Er verschijnen boeken tégen de supers. De Supermarktleugen is er zo eentje. Er lijkt nog meer op komst. Mailend daarover met Wouter Klootwijk noemde hij die publicaties 'elitaire coterietjes' en stuurde ons een column die begin deze maand verscheen in verschillende regionale kranten. Foodlog ziet er misschien aanstoot in. Of juist niet. Laat het maar horen.
Schelden verlicht het boos gemoed. Alsof er na het schelden iets verandert. Dat is niet zo, maar daar is schelden ook niet voor uitgevonden. Het is om de scheldenaar het gevoel terug te geven dat de wereld van hem is en niet andersom. Wie scheldt bestaat. Wie zwijgt vergaat (Klootwijk, 2014).
Schelden
Een potje filosofie. Maar waar hebben we het over? Over pannenkoekenbeslag. Niks bijzonders, maar het lijkt of er iets aan de hand is. Culinaire publicisten spreken kwaad over de levensmiddelenindustrie. Een grote bedrijvigheid wereldwijd, waar meer gemaakt wordt dan een mens in heel zijn leven in huis kan halen, maar in Nederland doen schrijvers over drinken en eten, of er alleen maar inferieure pannenkoekenmixen worden geproduceerd. Er is in Amsterdam en omstreken een dorps beweginkje op gestaan van mensen die prediken tegen alles wat een voerfabriek in pakjes stopt en zakjes. Eerst vreselijk schelden op de fabriek, liefst ook verdacht maken en dan zeggen hoe het leven verder moet, met griesmeelpudding.
Binnenkort verschijnt een boek van zo een culinair waarin hij oproept om de supermarkt voorgoed de rug toe te keren. Omdat je wordt bedreigd in je gezondheid en er onmogelijk kunt ontsnappen aan vuiligheid en schrale kost. Schelden op de kruidenier. En dat in het land waar we het beter hebben dan overal elders. Nergens ter wereld is zoveel keus aan voedsel en vooral ook voedsel dat goed voor je is. Gezond!
Pannenkoeken
Welzeker heeft de kruidenier een afzichtelijke hoop troep op de schappen gestouwd. Veel te veel. Veel te duur. En nergens voor nodig. Maar om nou te doen of wij dom zijn en de superchef een gluiperd. Het ligt ietsje genuanceerder, lijkt me. Ik herinner me nog goed hoe blij moeder was met de eerste smeltjus uit een fabriek en de eerste doos pannenkoekenmix. Het is later toch goed met me gekomen en dat helemaal zonder pedante culinairen die mij willen dwingen zelf weer pudding te maken met een vel er op.
Een waar verhaal. Het was het feest van het licht. Ook wel de feestdagen genoemd. December 2013. Kom gerust op visite zeiden de mensen tegen elkaar. Er zal genoeg te eten zijn en te drinken. Als iedereen dat tegen iedereen zegt komt niemand bij iemand. Maar bij mij kwamen er twaalf en de tafel stond vol. Veel verschillende eetwaar voor volwassenen en omdat er kinderen bij waren had ik een stapel pannenkoeken gebakken. Met tarwebloem uit de meelfabriek, melk en boter uit de zuivelverwerkende industrie, eieren van de boer in de buurt, een snufje zout uit de grond onder Hengelo en wat water uit de kraan (ook het waterleidingbedrijf wordt bedankt).
48 cent de kilo
Toen gebeurde het en binnen luttele minuten. De stapel pannenkoeken werd verslonden. Door de kinderen? Door hun moeders zal je bedoelen. De kinderen moesten snel zijn anders hadden hun ouders alles opgegeten en had ik nieuwe koeken moeten bakken voor de beteuterde kleinen.
Pannenkoeken wonnen het met het grootste gemak van al het andere feestelijke eten. Het waren, moet ik toegeven, heel goede pannenkoeken. Heb ik me aldus ontworsteld aan de terreur van industrie en kruidenier? Welnee. Er is geen enkele reden om te gaan staan schelden op de doos pannenkoekenmix op het supermarktschap. Zolang er ook gewoon tarwebloem is. 48 cent de kilo.
De Supermarktleugen is via deze link te bestellen bij Bol.com.
