Experiment Sjouk het kalf: vragen, dilemma’s en stoute schoenen

Dat maakt me nieuwsgierig: Slaat Sjouk het kalf niet aan onder Foodloggers - wat doe ik fout, moet ik anders doen? Zijn Foodloggers moe van vragen stellen - zijn zij wellicht te vaak teleurgesteld? Leven er geen vragen bij Foodloglezers – en mag of kan ik dan de conclusie trekken dat Foodloggers ‘het weten’ en dus geen vragen bij zichzelf ervaren? Of durven Foodloggers geen vragen te stellen? Ik weet het niet, maar ben wel nieuwsgierig.

Vragen
De vragen die wel gesteld worden zijn veel ‘waarom’-vragen. Ik ervaar dat deze vragen leiden tot antwoorden die bestaan uit dilemma’s en gaan over keuzes maken in het hier en nu. Dilemma’s en keuzes aanvullend en bovenop de vragen waar ik zelf tegenaan loop door verantwoordelijk voor een kalf te zijn. In het negende verhaal, gefilmd op 18 juni, vertel ik over een aantal van deze vragen, dilemma’s en keuzes. 25 juni zette ik ze verder op een rij. Genoeg te doen.



Stoute schoenen
Ik merk dat er veel mensen zijn die hun verhaal willen vertellen. Hun kijk op zaken willen delen. Dat blijkt ook uit de tot nu toe gevoerde gesprekken. Deze mensen hebben een (af)vragend en zoekend karakter. Jaring Brunia deelt zijn zoektocht naar een ‘nieuw normaal in verhaal acht.

Wat gebeurt er met de ‘niet Sjouk’-kalveren? Hoe zit het met de transporteur, de handelaar, de marktmeester, de afmester, de slachter?

Ook ervaar ik bij mezelf twijfel en uitstelgedrag bij het benaderen van degenen die een rol hebben ná het ophalen van kalveren bij de melkveehouder. Er worden vragen gesteld over die periode. “Leuk dat je Sjouk gekocht hebt en de dilemma’s van de melkveehouder met mij deelt, maar wat gebeurt er met de ‘niet Sjouk’-kalveren?” Hoe zit het met de transporteur, de handelaar, de marktmeester, de afmester, de slachter?

Wanneer ik namen en telefoonnummers van deze mensen heb, durf ik ze niet te bellen… Ik ben bang om als antwoord nee te krijgen, bang voor een ‘gelikt’ pr-verhaal, bang voor een kastje naar de muur. Waarom eigenlijk? Over dit waarom denk ik na en ik zal er later zeker op terugkomen. Misschien dat jullie me kunnen helpen.

Sjouk het kalf als initiatief beginnen, betekent niet alleen verantwoordelijkheid nemen voor Sjouk maar ook voor het invulling geven aan mijn intentie achter het initiatief. Dus trok ik de stoute schoenen aan, zette mijn angst opzij en belde ik naar die betrokken personen. Ik heb deze week een gesprek met een veehandelaar. Twee telefoongesprekken - onder andere met iemand die kennis heeft van de kwaliteitsborging van kalverenvlees - krijgen een vervolg. Ik hoop op een gesprek dat opgenomen en gefilmd mag worden. Ook gesprekken met kalvermesters staan in de planning. Wat zijn daar veel ‘soorten’ van.

Spannende periode
Het is en blijft een spannend project. Ik overwin kleine en grote angsten zoals hierboven beschreven, maar bijvoorbeeld ook het zelf voor de camera gaan staan. Of het beleefd blijven wanneer ik hele stellige reacties krijg en mensen blijf vragen om vragen te stellen. Het monteren van de korte gefilmde verhalen brengt soms ook ‘gedoe’ met zich mee. De audio bij de opnames over een geschiedenis van de kalverhandel laat te wensen over, dus daar moet ik wat aan knutselen. Het gaat lukken, deze week zal ik dit verhaal - verhaal 12 - publiceren.

Daarnaast is het spannend omdat ik Sjouk en Spek voor het eerst drie weken lang, bijna de hele maand juli, niet zal zien en verzorgen wegens verplichtingen in het noorden des lands. Ik overweeg tussendoor toch een dagje terug te komen. Het gesprek met de veehandelaar deze week is zowel spannend als dat ik er erg naar uitkijk. En als laatste ben ik benieuwd of ik de gesprekken kan voeren.

Hebben jullie nog vragen? Bijvoorbeeld aan de veehandelaar, aan Jaring Brunia of andere melkveehouders, of aan nog weer anderen? Aarzel niet hieronder als reactie of hier op de website ze te stellen. O ja…! Nieuws over de handel in kalveren is er ook nog steeds.