Het dossier 'suiker en zout-eruit' begint steeds duidelijker te worden. Ze kwamen erin omdat we steeds meer pakjes, zakjes en bakjes met merkjes erop wilden eten. Da's makkelijk, maar niet zonder meer houdbaar. Suiker en zout boden uitkomst, want het zijn van oudsher conserveringsmiddelen. Denk aan pekelen en het bewaarbaar maken van fruit door er jam van te maken. Ze zijn dus onvermijdelijk als je eten langer houdbaar wilt maken. Dat moet wel als je er een merk op wilt zetten en het de lange weg van productie, vervoer en op het schap en in de voorraadkast zitten wilt kunnen laten afleggen.
Toen we ergens in de jaren '50 en '60 besloten dat er minder vet in ons eten moest en de industrie werd gedwongen steeds meer de vetten - incl. de langhoudbare transvetten - uit de bakjes c.s. gingen halen, werden bovendien nog meer suiker en zout nodig. Dat was om de producten op smaak te houden, want vet is nu eenmaal een belangrijke smaakdrager. Dat had ook nog eens voordeeltje: hoge niveau's suiker en zout helpen om producten allemaal min of meer dezelfde smaak te geven zodat ze iedereen voortaan alles vindt. In een aantal producten (denk aan ham) helpt zout bovendien om het water vast te houden dat wordt toegevoegd om het gewicht tegen lage kosten te verhogen.
Foodnavigator.com kwam begin deze maand met een analyse van Stephen Daniells, die weet te melden dat suiker en zout niet zomaar uit ons fabriekseten kan worden gehaald omdat het microbiologisch - vanwege bedref dus - wel eens enorme consequenties kan hebben. Daar is nog nauwelijks iets over bekend. Logisch dus dat de voedingsindustrie onlangs professor Frans Kok voorhield dat het allemaal makkelijk roepen is, maar in de praktijk wat genuanceerder ligt.
In de VS, het VK en Ierland is volgens Daniels 80% van de zout-intake van consumenten afkomstig van verpakt voedingsproducten.
Is dit nou een case om mensen weer dichter bij de oorsprong liggende producten te gaan laten eten en daar de productie- en verkoopprocessen en -plaatsen (bijv. een nieuw type 'restaurants' in iedere wijk waar iedereen kan eten of het eten thuis kan laten bezorgen) voor te verzinnen of moeten we gewoon doorgaan op dezelfde weg?
Dit artikel afdrukken
Toen we ergens in de jaren '50 en '60 besloten dat er minder vet in ons eten moest en de industrie werd gedwongen steeds meer de vetten - incl. de langhoudbare transvetten - uit de bakjes c.s. gingen halen, werden bovendien nog meer suiker en zout nodig. Dat was om de producten op smaak te houden, want vet is nu eenmaal een belangrijke smaakdrager. Dat had ook nog eens voordeeltje: hoge niveau's suiker en zout helpen om producten allemaal min of meer dezelfde smaak te geven zodat ze iedereen voortaan alles vindt. In een aantal producten (denk aan ham) helpt zout bovendien om het water vast te houden dat wordt toegevoegd om het gewicht tegen lage kosten te verhogen.
Foodnavigator.com kwam begin deze maand met een analyse van Stephen Daniells, die weet te melden dat suiker en zout niet zomaar uit ons fabriekseten kan worden gehaald omdat het microbiologisch - vanwege bedref dus - wel eens enorme consequenties kan hebben. Daar is nog nauwelijks iets over bekend. Logisch dus dat de voedingsindustrie onlangs professor Frans Kok voorhield dat het allemaal makkelijk roepen is, maar in de praktijk wat genuanceerder ligt.
In de VS, het VK en Ierland is volgens Daniels 80% van de zout-intake van consumenten afkomstig van verpakt voedingsproducten.
Is dit nou een case om mensen weer dichter bij de oorsprong liggende producten te gaan laten eten en daar de productie- en verkoopprocessen en -plaatsen (bijv. een nieuw type 'restaurants' in iedere wijk waar iedereen kan eten of het eten thuis kan laten bezorgen) voor te verzinnen of moeten we gewoon doorgaan op dezelfde weg?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Precies Nick. Hier zou het een nieuwe oplossing kunnen zijn voor gemak. Eentje die dichter bij het primaire product ligt dan de bakjes en zakjes uit de retail. Want trek het idee nog een beetje verder: je wilt daar niet de 'Foodsolutions' die de Unilevers van deze wereld inmiddels voor de simpele horeca aan het maken zijn, maar iets beters. Iets 'echts', met smaak en toch voor een redelijk prijs. Vraag: hoe krijg je dat gemaakt?
Ik had zojuist een discussie met iemand die veel verstand heeft van eten in zorginstellingen. Zoals bekend is het daar niet best gesteld. Uit onderzoek blijkt dat centraal maar traditioneel klaargemaakt eten een hogere voedings- en smaakkwaliteit heeft dan zelfgemaakt eten. De oudjes en zieken zijn niet zelden ondervoed, maar eten het zo wel. Ze kunnen volstaan met kleinere porties (minder weggooien) die ze helemaal opeten. Zet ze allemaal aan één tafel en ze blijken zich ook een stuk gelukkiger te voelen. Stel je voor dat dat ook zou werken in de stad, met al die eenzame hardwerkende mensen. Wat een feest. Een goeie centrale gaarkeuken. Moderne stijl uiteraard: lekker, goeie prijs en naast 'goed' nog leuk ook.
Een bedreiging voor AH en Aldi?
Nick, ter info, op de zuid-as in Amsterdam begint dat nu ook al. Apartementen zonder keukens!
In Hongkong worden sociale woonblokken al decennia zonder keukens gebouwd; zogezegd tegen het brandgevaar. Gevolg: het bulkt er van de eetstalletjes en restaurants.
@Chalias, je comment van 1:33h, ik doel op nieuwe vormen van snelle restaurants in de steden. Je eet er voor weinig geld goed. In die gedachte komen er nog meer huizen zonder keukens, maar verdwijnen ook de k&k maaltijden (deels) uit het schap: je eet er beter dan uit de bakjes, zakjes en pakjes thuis, je hoeft niet af te wassen en je ontmoet ook nog even wat andere mensen.
Ik zie Heineken's Loca's (kennelijk moet dat een keten worden) als de voorbode van zo'n trend. Wellicht komen er straks heel andere. Minder 'Heineken', minder uitgaan, meer 'goed eten', 'niet duur', 'even kort eruit en wie weet'.
Lost de eenzaamheid in onze dichtbevolkte steden ook nog op. De crux is: er zal minder foodverkoop via retail gaan en meer via nieuwe restaurantvormen.
In dubbelzoute drop zit ook heel veel suiker. Dus het is nog erger.
Toen in Nederland de eerste chips (smith's chips)op de markt kwamen waren dat pure aardappelchips zonder toevoegingen, ook geen zout.
Het zout zat in het zakje in een klein blaauw buitje. Dat zout kon je dus naar smaak toevoegen of helemaal niet.
Het zou goed zijn als we naar die goede gewoonte terug gingen. Desnoods onder toevoeging van nog meer buitjes met smaakjes. Het geeft je een goed beeld wat je er allemaal in doet en in welke hoeveelheden.