1 min
De post-corona samenleving zal vermoedelijk een autocratischer staat krijgen: meer overheid, minder markt.
Dat komt enerzijds door de injecties van vele duizenden miljarden (biljoenen) in de economie, die te beschouwen zijn als Keynesiaanse investeringen in een nieuwe toekomst. Anderzijds is het een gevolg van de noodzaak tot controle over burgers die door hun gedrag een risico vormen. De uitoefening van die controle zal plaatsvinden door middel van technologie (zoals smart watches en andere sensoren op en mogelijk ook in ons lichaam) en op basis van wetenschappelijke inzichten.
Wetenschap is echter geen politiek en hoort geen keuze maken tussen bijvoorbeeld het isoleren van zieke individuen en het opbouwen van immuniteit bij onbekende infectieziekten - een fundamenteel verschil tussen de Aziatische aanpak van SARS-CoV-2 en de westerse - omdat wetenschappelijke onzekerheid onderbouwde besluiten onmogelijk maakt. Die keuze is politiek en moet dus ook door de politiek worden gemaakt.
Laten we de wetenschap bepalen wat we moeten willen of laten we beleidskeuzen afhangen van democratische politieke processen en weloverwogen gezond verstand? Hoe redelijk is een door onzekere wetenschap geleide samenleving? Er speelt in deze context nog een tweede vraag. Hoe serieus nemen overheden burgerrechten in een context waarin 'de vijand' in 'een oorlog' moet worden verslagen?
Beide metaforen worden gebruikt door overheden in de strijd tegen SARS-CoV-2. In echte oorlogssituaties gaan ze gepaard met het opschorten van rechten.
Denkbaar is bovendien dat staten genegen zullen zijn zaken nu meer op basis van hun mandaat te regelen en wat minder genegen zijn via parlementaire controle te regeren.
Dat komt enerzijds door de injecties van vele duizenden miljarden (biljoenen) in de economie, die te beschouwen zijn als Keynesiaanse investeringen in een nieuwe toekomst. Anderzijds is het een gevolg van de noodzaak tot controle over burgers die door hun gedrag een risico vormen. De uitoefening van die controle zal plaatsvinden door middel van technologie (zoals smart watches en andere sensoren op en mogelijk ook in ons lichaam) en op basis van wetenschappelijke inzichten.
Wetenschap is echter geen politiek en hoort geen keuze maken tussen bijvoorbeeld het isoleren van zieke individuen en het opbouwen van immuniteit bij onbekende infectieziekten - een fundamenteel verschil tussen de Aziatische aanpak van SARS-CoV-2 en de westerse - omdat wetenschappelijke onzekerheid onderbouwde besluiten onmogelijk maakt. Die keuze is politiek en moet dus ook door de politiek worden gemaakt.
Laten we de wetenschap bepalen wat we moeten willen of laten we beleidskeuzen afhangen van democratische politieke processen en weloverwogen gezond verstand? Hoe redelijk is een door onzekere wetenschap geleide samenleving? Er speelt in deze context nog een tweede vraag. Hoe serieus nemen overheden burgerrechten in een context waarin 'de vijand' in 'een oorlog' moet worden verslagen?
Beide metaforen worden gebruikt door overheden in de strijd tegen SARS-CoV-2. In echte oorlogssituaties gaan ze gepaard met het opschorten van rechten.
Denkbaar is bovendien dat staten genegen zullen zijn zaken nu meer op basis van hun mandaat te regelen en wat minder genegen zijn via parlementaire controle te regeren.
