Lees ook
Regelmatige lezers van Foodlog weten inmiddels wat mijn vakbroeders al decennia weten: als handelaar in vlees, ben ik een vreemde eend in de bijt. Mijn loopbaan lang zet ik me in voor een beter welzijn van productiedieren.

Dat zijn dieren die hoogwaardige, complexe dierlijke eiwitten (zuivel, vlees en eieren) leveren aan mensen. Dierenwelzijnsprofessor Temple Grandin is één van mijn helden, want dierwelzijn verbeteren door te roepen dat je geen dierlijke eiwitten mag eten, werkt niet zo lang we vlees eten en prijs nu eenmaal beslist over wat we kopen.

Daarom ben ik van mening dat de sector zelf het dierwelzijn moet verbeteren. Van fok tot kok. In slachthuizen moet het goede worden gedaan.

Afstomping tegengaan
Eigenlijk zou ik blij moeten zijn met het cameratoezicht in slachthuizen. Maar ik vind het maar niks. Waarom?

Om die vraag te beantwoorden, stel ik een tegenvraag: wat doet een alarminstallatie in woonhuizen?

Wie weet wat routinematig doden met een mens doet, weet dat je het onvermijdelijke afstompingsproces moet beheersen en waar nodig omkeren
Het antwoord is simpel. Een inbraakalarm registreert het tijdstip van de inbraak. Een alarminstallatie voorkomt geen inbraak. Een huis dat voorzien is van bouwkundige beveiliging, zoals extra sterk hang- en sluitwerk is wel een goed middel om inbraken te voorkomen. Dat weet iedere politieagent.

Cameratoezicht in slachthuizen is onzin. Ook al weten mensen zich bekeken, dan nog zal het misstanden registreren maar niet voorkomen omdat toezichthouders niet alle beelden zullen bekijken en bovendien deel worden van het proces. Slachten is een wereld die apart staat. We willen niet weten wat er in slachthuizen gebeurt. Mensen die er werken, weten dat en gedragen zich ernaar.

Voorbeeld: 80% van de werknemers (en bezoekers) van slachthuizen hebben een smartphone met foto- en videomogelijkheden. Waarom zijn er - als we er van uitgaan dat misstanden in slachthuizen regelmatig voorkomen - dan zo weinig beelden van die misstanden? Omdat er weinig gefilmd en gefotografeerd wordt. Waarom er zo weinig gefilmd en gefotografeerd wordt in slachthuizen kun je in dit uitstekende essay van dr. Amy Fitzgerald lezen.

Kritiek is makkelijk. Maar ik heb ook oplossingen die veel beter werken dan cameratoezicht:
• verplichte cursussen bewustwording dierwelzijn voor al het slachthuispersoneel
• verplichte psychologische tests voor nieuwe (ook tijdelijke) werknemers

Cameratoezicht is wegkijken en je geweten afkopen. Lees de tekst van Fitzgerald. Wie weet wat routinematig doden met een mens doet, weet dat je het onvermijdelijke afstompingsproces moet beheersen en waar nodig omkeren.

Ik ben benieuwd of PvdD, Wakker Dier en de Dierenbescherming dat met me eens zijn.
Dit artikel afdrukken