Lees ook
Ondertussen loopt het tegen eind december. De tijd vliegt voorbij en tegelijkertijd staat de tijd stil.

Vrienden schrijven me regelmatig “het is een rare tijd’, veelal refererend aan corona. Als ik die zin lees, denk ik: Het is al heel heel lang een rare tijd. Als niet gelovig mens, wel kerkelijk opgevoed, komt dan soms het beeld van ‘de verboden vrucht’ bij me boven. Verleidingen niet kunnen weerstaan terwijl we weten (…) dat het niet goed zal uitpakken. Niet goed voor onze aarde, voor onze medemens, voor de dieren. En toch pakken we – in het hier en nu - wat we pakken kunnen.

Ik mijmer veel met m'n kop onder de dekens, ben stil, ben me bewust van mijn niet weten, voel onbegrip bij het denken te begrijpen. Vraag me af ‘wat zegt dat over mij?’ om vervolgens nog verder weg te kruipen.

Bijna iedere dag ben ik even bij Sjouk en Spek. Om ze te voeren, te knuffelen en praatjes te maken met boer Maarten en zijn vrouw. Altijd, echt altijd, zijn er dan onderwerpen en dingen die in de stal gebeuren die vragen oproepen. Vragen in de zin van afvragen. ...waarom?

Sjouk het kalf is geen project, het is een verantwoordelijkheid die ik genomen heb. De zorg voor ‘mijn’ dames, het luisteren, het waarnemen, het genieten. Het delen van de verhalen, de uitnodiging om vragen te stellen. Stoppen of ‘einde project’ kan niet. En wil ik niet.

Toch staat de tijd ook even stil. Het bezoeken van mensen die actief zijn in de wereld van ‘zonder vlees geen melk’, de mensen die mij en vragenstellers een kijkje willen geven in hun beweegredenen, dat is wel even gestopt. En dat heeft niets met corona te maken.

Op 24 november schreef ik dit op de website van Sjouk:

24 november 2020
Het is even stil.. Niet omdat er wat aan de hand is met Sjouk en Spek of met het initiatief Sjouk het kalf. De dames doen het ‘fantastisch’, er worden nog steeds vragen gesteld en het gesprek bij de Van Driegroep was bijzonder prettig!

Het is hier wat stil omdat een dierbare 9 november door een ongeluk om het leven is gekomen. Omdat een lieve vriendin, waar ik iedere week 2 dagen ‘voor zorg’, langzaam verder achteruit (…) gaat doordat Alzheimer steeds verder vat krijgt op haar leven.

Beide maken dat ik wat stiller en tegelijkertijd heel druk ben om af en toe te vergeten, m'n kop in het zand te steken. Het verzorgen van Sjouk en Spek; hen knuffelen, ouwehoeren met boeren en vragen beantwoorden doen goed.

Het zitten achter m'n laptop om het gesprek met de Van Driegroep te monteren, dat lukt (nog) niet. Maar… natuurlijk gaat dat wel gebeuren!

Voor nu wens ik iedereen een prachtige dag! Geniet, veel plezier (ook zijn laatste ‘app’woorden aan mij) en volg je hart.
Hiske


Op de facebookpagina van Sjouk blijf ik schrijven over de dagelijkse belevenissen bij Sjouk en Spek, stel ik mezelf vragen en kan het wel en wee van de dames gevolgd worden. Zo zijn de dames geschoren, zodat ze niet meer zweten en vuil niet aan hun haren blijft plakken. Gaat brood erin als zoete koek -al heb ik wel dubbele gevoelens bij het zien van zoveel overdaad. En een vraag natuurlijk: is dit nu voedselverspilling of noemen we dit circulair?

brood voor de koeien


De kalveren van Maarten de Jong krijgen op maat kunstmelk gevoerd. Een melkrobot maar dan anders, de techniek staat voor niets. Kijk je puur naar de 'platte kosten', dan valt opfok met kunstmelk gunstiger uit dan opfok met rauwe melk. Ik zou daar dieper in moeten duiken om echt alle (neven) kosten en (neven) opbrengsten op een rij te zetten.

Sjouk en Spek december 2020


Sjouk en Spek worden groot! Ze blijven gezellige en vooral heerlijk nieuwsgierige en knuffelbare dames. Maar we passen niet meer met z’n drieën op een selfie☺.

Het delen van verhalen is een belangrijke pijler onder het initiatief Sjouk het kalf. Ook wordt er door anderen over het initiatief Sjouk geschreven. Recent door Voedselfamilies Zuid-Holland en - in print - in het vakblad Noorderbreedte.

Kortom: blijven jullie vragen stellen? Van harte welkom.
Dit artikel afdrukken