Wat mensen ruiken blijkt grotendeels bepaald te zijn door hun genen. Onderzoekers uit Nieuw-Zeeland testten tien geurstoffen uit voedsel en dranken (zoals blauwschimmelkaas, mout en viooltjes) op 200 mensen. Voor vier van die 10 stoffen bleek een genetische associatie aangetoond te kunnen worden die bepaalde of de geurreceptoren in het neusslijmvlies die geur kon waarnemen, dus ruiken, of niet. De onderzoekers waren verrast door de uitkomst, die zou kunnen betekenen dat "ieder mens een eigen groep geuren heeft waar hij of zij gevoelig voor is."
Op Nu.nl oppert onderzoeker Richard Newcomb hoe de voedselindustrie hierop zou kunnen inspelen: "In zekere zin zou er dan gepersonaliseerd voedsel ontstaan."
Dit artikel afdrukken
Op Nu.nl oppert onderzoeker Richard Newcomb hoe de voedselindustrie hierop zou kunnen inspelen: "In zekere zin zou er dan gepersonaliseerd voedsel ontstaan."
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Aha, dan is het nog lastiger te bepalen wat men ruikt, want iets chemischis heel wat anders dan het natuurlijk spul. Laat iemand aan verse jonge kaas ruiken, dat ruikt al weer heel anders dan dat je hetzelfde geurtje in chemische vorm laat ruiken.
Zo heb ik vaak genoeg meegemaakt dat ergens een kunstmatige smaakstof in dit geval aan toegevoegd is die bijv aardbeien zou moeten imiteren. Voor mij smaakte het bijv wel naar aardbeien, hetzij wel hele zoete, maar iemand anders vond het naar kersen smaken. Pas als ik dan zei, nee het moet aardbeien zijn, dan zeiden ze: oh ja, nu proef ik het.
Iets ruiken of proeven heeft ook met zien te maken, hetzij het echt zien hetzij in je hoofd zien zodat je de associatie kan maken met wat je ruikt/proeft.
Ik kan het me daarom best voorstellen met chemische geuren dat niet iedereen alles herkent, juist omdat je door allen te ruiken aan iets niet natuurlijks geen associatie kan maken met 'waar lijkt het op'
Het onderzoek vond plaats op basis van de (chemische) geurstoffen. Er kwam geen zichtbaar of proefbaar eten aan te pas. Des te opvallender dat regio (gewenning) dus geen verschil uit bleek te maken.
Werd dat blind getest? Dus alleen de geur voor de neus houden met blinddoek voor of mochten ze ook zien wat ze roken, dus een stuk blauwschimmelkaas voor de neus houden terwijl men het ziet. En mocht men ook proeven?
Want zicht en smaak bepalen ook wat we ruiken. Hoe moeilijk is het bijv voor een chefkok om blind van een gerecht te proeven en dan te vertellen wat er allemaal in zit. Dat lukt je niet zonder ook te ruiken en te zien. Op die manier wordt onze reuk ook enorm bepaald. Als wij aardbeien zien ruiken we aardbeien, zelfs als ze naar sinaasappels geuren.
Dat geur door leefgebied bepaald wordt kan ik iets van begrijpen, omdat je in andere leefgebieden ook anders eet, je eten anders klaarmaakt en dus je hele zicht en vooral smaakbepaling gebaseerd is daarop waardoor je reuk ook heel anders wordt.