Een aantal jaren schreef Conny Hop-Schiere een column op Boerderij, over hoe overheid, burger en boer naast en met elkaar leven. Daar komt een einde aan: Conny en haar man stoppen met het boerenbedrijf. Waarom, zet ze hieronder uiteen.
De afgelopen 10 jaar hebben veel van ons gevergd. Nu is de knoop doorgehakt: we gaan stoppen.
Eigenlijk weet ik niet goed hoe ik moet beginnen. En dat is voor het eerst in de 8,5 jaar dat ik deze column schrijf. Het onderwerp is ook lastig. Ik kan geen metafoor vinden. Geen grappige intro. Of een mooie anekdote. Er is namelijk niet heel veel moois aan. Per begin juni staat namelijk onze boerderij te koop. We stoppen als boer, we stoppen op deze locatie. We stoppen 3 generaties hard werken. We stoppen een vierde generatie voordat ie begonnen is. We zijn moegestreden.
De afgelopen 10 jaar hebben veel van ons gevergd. Door het beleid, een wetswijziging, een bestemmingsplan dat uiteindelijk nog steeds een beheersverordening is, mensen die toevallig 11 jaar geleden in onze straat kwamen wonen en bezwaar maken tegen alles waar je bezwaar op kunt maken. Verder zijn er zaken als de EHS, NB-wetvergunning, loslaten van het melkquotum, invoering fosfaatrechtenstelsel, knelgeval zijn maar nog lang geen zicht hebben op een uitspraak van het CBb, de opgedrongen negatieve framing aan het Nederlandse volk door donkergroene bewegingen…
Renderen lukt al een poosje niet
Het is een vermoeiende weg die absoluut de moeite waard is, maar het moet dan wel ergens renderen. En dat doet het al een poosje niet. We hebben van alles onderzocht. Jongveeopfok, een voedselbos (ik zou het dan onze Vegan Farm noemen), herstellende landbouw, precisielandbouw, jongepaardenopfok, verhuur van gebouwen, van land. Alles om ten eerste het plezier terug te krijgen en natuurlijk ook om er een fijne boterham van te kunnen eten. Het is een jarenlang proces geweest.
Weloverwogen beslissing met ingrijpende gevolgen
Begin maart nam Henk de beslissing. Weloverwogen maar met ingrijpende gevolgen. Die zijn praktisch van aard: waar gaan we wonen, wat gaat Henk hierna doen, maar ook wanneer zal het bedrijf worden verkocht? Veel ingrijpender zijn de emotionele gevolgen. Zijn ouders moet hij in hun zeventigste levensjaar, ze werken nog altijd elke dag op de boerderij, dit nieuws brengen. En zijn jongere broer en zus. Hun geboortegrond valt in andere handen. Het is onomkeerbaar. Is dit de laatste keer dat we het land klaar maken voor de mais? Gaan we dit nog zelf oogsten? Hebben we er wel genoeg aan gedaan? Geven we niet te makkelijk op? Zien we een optie over het hoofd?
Regie over het nieuws kwijt
Afgelopen weken hebben we het de mensen verteld die we het zelf wilden vertellen. We hielden de cirkel klein, toch werd het een gerucht en waren we al snel de regie over het nieuws kwijt. Onverwacht werden we geconfronteerd met nieuwsgierige vragen. Het is verdrietig. Toch zijn we blij dat we de keuze zelf maken. Soms heb ik zin in moddergooien, boos zijn, maar ik weet dat dat nergens toe gaat leiden. We noemen dit maar onze midlife-periode en gaan op zoek naar een mooi en zinvol second life. Dat is er vast, ergens.
Deze column verscheen 11 juni op Boerderij.
Dit artikel afdrukken
Eigenlijk weet ik niet goed hoe ik moet beginnen. En dat is voor het eerst in de 8,5 jaar dat ik deze column schrijf. Het onderwerp is ook lastig. Ik kan geen metafoor vinden. Geen grappige intro. Of een mooie anekdote. Er is namelijk niet heel veel moois aan. Per begin juni staat namelijk onze boerderij te koop. We stoppen als boer, we stoppen op deze locatie. We stoppen 3 generaties hard werken. We stoppen een vierde generatie voordat ie begonnen is. We zijn moegestreden.
We zijn moegestredenJaren die veel van ons vergden
De afgelopen 10 jaar hebben veel van ons gevergd. Door het beleid, een wetswijziging, een bestemmingsplan dat uiteindelijk nog steeds een beheersverordening is, mensen die toevallig 11 jaar geleden in onze straat kwamen wonen en bezwaar maken tegen alles waar je bezwaar op kunt maken. Verder zijn er zaken als de EHS, NB-wetvergunning, loslaten van het melkquotum, invoering fosfaatrechtenstelsel, knelgeval zijn maar nog lang geen zicht hebben op een uitspraak van het CBb, de opgedrongen negatieve framing aan het Nederlandse volk door donkergroene bewegingen…
Renderen lukt al een poosje niet
Het is een vermoeiende weg die absoluut de moeite waard is, maar het moet dan wel ergens renderen. En dat doet het al een poosje niet. We hebben van alles onderzocht. Jongveeopfok, een voedselbos (ik zou het dan onze Vegan Farm noemen), herstellende landbouw, precisielandbouw, jongepaardenopfok, verhuur van gebouwen, van land. Alles om ten eerste het plezier terug te krijgen en natuurlijk ook om er een fijne boterham van te kunnen eten. Het is een jarenlang proces geweest.
