Hoe krijg je Europa aan de algen? Door zorgvuldig uit te zoeken hoe je ze het lekkerst kunt kweken.
Wereldwijd vindt 90% van de gekweekte algen en zeewier zijn weg in voedsel voor mensen. In Europa is dat nog geen 9%. In ons deel van de wereld maken we er voornamelijk biobrandstoffen en veevoer van.
Dat is jammer, want algen en zeewier hebben de voedingsindustrie veel te bieden. Dat bleek recent uit het gedachtenexperiment van Petra Berkhout en Sander van den Burg hier op Foodlog. Gebrek aan kennis over de smaak, oogst, verwerking en kweek van algen en zeewier zijn beperkende factoren.
Smaak
Het Europese project ValgOrize moet daar de komende 3 jaar verandering in te brengen. In dit project gaan 11 partners (en nog 10 observatoren) uit België, Groot-Brittannië, Frankrijk en Nederland onderzoeken hoe zeewier en microalgen duurzaam gekweekt en toegepast kunnen worden in de Europese voedselketen. De nadruk van het hele project ligt op smaak.
Het Belgische Instituut voor Landbouw-, Visserij- en Voedingsonderzoek (ILVO) coördineert het project. Om te beginnen gaan de deelnemende partners smaakprofielen van algensoorten vaststellen. Er komt een panel dat getraind gaat worden in het onderscheiden van verschillende smaken en geuren in verschillende intensiteiten, schrijft Vilt. Ook gaat onderzocht worden hoe bepaalde algenstoffen (eiwitten, koolhydraten) de kleur, geur, smaak of het mondgevoel van de algen beïnvloeden.
Een aparte onderzoeksstroom is gericht op het vinden van de beste kweekomstandigheden zodat de smaak optimaal wordt. Uiteraard maken ook chemische en bacteriële veiligheid, nutritionele samenstelling, duurzame en kosteneffectieve kweek, oogst, verwerking, transport en opslag deel uit van het project. Natuurlijk wordt verwerking van de algenreststromen uit de voedingsindustrie tot veevoer en andere niet-voedingstoepassingen niet vergeten.
ValgOrize is een onderdeel van Interreg 2 Seas 2014-2020, een samenwerkingprogramma tussen bovengenoemde landen gericht op het ontwikkelen van een duurzaam zeegebied. Het project loopt tot 2022 en krijgt een budget mee van €5,7 miljoen. Het moet uiteindelijk resulteren in een open kennisplatform, twee demoproductiesites voor microalgen en zeewier en een roadmap die de kosten van een verbeterde commerciële algenproductie in kaart brengt.
Dit artikel afdrukken
Dat is jammer, want algen en zeewier hebben de voedingsindustrie veel te bieden. Dat bleek recent uit het gedachtenexperiment van Petra Berkhout en Sander van den Burg hier op Foodlog. Gebrek aan kennis over de smaak, oogst, verwerking en kweek van algen en zeewier zijn beperkende factoren.
Smaak
Het Europese project ValgOrize moet daar de komende 3 jaar verandering in te brengen. In dit project gaan 11 partners (en nog 10 observatoren) uit België, Groot-Brittannië, Frankrijk en Nederland onderzoeken hoe zeewier en microalgen duurzaam gekweekt en toegepast kunnen worden in de Europese voedselketen. De nadruk van het hele project ligt op smaak.
Het Belgische Instituut voor Landbouw-, Visserij- en Voedingsonderzoek (ILVO) coördineert het project. Om te beginnen gaan de deelnemende partners smaakprofielen van algensoorten vaststellen. Er komt een panel dat getraind gaat worden in het onderscheiden van verschillende smaken en geuren in verschillende intensiteiten, schrijft Vilt. Ook gaat onderzocht worden hoe bepaalde algenstoffen (eiwitten, koolhydraten) de kleur, geur, smaak of het mondgevoel van de algen beïnvloeden.
Een aparte onderzoeksstroom is gericht op het vinden van de beste kweekomstandigheden zodat de smaak optimaal wordt. Uiteraard maken ook chemische en bacteriële veiligheid, nutritionele samenstelling, duurzame en kosteneffectieve kweek, oogst, verwerking, transport en opslag deel uit van het project. Natuurlijk wordt verwerking van de algenreststromen uit de voedingsindustrie tot veevoer en andere niet-voedingstoepassingen niet vergeten.
