gevolgd wordt door misselijkheid en overgeven. Smaak aversie kan ook ontstaan door een toevallige associatie met eten, dus door misselijkheid die optreedt na eten, maar een andere oorzaak heeft, bijvoorbeeld zeeziekte of chemotherapie (het Garcia effect).
Absence of evidence is not evidence of absence, natuurlijk. Maar - als Enno gelijk heeft (en dat lijkt me wel) - dan is de status van de MRI daarmee teruggebracht tot die van een kleurplaatje dat geen relatie heeft tot de bewering dat er blijvende hersenveranderingen zijn ontstaan in het brein van Chris van Tulleken.
MRI is een techniek waarmee (veranderingen in) de doorbloeding van hersengebieden kan worden geregistreerd en dat zou iets kunnen zeggen over de hersenactiviteit ter plaatse. Dat is dus totaal iets anders dan (anatomische?) verbindingen tussen hersengebieden waar Van Tulleken het over heeft. Daarbij komt dat de resultaten van MRI heel zorgvuldig geanalyseerd moeten worden, zoals de befaamde “dead salmon” studie pijnlijk duidelijk maakte. In die studie werd een dode zalm in een MRI scanner gelegd, waarna ze hem foto's van menselijke emoties voorhielden. Aan de vis werd gevraagd welke emoties te zien waren en warempel, na enig nadenken, gaf hij antwoord…
Jammer dat Chris dan ook niet vertelt in hoeverre hij na 6 weken weer normaal eten dat extra gewicht weer kwijt was.