Het Corona-effect ‘Een klap in het gezicht van de horeca’ en schaamte door Covid-19

Vandaag het nieuws van 21 augustus. Hier vind je onze voorgaande selecties.

In de commentaren kunnen we samen het Corona-effect duiden.

Het is 'een klap in het gezicht van de horeca', aldus Koninklijke Horeca Nederland (KHN). De Nederlandse staat hoeft de coronamaatregelen in de horeca niet te versoepelen (zie 1.2 en 1.3). Dat blijkt uit het verkorte vonnis dat de rechter vandaag uitsprak in het kort geding dat de brancheorganisatie tegen de overheid aanspande eind juli. Nadat gesprekken tussen beide partijen op niets uitliepen, vroeg KHN deze week de rechter alsnog om een uitspraak. Op 11 september publiceert de rechter de motivatie van zijn vonnis.

KHN laat in een reactie weten teleurgesteld te zijn in het vonnis, schrijft RTL nieuws. 'Er is begrip voor de maatregelen, maar 'de nood in de sector is hoog', zegt de branche. Volgens de branche staan de regels niet in verhouding tot de schade die wordt aangericht. Er is ook geen perspectief voor de ondernemers: niemand weet waar het eindigt. Velen van hen zijn dan ook boos.

Volgens de bracheorganisatie zullen voor het einde van het jaar veel horecazaken failliet gaan als gevolg van de crisis.

KHN spande op 23 juli jl. een kort geding aan omdat de maatregelen voor de horeca veel strenger zijn dan noodzakelijk. Het besluit van het kabinet om voorlopig geen versoepelingen voor de horeca door te voeren blijft overeind. Dat is vandaag uitgesproken in een verkort vonnis. pic.twitter.com/qxJQkjyvVr

— KHN (@KHN) August 21, 2020

'Vliegschaamte', 'klimaatschaamte' en 'vleesschaamte' waren al oude bekenden. Covid-19 brengt ook zulke bijverschijnselen met zich mee. Van de schaamte van patients zero tot 'covidioot', maar ook 'vakantieschaamte' nu steeds meer Nederlanders terugkomen van vakantie. Zowel de verwijtende blikken van anderen tot de schaamte die je jezelf aanpraat. Journalist Maartje Laterveer van Het Financieele Dagblad ziet ook dat als het nieuwe normaal: "eens te meer beseffen dat je niet alleen bent op de wereld, en je toch alleen voelen" (zie 2.2).

Ze schrijft: "Waar ik niettemin geen rekening mee had gehouden, was het gevoel van schaamte dat mij overviel bij terugkomst. [..] het voelt toch alsof je af bent. [..] Zo is onze wereld in rap tempo veranderd in een kampenstrijd waarin we eerst op Twitter moeten kijken om te weten wat we ergens van vinden. Zo’n strijd heeft maar één verliezer: ons autonome denken. En daarbij wint niemand."