Er is opschudding ontstaan over anti-oxidanten, de stofjes die je ouder laten worden, kanker helpen voorkomen en nog een heleboel andere bekende en onbekende goede zaken voor je lichaam zouden doen. Oorzaak is een artikel in The New Scientist van Lisa Melton. Zij stelt dat de voedingssupplementen op basis van antioxidanten die m.n. in de VS zeer populair zijn als gevolg van hun gezonde belofte, mogelijk zelfs slecht voor ons zijn.
" CRANBERRY capsules. Green tea extract. Effervescent vitamin C. Pomegranate concentrate. Beta carotene. Selenium. Grape seed extract. High-dose vitamin E. Pine bark extract. Bee spit.
You name it, if it's an antioxidant, we'll swallow it by the bucket-load. According to some estimates around half the adults in the US take antioxidant pills daily in the belief they promote good health and stave off disease. We have become antioxidant devotees. But are they doing us any good? Evidence gathered over the past few years shows that at best, antioxidant supplements do little or nothing to benefit our health. At worst, they may even have the opposite effect, promoting the very problems they are supposed to stamp out.
Daar kun je het mee doen. Voor foodnavigator was het reden om een aantal andere wetenschappers om hun reactie te vragen.
Hier zie je wetenschap in actie: het is allemaal niet zo duidelijk. Over anti-oxidante supplementen bestaat geen consensus en dus nog geen 'waarheid'.
Als je overigens door je 'oogharen' - zoals een statisticus zou zeggen - kijkt, dan zie je wel degelijk een patroon: de werking van geïsoleerde stofjes (in supplement-vorm dus) is niet hetzelfde als die van de natuurlijke stoffen in hun complexe verbindingen. Als juist die verbindingen essentieel blijken voor de werking van antioxidanten, zijn de supplementen op zijn best slappe aftreksels. Ik weet dat er onder biochemici steeds meer gedacht wordt dat het gaat om de verbindingen - althans ik hoor er verdacht veel die dat zeggen. Toeval?
Ach, het zijn mijn oogharen maar ;-)
Ik vind het vooral een mooie illustratie van wat wetenschap is: kennis in ontwikkeling. Per definitie, want wetenschap is onderzoek, een werkwoord dus.
Dit artikel afdrukken
You name it, if it's an antioxidant, we'll swallow it by the bucket-load. According to some estimates around half the adults in the US take antioxidant pills daily in the belief they promote good health and stave off disease. We have become antioxidant devotees. But are they doing us any good? Evidence gathered over the past few years shows that at best, antioxidant supplements do little or nothing to benefit our health. At worst, they may even have the opposite effect, promoting the very problems they are supposed to stamp out.
Daar kun je het mee doen. Voor foodnavigator was het reden om een aantal andere wetenschappers om hun reactie te vragen.
Hier zie je wetenschap in actie: het is allemaal niet zo duidelijk. Over anti-oxidante supplementen bestaat geen consensus en dus nog geen 'waarheid'.
Als je overigens door je 'oogharen' - zoals een statisticus zou zeggen - kijkt, dan zie je wel degelijk een patroon: de werking van geïsoleerde stofjes (in supplement-vorm dus) is niet hetzelfde als die van de natuurlijke stoffen in hun complexe verbindingen. Als juist die verbindingen essentieel blijken voor de werking van antioxidanten, zijn de supplementen op zijn best slappe aftreksels. Ik weet dat er onder biochemici steeds meer gedacht wordt dat het gaat om de verbindingen - althans ik hoor er verdacht veel die dat zeggen. Toeval?
Ach, het zijn mijn oogharen maar ;-)
Ik vind het vooral een mooie illustratie van wat wetenschap is: kennis in ontwikkeling. Per definitie, want wetenschap is onderzoek, een werkwoord dus.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Mijn mening over supplementen is nog in ontwikkeling. Momenteel denk ik dat je normaal gesproken je vitamines en mineralen uit je voeding moet halen en alleen bij speciale behoeften bv tijdens zwangerschap aan zou kunnen zullen met supplementen. Maar ik vind het hele supplementen verhaal ontzettend interessant en probeer er veel over te lezen.
Mijn mening is als volgt. Als je de volle winkelkarretjes van het winkelend publiek in ogenschouw neemt, kun je alleen maar concluderen dat niet in de vitaminebehoefte wordt voorzien. In die gevallen kunnen supplementen gebruikt worden om tekorten te voorkomen.
Preventief en bij ziekteverschijnselen kunnen hooggedoseerde preparaten worden gebruikt, het liefst afgestemd op de behoefte, dus onder begeleiding van een orthomoleculair arts of voedingsdeskundige.
Daarnaast denk ik dat je niet stoffen zou moeten suppleteren die níet van nature in ons voedingspatroon voorkomen.
Jacobus
Jacobus, jij bent een supplementenspecialist. Mellon zit niet zozeer op de vraag wel of geen supplementen maar op deze: weten we eigenlijk wel genoeg van de werking van vitaminen en mineralen om zinvolle supplementen te kunnen maken?
Geïsoleerd (b)lijken stofjes niet de werking te hebben die ze wel in samenhang met anderen, cq. in complexe verbinden met andere hebben.
Dààr zit in deze discussie het hete hangijzer.
Hoe kijk jij daar tegen aan?
Helaas is de agenda van journalisten niet altijd even zuiver.
Zolang burgers toestaan dat ziekte als groeimarkt wordt geëxploiteerd door hyena's, zullen wetenschappers een bizar onderscheid blijven maken tussen moleculen. Moleculen die patenteerbaar zijn, zijn 'echt'. De eventueel therapeutische werking ervan mag zonder gevaar voor aanzien of funding worden aangetoond. Moleculen die niet patenteerbaar zijn, dienen onmiddellijk te worden afgevoerd naar de categorie kwakzalverij. Deze mores is onverbiddelijk.
Eén van 1001 voorbeelden: Dr Harold D. Foster - medisch geograaf aan Victoria University, briljant, onberispelijke staat van dienst - heeft aangetoond dat HIV niet tot AIDS leidt in een populatie met een optimale seleniumstatus. Hij heeft prospectieve studies gedaan, legt ook stap voor stap uit hoe dit komt, het werk ligt er.
Heeft, behalve Jacobus, iemand van jullie ooit van Foster gehoord?
Wat we wel allemaal (menen te) weten is dat selenium al in relatief geringe doses GIFTIG (hellup!) is. We weten dat van journalisten die zich maandelijks volvreten aan een door de farmaceutische industrie gedekte tafel en die opscheppen met hun lidmaatschap van de NvtK.
Melchior.
Ik heb wel ooit van Foster gehoord maar geloof niet dat ik ooit iets van hem heb gelezen. Dit is in ieder geval leuk nieuws want welk boek ik over supplementen ik ook opensla, overal staat inderdaad vermeld dat teveel selenium niet best is.