Fotocredits: Jumbo Biltstraat Utrecht, Foodlog Media
Dit artikel afdrukken
Schelden
Een potje filosofie. Maar waar hebben we het over? Over pannenkoekenbeslag. Niks bijzonders, maar het lijkt of er iets aan de hand is. Culinaire publicisten spreken kwaad over de levensmiddelenindustrie. Een grote bedrijvigheid wereldwijd, waar meer gemaakt wordt dan een mens in heel zijn leven in huis kan halen, maar in Nederland doen schrijvers over drinken en eten, of er alleen maar inferieure pannenkoekenmixen worden geproduceerd. Er is in Amsterdam en omstreken een dorps beweginkje op gestaan van mensen die prediken tegen alles wat een voerfabriek in pakjes stopt en zakjes. Eerst vreselijk schelden op de fabriek, liefst ook verdacht maken en dan zeggen hoe het leven verder moet, met griesmeelpudding.
Binnenkort verschijnt een boek van zo een culinair waarin hij oproept om de supermarkt voorgoed de rug toe te keren. Omdat je wordt bedreigd in je gezondheid en er onmogelijk kunt ontsnappen aan vuiligheid en schrale kost. Schelden op de kruidenier. En dat in het land waar we het beter hebben dan overal elders. Nergens ter wereld is zoveel keus aan voedsel en vooral ook voedsel dat goed voor je is. Gezond!
Pannenkoeken
Welzeker heeft de kruidenier een afzichtelijke hoop troep op de schappen gestouwd. Veel te veel. Veel te duur. En nergens voor nodig. Maar om nou te doen of wij dom zijn en de superchef een gluiperd. Het ligt ietsje genuanceerder, lijkt me. Ik herinner me nog goed hoe blij moeder was met de eerste smeltjus uit een fabriek en de eerste doos pannenkoekenmix. Het is later toch goed met me gekomen en dat helemaal zonder pedante culinairen die mij willen dwingen zelf weer pudding te maken met een vel er op.
Een waar verhaal. Het was het feest van het licht. Ook wel de feestdagen genoemd. December 2013. Kom gerust op visite zeiden de mensen tegen elkaar. Er zal genoeg te eten zijn en te drinken. Als iedereen dat tegen iedereen zegt komt niemand bij iemand. Maar bij mij kwamen er twaalf en de tafel stond vol. Veel verschillende eetwaar voor volwassenen en omdat er kinderen bij waren had ik een stapel pannenkoeken gebakken. Met tarwebloem uit de meelfabriek, melk en boter uit de zuivelverwerkende industrie, eieren van de boer in de buurt, een snufje zout uit de grond onder Hengelo en wat water uit de kraan (ook het waterleidingbedrijf wordt bedankt).
48 cent de kilo
Toen gebeurde het en binnen luttele minuten. De stapel pannenkoeken werd verslonden. Door de kinderen? Door hun moeders zal je bedoelen. De kinderen moesten snel zijn anders hadden hun ouders alles opgegeten en had ik nieuwe koeken moeten bakken voor de beteuterde kleinen.
Pannenkoeken wonnen het met het grootste gemak van al het andere feestelijke eten. Het waren, moet ik toegeven, heel goede pannenkoeken. Heb ik me aldus ontworsteld aan de terreur van industrie en kruidenier? Welnee. Er is geen enkele reden om te gaan staan schelden op de doos pannenkoekenmix op het supermarktschap. Zolang er ook gewoon tarwebloem is. 48 cent de kilo.
De Supermarktleugen is via deze link te bestellen bij Bol.com.
Fotocredits: Jumbo Biltstraat Utrecht, Foodlog Media
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Wouter, ik denk dat er twee waarheden zijn, die van de culipers die meent dat de hedendaagse vrouw terug de keuken in moet om zelf gerechten te gaan maken en die van de voedingsindustrie die begrijpen dat vrouwen (en sommige mannen) helemaal geen zin en tijd hebben om zelf gerechten te maken.
Ik durf te beweren dat de culipers met hun verhalen over (bijvoorbeeld) handgemaakte kaas van een klein boertje met twee koeien de lezers belazeren want die twee koetjes kunnen 50 mensen aan kaas helpen, terwijl er > 10 miljoen mensen in Nederland kaas eten. Daarnaast is die handgemaakte kaas zo schreeuwend duur dat alleen de grachtengordel elite en wat Gooische miljonairs er het geld voor over hebben.
Uiteraard verwacht ik een regen van n=1 reacties op mijn mening.
Ze, waar ik benieuwd naar ben is waarom de culipers en de 'foodies' ons zo graag weer in die keuken willen hebben. Wat is hun intentie? Dat de hele wereld ook moet gaan doen wat zij leuk vinden? Omdat dan pas dat wat zij doen ook betekenis heeft?
