We zijn deze week nogal druk aan de opnieuw opgeleefde discussie over smaaklessen.
Het heeft een mooie discussie opgeleverd over de vraag wat nu wel of niet 'eetcultuur' (of eetcultureel) is.
P gaf daarin een aardige definitie: cultuur is hoe mensen doen en dat aan elkaar doorgeven. Of ze nou eieren koken in stierenurine, gedroogde drollen eten (wat in sommige culturen gebeurt), zuurkool met kreeft of gourmetten met Kerst en een McBurger doordeweek.
Bij die definitie hoort nog wel één aantekening: het is niet alleen de overdracht van mensen aan elkaar maar ook die van marketeers op mensen. Die marketeers zijn in onze cultuur de dominante overdragers geworden. Omdat er steeds wat nieuws moet worden verzonnen om de verkopen op peil te houden, volgen manieren van doen elkaar steeds sneller op. Naomi 'No logo' Klein zag daar een bezwaar in. Ik eerlijk gezegd niet: marketing is volwassen geworden. Dat doen we niet meer tussen mensen onderling ("je moet de Kersen van Piet hebben en pas over 2 weken die van Mathilde") , maar tussen bedrijven (=organisatieverbanden van mensen) en mensen.
In essentie dus niet nieuws onder de zon. Marketing is zo cultuur als maar zijn kan. Net als McDonalds, Lays, Pepsi en Andy Warhol.
Toch zie ik in de hele discussie nog steeds geen begin van een antwoord op de vraag waarom plaslessen wél maar smaaklessen niet ridicuul zijn.
Wouter Klootwijk stelt voor smaaklessen te vervangen door levensechte betrokkenheid van kinderen bij de productie van en het doden dat gebeurt voor ons dagelijks brood. Niks smaaklessen dus, maar echte ervaringen. Diny Schouten meent dat dan de steden uitlopen en politie-escortes nodig zijn om het uit te voeren. We willen immers niet dat onze kinderen varkens of kippen slachten. Toch eten we ze in de vorm van onherkenbare vierkante dingetjes ('nuggets') en roepen we in koor 'hoera, smaaklessen!'
Wat verklaart die dubbelheid probeerde ik nog te vragen, maar we belandden in een discussie over de definitie van het woord 'cultuur'.
Een stukje antwoord op de vraag kwam van Simone van Iens die reageert door te wijzen op het creëren in plaats van doorgeven van cultuur. Zij stelt bij implicatie dat we eindelijk een eetcultuur krijgen, want die hadden we niet. Los van het definitorische probleem dat ik met die stelling heb, hou ik - al was het maar voor de sake van de discussie - nog even vol dat zo'n 'cultuur' museaal is en niks te maken heeft met wat mensen doen zonder dat ze er erg in hebben (= eetcultuur als set van gebruiken en regels).
Dus als ik mag, even back to basics en nu eens heel simpel gesteld: waarom is plasles belachelijk en smaakles niet?
Dit artikel afdrukken
Het heeft een mooie discussie opgeleverd over de vraag wat nu wel of niet 'eetcultuur' (of eetcultureel) is.
P gaf daarin een aardige definitie: cultuur is hoe mensen doen en dat aan elkaar doorgeven. Of ze nou eieren koken in stierenurine, gedroogde drollen eten (wat in sommige culturen gebeurt), zuurkool met kreeft of gourmetten met Kerst en een McBurger doordeweek.
Bij die definitie hoort nog wel één aantekening: het is niet alleen de overdracht van mensen aan elkaar maar ook die van marketeers op mensen. Die marketeers zijn in onze cultuur de dominante overdragers geworden. Omdat er steeds wat nieuws moet worden verzonnen om de verkopen op peil te houden, volgen manieren van doen elkaar steeds sneller op. Naomi 'No logo' Klein zag daar een bezwaar in. Ik eerlijk gezegd niet: marketing is volwassen geworden. Dat doen we niet meer tussen mensen onderling ("je moet de Kersen van Piet hebben en pas over 2 weken die van Mathilde") , maar tussen bedrijven (=organisatieverbanden van mensen) en mensen.
In essentie dus niet nieuws onder de zon. Marketing is zo cultuur als maar zijn kan. Net als McDonalds, Lays, Pepsi en Andy Warhol.
Toch zie ik in de hele discussie nog steeds geen begin van een antwoord op de vraag waarom plaslessen wél maar smaaklessen niet ridicuul zijn.
