Iedereen doet op zijn frieten wat hij/zij wil. De ene neemt mayonaise en de andere Andalusische saus. Of mikado! De Hollander durft een 'patatje oorlog' te bestellen of een 'kapsalon', de Brit doet er moutazijn bij met een gefrituurde moot vis. De Vilvoordenaar kiest voor 'schep': de saus van stoverij met nog wat draadjesvlees. Goed idee eigenlijk, waarom eten we geen pakjes frieten met bolognesesaus of friet moambe?
Sinds enkele jaren is hier de poutine in opmars, meestal uitgelegd als frieten met gesmolten kaas. Maar om authentieke poutine te zijn, is er net iets meer nodig.
Het gerecht ontstond in de provincie Québec in Canada. Canada erkent overigens wel meer culinaire eigenaardigheden als nationaal erfgoed, denk maar aan de pizza Hawaï, de meest gehate pizza ter wereld! Die werd uitgevonden in Ontario.
Om te begrijpen waar het om gaat, moeten we het eerst even hebben over Canadese kaas. De cheddar, zoals ook elders in de wereld, regeert er bovenal, maar er is ook Franse invloed te merken, met camembertoïde kazen, blauwe kazen en meer.
Typisch is de fromage en crottes of fromage en graines. Dat zijn witte klompjes weinig bewerkte wrongel, ontdaan van hun wei en licht gedroogd. Ze smaken wat als cottage cheese, maar de klompjes zijn groter. Er wordt van gezegd dat ze grappig piepen tussen de tanden, zo elastisch zijn ze. Crottes zijn de voorloper van cheddar, de klompjes wrongel vóór het persen en rijpen van cheddarkaas. De crottes zijn erg populair in winkels langs de weg, de Québéquois snoepen ervan tijdens het rijden of borrelen, zoals chips.
Op een dag, naar het schijnt in 1957, bestelde iemand een portie frieten in ruraal Québec. Die worden er traditioneel versierd met enkele lepels gravy, bruine saus. Een zeer Britse manier om vlees te begeleiden. “Geef er wat krotjeskaas bij en gooi maar bijeen,” zei hij tegen de baas. “Ca va faire une sacrée poutine,” antwoordde die, wat in het Quebequois zeggen wil: dat gaat nogal een zootje worden! De naam van deze fastfood was geboren: la poutine, het zootje, op zijn Canadees uit te spreken als 'poetzine'.
Nappeer je frieten (ginder slechts één keer gebakken) met een klevende bruine gravy. Bij gebrek aan Canadese crottes bestrooien we ze dan met verkruimelde jonge cheddar en mengen goed. Dat is het, meer niet.
Ondertussen is de poutine in de steden van dit oude continent een eigen leven gaan leiden, met verschillende toevoegsels en zelfs gegratineerd onder de grill. Gemengd met Canadese krotjeskaas en bruine saus zie ik dat niet zo best lukken.
Dit artikel afdrukken
Het gerecht ontstond in de provincie Québec in Canada. Canada erkent overigens wel meer culinaire eigenaardigheden als nationaal erfgoed, denk maar aan de pizza Hawaï, de meest gehate pizza ter wereld! Die werd uitgevonden in Ontario.
De crottes zijn erg populair in winkels langs de weg, de Québéquois snoepen ervan tijdens het rijden of borrelen, zoals chipsDe crottes
Om te begrijpen waar het om gaat, moeten we het eerst even hebben over Canadese kaas. De cheddar, zoals ook elders in de wereld, regeert er bovenal, maar er is ook Franse invloed te merken, met camembertoïde kazen, blauwe kazen en meer.
Typisch is de fromage en crottes of fromage en graines. Dat zijn witte klompjes weinig bewerkte wrongel, ontdaan van hun wei en licht gedroogd. Ze smaken wat als cottage cheese, maar de klompjes zijn groter. Er wordt van gezegd dat ze grappig piepen tussen de tanden, zo elastisch zijn ze. Crottes zijn de voorloper van cheddar, de klompjes wrongel vóór het persen en rijpen van cheddarkaas. De crottes zijn erg populair in winkels langs de weg, de Québéquois snoepen ervan tijdens het rijden of borrelen, zoals chips.
“Ça va faire une sacrée poutine,” antwoordde die, wat in het Québéquois zeggen wil: dat gaat nogal een zootje worden!Het zootje
Op een dag, naar het schijnt in 1957, bestelde iemand een portie frieten in ruraal Québec. Die worden er traditioneel versierd met enkele lepels gravy, bruine saus. Een zeer Britse manier om vlees te begeleiden. “Geef er wat krotjeskaas bij en gooi maar bijeen,” zei hij tegen de baas. “Ca va faire une sacrée poutine,” antwoordde die, wat in het Quebequois zeggen wil: dat gaat nogal een zootje worden! De naam van deze fastfood was geboren: la poutine, het zootje, op zijn Canadees uit te spreken als 'poetzine'.
Nappeer je frieten (ginder slechts één keer gebakken) met een klevende bruine gravy. Bij gebrek aan Canadese crottes bestrooien we ze dan met verkruimelde jonge cheddar en mengen goed. Dat is het, meer niet.
Ondertussen is de poutine in de steden van dit oude continent een eigen leven gaan leiden, met verschillende toevoegsels en zelfs gegratineerd onder de grill. Gemengd met Canadese krotjeskaas en bruine saus zie ik dat niet zo best lukken.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Om vrolijk van te worden. Nick Trachet vertelt hoe een culinair hoogstandje werd bedacht door een zwerver langs de weg die om wat friet kwam. Trachet noemt ook het patatje oorlog en de kapsalon (door een hoogculinair in de NRC een ‘intrinsiek mislukt gerecht’ genoemd).
Het is niet onwaarschijnlijk dat veel inmiddels wereldberoemde gerechten niet door culinair hoog opgeleiden en kakkers zijn verzonnen, maar door zwervers. En in huishoudens waar Schraalhans iets smakelijks moest zien te bereiden van een paar ingrediënten die hij zich nog veroorloven kon. Om vrolijk van te worden: die tijd komt weerom, dat we knap en avontuurlijk gaan koken met minder.
Maar tussen haakjes. Nick Trachet merkt op dat friet in Canada slechts één keer wordt gebakken. Het is bij ons wet. Het moet in twee keer. En niemand vraagt zich nog af waarom eigenlijk.
Maar echt hoor, het kan heel goed in ene. En je hebt er geen friteuse voor nodig. Een koekenpan voldoet. Met een duimdik laagje olie.
Ik wil niks op mijn friet, wel ernaast. Ik wil graag mijn friet knapperig en goudbruin van buiten en gaar van binnen. Net uit de frituur met alleen een beetje zout is eigenlijk al voldoende. Alles wat je op friet doet maakt de frietjes zompig en wat mij betreft oneetbaar. Voor zover ik weet bakken wij (hier in NL) twee keer friet: 1e keer om ze gaar te krijgen (140º) en de tweede keer voor een goudbruine kleur (180º), niet donkerbruin zoals op de foto hierboven.
Britten verbazen zich er vaak over dat zij de fish & chips thuis nooit zo krijgen als uit de shop. De reden is dat men thuis echte malt vinegar gebruikt en in de shop niet.
https://www.youtube.com/watch?v=642x2Y3Zla0
Net een aanslag niet ver van hier. Andere katten te geselen...
Marjan #2, eerst blancheren volgens de nieuwe EU regels om de hoeveelheid acrylamide te verminderen. Maar ik zie dat de horeca die zelf zijn frieten maakt dat aan zijn laars lapt.