Zelf eten maken is zo'n gepasseerd station (net als de wastobbe of afwasteiltje).
Wat onverlet laat dat de voedingsindustrie meer oog zou moeten hebben voor de maatschappelijke consequenties (gezondheid, milieu, veiligheid)
@Zé, ik heb nog nooit de indruk gehad dat de culi-pers een verborgen agenda had om de vrouw terug aan het aanrecht te krijgen. Misschien is het bij jezelf nog niet opgekomen dat uitgebreid koken ook door mannen gedaan kan worden die geen vijftig uur in de week werken...
Maar zelfs als je wel een lange werkdag hebt en thuis komt zodra je partner het eten klaar heeft, is er nog tijd voor zelfgemaakte pudding. Als we bij het toetje zijn aanbeland en ik heb zin in chocoladepudding, vraag ik steevast aan mijn zoon wat voor toet ik zal koken, waarop steevast het antwoord 'lapudding' klinkt. Hij mag even uit zijn kinderstoel en ook pappa mag zijn benen strekken om de pudding te koken. Even een pauze tussen de gangen met een heerlijke, warme chocoladepudding als resultaat. Waarom je beklagen over de smakeloze tapiocameel in Neerland's traditionele pakkenvla als de supermarkt ook maizena en cacao verkoopt?
@ Jan Peter - "Zé, waar ik benieuwd naar ben is waarom de culipers en de 'foodies' ons zo graag weer in die keuken willen hebben".
Je geeft zelf het antwoord al, Jan Peter. Die "culipers" wil mensen zelf laten koken omdat "de voedingsindustrie meer oog zou moeten hebben voor de maatschappelijke consequenties (gezondheid, milieu, veiligheid)" bij het samenstellen en produceren van gemaksvoedsel.
Als dat niet verandert, zal de roep om het heft in eigen handen te nemen en de industrie niet voor jou te laten koken steeds sterker worden, omdat de aanwijzingen steeds sterker worden dat het huidige gemaksvoedsel niet altijd even gezond is. Als de industrie zich dat zou aantrekken, zou er geen echte noodzaak zijn om na te denken over zelf koken (behalve voor de hobbyisten onder ons).
@ Zé - van mij krijg je een n=2 reactie (dus mede namens mijn vrouw). Je reactie zegt m.i. weinig over de agenda van "de culipers", maar alles over jouw kijk op hoe rolpatronen tussen man en vrouw werken, waar ik in een ander draadje ook al een voorbeeld van voorbij zag komen.
Onze n=2 reactie daarop: Wij werken allebei (=drukke banen), maar we koken ook allebei (met vers). Als mijn vrouw door haar werk onvoldoende tijd heeft, zorg ik voor de maaltijd en andersom. Als we toevallig een dag hebben dat we beide geen tijd hebben om te koken, vallen we terug op ons eigen voorraadje "gemaksvoedsel". Wat is er namelijk gemakkelijker (en ook goedkoper) dan af en toe dubbele porties koken en één portie invriezen voor dit soort dagen. Kwestie van even wat beter plannen. De goede culipers laat zien dat koken-met-vers, erg lekker is en helemaal niet zo ingewikkeld is, of veel tijd hoeft te kosten. Ook niks geen elitair gedoe.
Als je gezondheid je wat waard is, dan is dat half uurtje per dag koken absoluut geen straf, maar gewoon een goede en noodzakelijke tijdsinvestering in je dag.
En gelukkig is zelf koken-met-vers ook helemaal geen gepasseerd station (# Jan Peter). Als we zo gaan redeneren, zou ik ook iedereen afraden om nog langer op zijn beweging te letten. Niet meer wandelen of fietsen of zo. Flauwekul. Allemaal verspilde tijd en energie. Waar ik benieuwd naar ben is waarom men ons toch allemaal op de fiets wil hebben? We hebben toch nu de auto. Geen trappenlopen...onzin, we hebben nu toch de roltrap en in de lift. Ach, bewegen is zo'n gepasseerd station, net als de wastobbe en het afwasteiltje. ( :-) )
@Peter: Over de opdracht aan de voedselindustrie zijn we het dus eens. De rol van de culipers niet. Die wil van het hobbyen gemeengoed maken en heeft daarbij iets nodig om zich tegen af te zetten.
Ik zou niemand afraden om op zijn eten te letten. Net zo goed als ik niemand zou afraden op zijn beweging te letten. Maar ik denk dat bewegen net als eten anders ingevuld gaat worden.