Het opinieweekblad The Economist breekt in zijn Europacolumn Charlemagne deze week een lans voor meer vrijheid bij de kaasproductie en -handel. De gedachte dat globalisering "de vijand van fatsoenlijke kaas" is, is wijd verbreid, maar wellicht te kort door de bocht. Heel hard "McDo Dehors, Gardons le Roquefort'' roepen, is misschien niet de redding van de Roquefort.
Als lichtend voorbeeeld noemt het blad Zwitserland, waar kaasproductie tot nu toe nog veel zwaarder gereguleerd is dan in de EU. Dat het land er uitziet als één grote Milka-commercial, komt doordat dat landschap zo in stand wordt gehouden voor de toeristen. Die vinden dat Zwitserland er zo uit moet zien en dus wordt dat per wet geregeld, inclusief koeien met bellen om hun nek. Ook de Zwitsers zelf betalen graag extra belasting voor 'koe in de alpenwei'. De kaasproductie wordt per type geregeld door middel van quota. Er zijn loodzware importheffingen voor EU-kaas en loodzware exportsubsidies voor de eigen kazen. Het gevolg is dat er veel middelmatige kaas geproduceerd wordt. Je hoeft dankzij het systeem geen goede kaas te maken om van de subsidies te profiteren. Maar Zwitserland verandert van strategie. Als, zo redeneert het land, je een land met zeer hoge productiekosten bent, kun je beter een hoger marktsegment gaan bedienen en op zoek gaan naar nieuwe klanten, dan door heffingen en subsidies kunstmatig op prijs te blijven concurreren. Die nieuwe markten zouden zich bijvoorbeeld in India kunnen bevinden, waar de middenklasse elk jaar met 35 miljoen mensen groeit, samen met een honger naar alles wat uit Europa komt. Een focus op kieskeurige buitenlandse consumenten zou de beste manier kunnen blijken te zijn om traditionele producten te beschermen.
De held van het verhaal van The Economist is de Zwitserse kaasmaker Zaugg, die in 2002 stopte met het maken van de zeer gereguleerde Emmentaler en begon met het maken van zijn eigen met hop gekruide kaas, Flösserkäse. Zie bovenstaand plaatje voor een fragment uit de compleet verzonnen geschiedenis (tot de middeleeuwen) voor zijn splinternieuwe product. Zaugg produceert inmiddels 200 ton per jaar, deels voor de Duitse markt. "Een nieuwe kaas uitvinden is zwaar werk, maar het betekent vrijheid", zei hij tegen het dankbare oor van Charlemagne.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Bewijs? Ten eerste graag voor het feit dat er veel middelmatige kaas zou worden gemaakt in Zwitserland, en ten tweede voor de veronderstelling dat dat het gevolg is van onvrije markten.
Kijk, dat dit de fetish van the Economist is laat me koud. Die voorspelde voor dit decennium een decennium van lage olieprijzen.
@P, Voor het eerste: ga naar de Albert Heijn en koop een stuk Emmenthaler. Dat subsidies en heffingen matige producten in de kaart spelen is ook wel evident. Matige Zwitserse kazen kunnen in eigen land afgezet worden ondanks de aanwezigheid van betere buitenlandse kazen, want deze zijn zwaar belast.
De schrijver in the Economist noemt het trouwens een 'bet', en een 'experiment'. Een boerenstand als openluchtmuseum met oude ambachten kan natuurlijk ook voor fantastische kazen zorgen, maar dan zou er een kwaliteitseis bij moeten komen. iedereen wil van landbouwsubsidies als bezigheidstherapie af.
Dick, Mooi... euh... verhaal.
Je weet dat Bové bekendheid kreeg met dit verhaal, middenin een potje modderworstelen tussen de EU en VS over hormonenvlees. Bové is wel wat meer dan roepen. Opmerkelijk: zelfs Barrez verwijst niet naar hem. Forbes rekent hem nochtans bij de 500 meest invloedrijke europeanen. Wat vooral een probleem is: velen spreken graag een woordje voor de boeren, zelden met de boeren.
Dick?
@Wouter
Maar waar is het bewijs?