ValgOrize is een onderdeel van Interreg 2 Seas 2014-2020, een samenwerkingprogramma tussen bovengenoemde landen gericht op het ontwikkelen van een duurzaam zeegebied. Het project loopt tot 2022 en krijgt een budget mee van €5,7 miljoen. Het moet uiteindelijk resulteren in een open kennisplatform, twee demoproductiesites voor microalgen en zeewier en een roadmap die de kosten van een verbeterde commerciële algenproductie in kaart brengt.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Tip: gedroogde wakame malen, dan is die bruikbaar om bijvoorbeeld mee te koken in de ochtend havermout. Als je de wakame maalt dan heb je geen grote stugge bladeren die een vreemd mondgevoel hebben, stug kauwen en glibberig zijn. Havermout met wakame heeft iets een zeesmaak, op een gegeven moment verheug je je op die smaak.
P.s.: Zeewier bevat jodium, nuttig voor wie weinig brood eet, met het daaraan toegevoegde jodiumzout (bakkerszout).
Rendieren op Spitsbergen eten zeewier, als ze door ijsvorming niet bij de grassen en plantjes kunnen komen waar ze gewoonlijk van leven in de winter. Honger doet andere gewassen eten en smaken, blijkbaar.
Zeewier maakt van oudsher onderdeel uit van de Aziatische keuken, in de Japanse traditie wordt het geassocieerd met welzijn en gezondheid.
Time wijdt een artikel aan de vraag of zeewier nu echt zo gezond is. Er zijn verschillende soorten eetbaar zeewier met uiteenlopende voedingswaarden: bruine, groene en rode algen. Over het algemeen bevat zeewier weinig kilocalorieën. Veel soorten bevatten minder zout dan je zou verwachten. Zeewier bevat veel eiwit en evenveel aminozuren per gram als rundvlees. Verder levert zeewier voedingsvezel, magnesium, ijzer, en verschillende vitaminen.
Wel kleven er enige bezwaren aan het eten van grote hoeveelheden zeewier: niet alle zeewiersoorten zijn goed verteerbaar. Door verontreiniging van het zeewater kan zeewier schadelijke zware metalen zoals aluminium, lood en cadmium bevatten. In zeewier zit ook behoorlijk wat jodium en dat kan problematisch zijn voor mensen met schildklierproblemen.
Het advies is daarom om met mate zeewier te eten. In de Japanse keuken wordt het bijvoorbeeld 1-2 keer per week als bijgerecht gegeten.
New York Times zoomt in op de zeewiersoort kelp, een bruine zeewiersoort, als een alternatieve inkomstenbron voor vissers. In Azië wordt kelp door sommigen gezien als ‘het gewas van de toekomst’.
Kelp is niet alleen een goede bron van voedingsstoffen maar heeft ook voordelen op het gebied van duurzaamheid. De teelt van kelp vraagt geen gebruik van schoon water, pesticiden of landgebruik. Kelp verbetert zelf de waterkwaliteit en verwijdert ook een overmaat aan CO2 , N2 (stikstofdioxide) uit de oceaan.
"Zeewier bevat veel eiwit en evenveel aminozuren per gram als rundvlees", kweenie Micha: volgens de NEVO database bevat kelp 1,7% eiwit, agar agar zeewier 6,2% en rundvlees 25,2% eiwit .
Zeewier lijkt mij wel een interessante aanvulling op het menu, gedroogd knip ik het boven de salade.
Naast gezond en duurzaam kunnen zeewieren ook erg lekker zijn. Let wel: er zijn meer dan 10.000 verschillende soorten, met gigantisch uiteenlopende voedingswaarden en smaken. Kelpwieren bevatten bijvoorbeeld 10 tot 1000 keer zoveel jodium als 'normale' wieren zoals wakame en dulse. Laatstgenoemde smaakt naar spek als je het bakt in roomboter en doet het ook geweldig in bijvoorbeeld een perentaart. Uit ervaring (zeewierbedrijf in de foodbranche) kan ik zeggen dat de kwaliteit van beschikbare wieren (zelfs binnen dezelfde soort) enorm verschilt en datzelfde geldt ook voor de smaak. Zeewier zal daarom het 'voedsel van de toekomst' blijven, totdat we met z'n allen gaan kijken hoe we het lekker, duurzaam en voedselveilig kunnen telen. Dit project is een goede uitgangspositie, al is het nog maar de vraag of ook daadwerkelijk de voor de consument meest toegankelijke wieren (zoals dulse en wakame) worden meegenomen in het onderzoek...