Het is een bekend verschijnsel. Als je flink bent afgevallen, is het moeilijk om lichter te blijven. Je lichaam lijkt je terug te sturen naar je oude gewicht. Een nieuw experiment geeft de schuld aan ghreline, het 'hongerhormoon'.
Na wat kilo’s te zijn kwijtgeraakt, is het opletten dat deze er niet weer aankomen. Tot nu toe is er nog geen duidelijke oorzaak gevonden waarom dit moeilijk is. Hoewel er in de meeste studies een verhoogde concentratie van ghreline, het 'hongerhormoon', wordt gevonden na gewichtsverlies, is er nog veel onduidelijkheid rondom verzadigingshormonen. Naar aanleiding van nieuwe experimenten lanceren Noorse en Deense onderzoekers de gedachte dat ghreline de verzadigingshormonen overstemt.
Onderzoeksopzet
In het onderzoek volgden zij 2 jaar lang 35 volwassenen met ernstige obesitas die een afvalprogramma volgden dat uit een dieet en beweging bestond. Na 4 weken, 1 jaar en 2 jaar verzamelden de onderzoekers gegevens van de deelnemers. Ze registreerden het gewicht en de lichaamssamenstelling van de deelnemers, evalueerden hun subjectieve gevoelens over honger, volheid, verlangen naar eten en aanstaande voedselconsumptie, lieten de deelnemers een fitheidstest doen en prikten bloed om de concentratie van honger- en verzadigingshormonen te meten.
Resultaten
Het gevoel van verzadiging bleek 4 weken na het afvalprogramma onveranderd. Na 1 en 2 jaar bleek het echter te zijn afgenomen, terwijl hun hongergevoel juist toenam. De plasmaconcentraties van zowel honger- als verzadigingshormonen waren beiden toegenomen. De onderzoekers denken daarom dat de toename aan verzadigingshormonen teniet wordt gedaan door de toename aan hongerhormoon.
Dit artikel afdrukken
Onderzoeksopzet
In het onderzoek volgden zij 2 jaar lang 35 volwassenen met ernstige obesitas die een afvalprogramma volgden dat uit een dieet en beweging bestond. Na 4 weken, 1 jaar en 2 jaar verzamelden de onderzoekers gegevens van de deelnemers. Ze registreerden het gewicht en de lichaamssamenstelling van de deelnemers, evalueerden hun subjectieve gevoelens over honger, volheid, verlangen naar eten en aanstaande voedselconsumptie, lieten de deelnemers een fitheidstest doen en prikten bloed om de concentratie van honger- en verzadigingshormonen te meten.
Resultaten
Het gevoel van verzadiging bleek 4 weken na het afvalprogramma onveranderd. Na 1 en 2 jaar bleek het echter te zijn afgenomen, terwijl hun hongergevoel juist toenam. De plasmaconcentraties van zowel honger- als verzadigingshormonen waren beiden toegenomen. De onderzoekers denken daarom dat de toename aan verzadigingshormonen teniet wordt gedaan door de toename aan hongerhormoon.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Aanmerkingen te over bij deze studie. Gewichtsverlies van maar 4.5kg na vier weken en ca. 11kg na 1 en 2 jaar. Dat is marginaal bij een BMI van gemiddeld 42.5kg/m2. Manier van afvallen: dieet van 500kcal/dag, bestaande uit 50% koolhydraten. De vraag die ik meteen heb, is of er ook kwalitatief iets is aangepast, of alleen kwantitatief.
Maar de belangrijkste aanmerking: ghreline was op alle meetmomenten verhoogd, na vier weken zelfs meer dan na 1 en 2 jaar, maar het hongergevoel was dat niet. Dat was na vier weken juist minder, en bij 1 en 2 jaar verhoogd. Dat lijkt niet in overeenstemming met de conclusie dat ghreline de boosdoener is van het hongergevoel.
Ik heb de studie niet gelezen, maar 500 kcal per dag kan bijna niet. En als je dat lukt val je minstens 1 tot 1,5 kilo per week af. Zeker de eerste 3 maanden.
Oeps, iets te snel gelezen. Je hebt gelijk Jan Peter, ze gebruikten 500kcal/d minder dan nodig. Dat is natuurlijk een ander verhaal. Desondanks, mijn aanmerking wordt er niet anders van, de focus lijkt te hebben gelegen op hoeveelheid eten, slechts een klein beetje op het type eten. De vraag is of de fysiologische response dan verbetert, of dat die van het padje blijft.
Het is eerder een probleem dat mensen speciale dieten gaan doen die je je niet je leven lang kan blijven doen, als ze op gewicht zijn gaan ze weer voor hun doen 'normaal' eten, maat wat is dan normaal. Gaan ze dan weer aan de dikmakende producten? In de meeste gevallen wel.
Daarom ben ik in 2011 begonnen aan GOK, dat is een eetwijze die je wel de rest van je leven kan blijven doen, omdat je normale dingen eet van voornamelijk verse producten en je alleen maar laag in die koolhydraten blijft die je juist dik maken, maar al je vezels, groentes, fruit, vitamines enz die je nodig hebt krijg je gewoon binnen. Ik heb er nu zelf een middenweg in gevonden met meer groente en fruit, veel vezels, maar niet perse 100% GOK, wel de juiste producten eten die ook werken. En dit kan ik ook mijn leven lang blijven doen, soms heb je even trek in wat te snoepen, dat moet kunnen.
Dennis #1, helemaal eens. Als iemand van 1 meter 80 met BMI 42,5 in twee jaar 11 kilo verliest, weegt hij nog altijd 126,7 kilo en is zijn BMI 39,1. Heel veel zal de dikke Noor niet opgeschoten zijn met deze interventie, qua metabolische gezondheid. En ik weet niet of het beter wordt als hij nog twee jaar gaat houthakken met cognitieve gedragstherapie op een gemiddeld schuifkaasdieet.
Het enige waarover dit onderzoek zekerheid geeft, is dat de Noor twee jaar honger heeft geleden en door zoveel te sporten alleen maar meer honger kreeg.
Het verhoogde ghrelinegehalte komt bij iedereen voor die een tijdje hongert en dat gaat niet weg na verloop van tijd. Bij een sleeve gastrectomy (een maagverkleining van 80%) wordt het gedeelte van de maag waar ghreline wordt aangemaakt weggesneden. Dat leek voor een belangrijke deel het verdwijnen van het hongergevoel te verklaren. Maar wat blijkt? Het ghrelinepeil stijgt weer een tijdje na de operatie doordat het lichaam elders ghreline gaat aanmaken. Het is een heel hardnekkig goedje.
Als ik het hele verslag van het onderzoek lees, vallen vooral de voorbehouden en onzekerheden op. Wat ik heel vreemd vind is dat niet ook het leptinepeil is gemeten (misschien is dat wel lastig, weet ik niet). Het hele woord komt in het Noorse verhaal niet voor. Leptine werkt als tegenhanger van ghreline. Obese personen maken veel leptine aan in het vetweefsel, maar zijn er ook vaak ongevoelig voor. De verhouding leptine/ghreline is een marker voor het vermogen gewicht te kunnen verliezen, volgens deze studie.
Verhoogde ghreline op zich zegt niets, maar zo'n onderzoek als het onderhavige moet toch op zijn minst een bescheiden conclusietje hebben, anders haal je de krant niet.