Het is gelukt. In twee dagen werden 125.000 kilo goede appels verwerkt tot 125.000 literpotten appelmoes, bestemd voor de voedselpakketten van de 35.000 gezinnen die in Nederland van de Voedselbanken afhankelijk zijn.
Maar vraag niet hoe. In NRCQ vertelt Salomon Querido, voedselverwerver voor de Voedselbanken, over de 'talloze bureaucratische hobbels' die hij moest overwinnen om zover te komen.
14 kilo appels per gezin
Op het moment dat Rusland zijn grenzen sloot voor agrarische producten uit de EU en VS, zag hij zijn kans schoon. Mede door zijn inzet werd het in de steunregeling die de EU instelde mogelijk uit de markt gehaalde partijen aan de Voedselbanken te leveren. In totaal werd er 17.595 ton groente en fruit aangemeld voor de steunregeling. Vier procent daarvan ging naar de Voedselbanken: 700 ton, waarvan 70% appels en peren. Ofwel: 14 kilo appels per gezin. Dat was iets teveel van het goede.
Regels, regels en nog meer regels
Vol goede moed zette Querido zich aan de volgende stap. Het zou toch mogelijk moeten zijn de appels te 'verduurzamen' door ze tot appelmoes te verwerken. Daarmee zouden ze langer houdbaar zijn en ook op langere termijn door de voedselbanken ingezet kunnen worden. Querido ging op zoek naar appelmoesmakers en stuitte op een waslijst aan extra regels. “De papierwinkel begint al bij de levering van verse appels. De teler brengt zijn partij naar een van onze acht distributiecentra. Daar wordt de partij geïnspecteerd door de Economische Controledienst. Van daaruit gaan de appels naar de 156 voedselbanken in het land. Voor elke levering moet een apart contract komen. Soms zijn dat wel veertig contracten voor één partij. Ik vind het een wereldprestatie dat we dat voor elkaar hebben” zegt hij op NRCQ.
Maar ook het vinden van een verwerker bleek moeilijker dan gedacht. Omdat het aanbod uit allerlei verschillende appelsoorten bestond, vielen grote verwerkers als Hak af - die wilden alleen volgens hun eigen recept werken. Omdat de Voedselbanken geen eigen gelden heeft, moest de fabrikant betaald worden in natura: appels dus - die hij dan ook voor zijn eigen productielijn zou mogen verwerken. Daar stak de ingewikkelde regelgeving van het Ministerie van EZ echter een spaak in het wiel. Er moest toch geld op tafel komen - dat wist Querido te organiseren dankzij crowdfunding. De laatste hobbel bleek dat Brussel eiste dat er aparte stromen kwamen voor subsidie- en reguliere marktpartijen. Dat betekent: aparte etiketten, apartere receptuurcontrole en aparte accountantscontrole. De productiekosten liepen door dat alles nog extra op, alleen al voor de administratieve afhandeling bleek extra personeelsinzet nodig.
'Vier accountants'
"Je hebt onderhand vier accountants nodig om een boete te ontlopen", verzucht Querido. "Het zou zoveel makkelijker zijn geweest als we appels uit de subsidieregeling konden gebruiken om de productie te bekostigen." Ondanks alles hoopt Querido op korte termijn nog een keer appelmoes te kunnen maken.
Fotocredits: Seán A. O'Hara
Dit artikel afdrukken
Maar vraag niet hoe. In NRCQ vertelt Salomon Querido, voedselverwerver voor de Voedselbanken, over de 'talloze bureaucratische hobbels' die hij moest overwinnen om zover te komen.
14 kilo appels per gezin
Op het moment dat Rusland zijn grenzen sloot voor agrarische producten uit de EU en VS, zag hij zijn kans schoon. Mede door zijn inzet werd het in de steunregeling die de EU instelde mogelijk uit de markt gehaalde partijen aan de Voedselbanken te leveren. In totaal werd er 17.595 ton groente en fruit aangemeld voor de steunregeling. Vier procent daarvan ging naar de Voedselbanken: 700 ton, waarvan 70% appels en peren. Ofwel: 14 kilo appels per gezin. Dat was iets teveel van het goede.
Regels, regels en nog meer regels
Vol goede moed zette Querido zich aan de volgende stap. Het zou toch mogelijk moeten zijn de appels te 'verduurzamen' door ze tot appelmoes te verwerken. Daarmee zouden ze langer houdbaar zijn en ook op langere termijn door de voedselbanken ingezet kunnen worden. Querido ging op zoek naar appelmoesmakers en stuitte op een waslijst aan extra regels. “De papierwinkel begint al bij de levering van verse appels. De teler brengt zijn partij naar een van onze acht distributiecentra. Daar wordt de partij geïnspecteerd door de Economische Controledienst. Van daaruit gaan de appels naar de 156 voedselbanken in het land. Voor elke levering moet een apart contract komen. Soms zijn dat wel veertig contracten voor één partij. Ik vind het een wereldprestatie dat we dat voor elkaar hebben” zegt hij op NRCQ.
Maar ook het vinden van een verwerker bleek moeilijker dan gedacht. Omdat het aanbod uit allerlei verschillende appelsoorten bestond, vielen grote verwerkers als Hak af - die wilden alleen volgens hun eigen recept werken. Omdat de Voedselbanken geen eigen gelden heeft, moest de fabrikant betaald worden in natura: appels dus - die hij dan ook voor zijn eigen productielijn zou mogen verwerken. Daar stak de ingewikkelde regelgeving van het Ministerie van EZ echter een spaak in het wiel. Er moest toch geld op tafel komen - dat wist Querido te organiseren dankzij crowdfunding. De laatste hobbel bleek dat Brussel eiste dat er aparte stromen kwamen voor subsidie- en reguliere marktpartijen. Dat betekent: aparte etiketten, apartere receptuurcontrole en aparte accountantscontrole. De productiekosten liepen door dat alles nog extra op, alleen al voor de administratieve afhandeling bleek extra personeelsinzet nodig.
'Vier accountants'
"Je hebt onderhand vier accountants nodig om een boete te ontlopen", verzucht Querido. "Het zou zoveel makkelijker zijn geweest als we appels uit de subsidieregeling konden gebruiken om de productie te bekostigen." Ondanks alles hoopt Querido op korte termijn nog een keer appelmoes te kunnen maken.
Fotocredits: Seán A. O'Hara
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 31 oktober krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_480_289_84_s_c1.jpg)
En het vervoer van appels naar de appelmoesfabriek(en) en als appelmoes zijnde naar de voedselbanken dan? Dat is een exra stap in het vervoer, de appels direct naar de voedselbanken zou 1 stap in het vervoer minder geweest zijn.
Dat betekent het vervoer van 490000 kilo naar 157 voedselbanken voor 35000 gezinnen.
Het vervoer binnen de Voedselbanken is hiervoor helaas niet ingericht.
Het was eenvoudiger geweest om elke gezin 14 kilo appels te geven met een recept voor appelmoes.
Het is absoluut mogelijk om de bureaucratie terug te dringen maar een gezamenlijk optreden in de hele keten is dan wel een voorwaarde .
Uiteindelijk heeft iedereen er voordeel bij.
Misschien een idee om daar in breder verband verder over door te praten.
Voedselbank krijgt alle ruimte in de NRC om te klagen over regels, bureaucratie en papierwinkel. Ik kan er maar één ding over zeggen: welkom in de wereld van boeren en tuinders. Zij hebben er elke dag mee te maken :-)