Wouter Klootwijk stelt voor smaaklessen te vervangen door levensechte betrokkenheid van kinderen bij de productie van en het doden dat gebeurt voor ons dagelijks brood. Niks smaaklessen dus, maar echte ervaringen. Diny Schouten meent dat dan de steden uitlopen en politie-escortes nodig zijn om het uit te voeren. We willen immers niet dat onze kinderen varkens of kippen slachten. Toch eten we ze in de vorm van onherkenbare vierkante dingetjes ('nuggets') en roepen we in koor 'hoera, smaaklessen!'
Wat verklaart die dubbelheid probeerde ik nog te vragen, maar we belandden in een discussie over de definitie van het woord 'cultuur'.
Een stukje antwoord op de vraag kwam van Simone van Iens die reageert door te wijzen op het creëren in plaats van doorgeven van cultuur. Zij stelt bij implicatie dat we eindelijk een eetcultuur krijgen, want die hadden we niet. Los van het definitorische probleem dat ik met die stelling heb, hou ik - al was het maar voor de sake van de discussie - nog even vol dat zo'n 'cultuur' museaal is en niks te maken heeft met wat mensen doen zonder dat ze er erg in hebben (= eetcultuur als set van gebruiken en regels).
Dus als ik mag, even back to basics en nu eens heel simpel gesteld: waarom is plasles belachelijk en smaakles niet?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 4 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Marketeers,
Nu moeten we ze niet meteen zien als de facto leden van een slecht genootschap of zoiets - zeg 'broeders van Beelzebub' of 'vrienden van de slechte smaak' of zoiets. Het zijn ook mensen, hoor, al lijkt Dick dat in zijn tweede paragraaf juist te willen ontkennen.
Ze zijn niet eng. het valt best mee. Ik heb er gisteren een op cursus ontmoet. Hij 'deed' in een vroeger leven iets bij een bekende multinational waar 'ie productlijnen haarcosmetica moest slijten aan supermarkten. Jongens, het idee alleen al - dat is toch een armoedig leven ?
Ze zitten in kantoortjes, drinken slechte automatenkoffie, worden geplaagd door bazen met targets en wie weet (echt erg) 'balanced scorecards'. En ze weten dat de winst die ze boeken vaak ten koste gaat van een ander eigen product of iets van de concurrent - zelden is het echt iets vernieuwends dat de wereld verovert.
En het allermooiste : ze geven zich zo kinderlijk weg.... Ze zetten met grote letters 'NIEUW' op een product, zodat wij meteen wantrouwend kunnen worden en eens goed bekijken wat er nu weer in de schappen staat. Of 'LIGHT' of 'SUIKERVRIJ', opdat wij automatisch weten dat er kunstmatige zoetstoffen inzitten. Eigenlijk maken ze het ons veel te makkelijk ;-)
Sorry - back on topic :
Er is niets belachelijks aan plas- noch smaakles. Bijna alles wordt aangeleerd. Alleen is de vraag of dat in een georganiseerd verband buiten de familiekring gebeurt (en dan noemen we het ineens 'onderwijs') of 'gewoon' en dan noemen we het 'opvoeding'. Een kwestie van cultuur. Ook zo'n fijn woord.
Marcel, eeuuuh ik durf het bijna niet te zeggen maar ben zelfs zoiets als een strategische marketeer. Ik ben niet bang van marketeers. Sterker nog: Ik beweer dat mensen die elkaar vroeger de kersen van iemand anders uit het dorp aanbevolen aan marketing deden. Tegenwoordig is dat aanbevelen, zoals we het noemen, 'geïnstitutionaliseerd'. Inderdaad, ik vind wel dat dat vak eens wat vernieuwd mag worden. Het is voor een groot deel lucht verkopen ipv het product.
Maar deze opmerking terzijde. Het gaat om de gestelde vraag.
Plasles is inderdaad evenmin belachelijk als smaakles. Plassen kan elk mens meteen, eten ook. Wat je moet leren is hoe en waar je moet plassen en eten. Dat is met eten weliswaar wat veelvormiger dan bij plassen, maar in essentie wijkt het niet af.
Dick, ik vergeef je. Echt ;-)
Zijn er nog schooltuintjes, trouwens ?
Schooltuintjes?
Zie eetschrijven:// korter leven door vitamines, tuinverenigingwormer.nl
Nou ja, google maar even op de term... Het bestaat nog wel, maar het zou structureler kunnen.