Weloverwogen beslissing met ingrijpende gevolgen
Begin maart nam Henk de beslissing. Weloverwogen maar met ingrijpende gevolgen. Die zijn praktisch van aard: waar gaan we wonen, wat gaat Henk hierna doen, maar ook wanneer zal het bedrijf worden verkocht? Veel ingrijpender zijn de emotionele gevolgen. Zijn ouders moet hij in hun zeventigste levensjaar, ze werken nog altijd elke dag op de boerderij, dit nieuws brengen. En zijn jongere broer en zus. Hun geboortegrond valt in andere handen. Het is onomkeerbaar. Is dit de laatste keer dat we het land klaar maken voor de mais? Gaan we dit nog zelf oogsten? Hebben we er wel genoeg aan gedaan? Geven we niet te makkelijk op? Zien we een optie over het hoofd?
Regie over het nieuws kwijt
Afgelopen weken hebben we het de mensen verteld die we het zelf wilden vertellen. We hielden de cirkel klein, toch werd het een gerucht en waren we al snel de regie over het nieuws kwijt. Onverwacht werden we geconfronteerd met nieuwsgierige vragen. Het is verdrietig. Toch zijn we blij dat we de keuze zelf maken. Soms heb ik zin in moddergooien, boos zijn, maar ik weet dat dat nergens toe gaat leiden. We noemen dit maar onze midlife-periode en gaan op zoek naar een mooi en zinvol second life. Dat is er vast, ergens.
Deze column verscheen 11 juni op Boerderij.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Dat deze ondernemers met een enorm groot hart voor de zaak, een mooie sterke veestapel en een prachtig modern bedrijf op deze manier eigenlijk gedwongen worden om te stoppen is een grote schande. Nederland BV slacht op grote schaal de kip met de gouden eieren.
Henk en Conny. Heel veel geluk en succes in de toekomst zonder vee. Er komt zeker een dag dat Nederland bv spijt krijgt dat ze al die familie bedrijven zoals van die jullie om zeep hebben geholpen.
Hey Conny,
Misschien kan dit vlaams pakketje je inspireren: Boeren op een kruispunt.
Ik ken het verhaal, al 12 jaar maak ik het mee bij 10-tallen gepassioneerde boeren en tuinders.
In deze link vind je wellicht inspiratie en hoop.
Het gaat je goed
zo goed als het voorlopig kan.
Riccy
Wat een moeilijke keuze. Conny en Henk, veel geluk gezondheid en plezier voor de toekomst.
Ben al een wat oudere innovatieve boer met hart voor de goede zaak. Lees dit bericht met (echt) tranen in mijn ogen. Wat er in me omgaat is met geen pen te beschrijven maar woede is daar ook een van de vele gevoelens bij.
Als ik kijk wat er allemaal mis gaat bij overheid en semioverheidsinstellingen en activiteiten door de overheid opgetuigd, wie daarvoor verantwoordelijk voor zijn en er mee wegkomen, maakt het je nog bozer.
Wat me ook boos en gelijk bezorgt maakt is het gebrek aan kennis en vermogen in ons politiek bestel om problemen adequaat aan te pakken. Door zaken, die niet gaan zoals het zou moeten, niet op de juiste manier op te lossen denkt men met wet en regelgeving en bestraffing zaken wel te kunnen klaren, met alle gevolgen van dien.
Dat goedwillende hard werkende mensen daar de dupe van worden is in en in triest. Het levenswerk van gezinnen en families, vaak generaties lang, wordt verwoest. Mensen die alles wat in hun vermogen ligt in de waagschaal hebben gelegd inclusief hun met hard werken verdiend vermogen. Geen woorden voor.
De wijze waarop we onze samenleving hebben ingericht, de systemen, laten steeds duidelijker zien dat ze falen. Goed willende mensen laten steeds duidelijker horen, en zien, dat er andere oplossingen mogelijk zijn maar het financieel systeem heeft ons in de greep. Belangen van enkele grote conglomeraten en hun aandeelhouders dicteren alles. En de politiek speelt daar een kwalijke rol in.
De voedselproducerende sector moet samen met de consumenten de krachten bundelen om via die weg aan de gekkigheid het hoofd te kunnen bieden.
Mij rest nederig Henk en Conny veel sterkte te wensen in hun leven. Spreek de wens uit dat ze snel het geluk weer vinden in hun leven, zou willen dat ik meer voor hen kon betekenen. Is dat niet wat er ontbreekt in onze huidige maatschappij, meer voor elkaar willen betekenen?
Een geluk bij een ongeluk dat de fosfaatrechten behoorlijk waarde hebben en grond veel waarde heeft, dit maakt stoppen en een andere koers gaan varen meestal mogelijk. Gelukkig in deze situatie kunnen de ondernemers zelf de keuze maken.
Een punt is dat de volgende koper tegen dezelfde problemen aan gaat lopen: EHS, NB-wet problemathiek, klagende/bezwaarmakende buren, dure fosfaatrechten. Daar komt vervolgens nog bij dat de fosfaatreferentie i.v.m. grondgebondenheid niet overdraagbaar is en dat de benodigde hoeveelheid huurgrond onder het bedrijf een noodzakelijke maar onstabiele factor is.