1 min
Mensen blijken een grotendeels genetisch bepaalde aanleg te hebben voor alcoholisme - in de vorm van meer dopamine of juist minder remming. Maar je kunt je hersenen ook voor de gek houden: psychotherapie tegen alcoholisme werkt echt. Het zit dus ook tussen je oren.
Mickaël Naassila, een Finse hoogleraar aan de universiteit van Amiens, stelt op de Franse site Atlantico dat alcoholisme voor een groot deel erfelijk bepaald zou kunnen zijn. Volgens hem zijn genetische factoren ongeveer even belangrijk bij de ontwikkeling van alcoholisme als omgevingsfactoren. De genetica die we van onze ouders meekrijgen, laat de één alcohol beter verdragen dan de ander. De één blijkt er zelfs aanmerkelijkmeer plezier aan te beleven door het vrijkomen van meer dopamine, een stof die voor een genotsgevoel zorgt. Dat laatste zou blijken uit Amerikaans onderzoek waarbij jonge proefpersonen 1 slokje bier mochten nemen. Bij mensen met alcoholisten in de familie, bleek tot wel vier maal meer dopamine vrij te komen dan bij proefpersonen zonder alcoholisme in de familie.
Naassila relativeert dit punt. Genetische aanpassingen in mensen met alcoholistische familieden kunnen, behalve overbeloning door een overmatige afgifte van dopamine, ook de vorm aannemen van een verminderde remming. Onze natuurlijke 'rem' hoort ervoor te zorgen dat we geen gevaarlijke of schadelijke dingen doen. Kun je dus op basis van iemands familiegeschiedenis voorspellen of iemand alcoholist zal worden? Je kunt in ieder geval bij risicogevallen onderzoeken hoe het zit met hun remmechanisme. Als dat inderdaad verzwakt blijkt, kan bijvoorbeeld psychotherapie worden voorgeschreven. Dat zou vaak beter werken dan anti-alcoholmedicijnen.
Een recent onderzoek laat zien hoe eenvoudig zo'n therapie kan zijn. Men's Health verwijst naar het onderzoek van Seema L. Clifasefi, die eenvoudig aantoonde dat zelfs de suggestie (dus niet eens de daadwerkelijke ervaring) van akelige dronkemanservaringen al tot een 20 procent mindere drinkbehoefte leidde. Proefpersonen hoefden alleen maar te geloven dat ze ooit erg ziek geworden waren, te laat waren gekomen, of iets stoms had gedaan met hun dronken kop, of ze beperkten hun drankinname al.
Uiteraard vraagt een van de commentaren bij het Franse artikel of het 'slokje bier'-onderzoek eenzelfde respons zou opleveren bij wijn: "Zelf ben ik daar niet zo in thuis, ik kom uit een Frans wijngebied waar het drinken van wijn gewoon en natuurlijk is maar tot minder alcoholisten leidt dan in de rest van Frankrijk. Het lichaam is gewend alcohol om te zetten in suiker zonder verdere gevolgen, en er is ook geen sprake van de behoefte om meer te drinken dan verstandig is." Zelfzinsbegoocheling?
Fotocredits: New Belgian Beers, uitsnede, W.D. Vanlue
Dit artikel afdrukken
Naassila relativeert dit punt. Genetische aanpassingen in mensen met alcoholistische familieden kunnen, behalve overbeloning door een overmatige afgifte van dopamine, ook de vorm aannemen van een verminderde remming. Onze natuurlijke 'rem' hoort ervoor te zorgen dat we geen gevaarlijke of schadelijke dingen doen. Kun je dus op basis van iemands familiegeschiedenis voorspellen of iemand alcoholist zal worden? Je kunt in ieder geval bij risicogevallen onderzoeken hoe het zit met hun remmechanisme. Als dat inderdaad verzwakt blijkt, kan bijvoorbeeld psychotherapie worden voorgeschreven. Dat zou vaak beter werken dan anti-alcoholmedicijnen.
Een recent onderzoek laat zien hoe eenvoudig zo'n therapie kan zijn. Men's Health verwijst naar het onderzoek van Seema L. Clifasefi, die eenvoudig aantoonde dat zelfs de suggestie (dus niet eens de daadwerkelijke ervaring) van akelige dronkemanservaringen al tot een 20 procent mindere drinkbehoefte leidde. Proefpersonen hoefden alleen maar te geloven dat ze ooit erg ziek geworden waren, te laat waren gekomen, of iets stoms had gedaan met hun dronken kop, of ze beperkten hun drankinname al.
Uiteraard vraagt een van de commentaren bij het Franse artikel of het 'slokje bier'-onderzoek eenzelfde respons zou opleveren bij wijn: "Zelf ben ik daar niet zo in thuis, ik kom uit een Frans wijngebied waar het drinken van wijn gewoon en natuurlijk is maar tot minder alcoholisten leidt dan in de rest van Frankrijk. Het lichaam is gewend alcohol om te zetten in suiker zonder verdere gevolgen, en er is ook geen sprake van de behoefte om meer te drinken dan verstandig is." Zelfzinsbegoocheling?
Fotocredits: New Belgian Beers, uitsnede, W.D. Vanlue
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Na mijn eerste glas bier, ik was toen zestien jaar, realiseerde ik me (óók voor de eerste keer in mijn leven) dat ik een toestand had bereikt die volstrekt overeenkwam met de persoon die ik meende te zijn of zou willen zijn; een persoon die daarvoor nooit had bestaan...! Ik had dus een bepaald promillage in mijn bloed nodig om die toestand te kunnen handhaven en daarvoor had ik alles over.
Niet verwonderlijk dus dat ik uitgroeide tot een zwaar alcoholist die pas na jarenlange intensieve behandeling uiteindelijk van zijn verslaving afkwam...
Het is bekend dat sommige depressieve mensen hun troost gaan vinden in drank en zo alcoholist worden.
Zonder het genoemde Amerikaanse onderzoek gelezen te hebben, kan het niet zo kunnen zijn dat het drinken van bier als een 'spannend' iets wordt ervaren, waardoor dopamine vrij komt? Waarbij er blijkbaar genetische verschillen zijn, waarbij mensen die meer risk-averse zijn minder dopamine aanmaken bij het drinken van alcohol en risk seekers juist meer?