1 min
Paniek in Engeland. Van de eerste lichting kinderen die in dit millenium geboren zijn blijkt op 3-jarige leeftijd al een kwart te dik. Zoiets is nog nooit vertoond, schrijft The Times.
Reeds op jong volwassen leeftijd zal een significant deel van deze kinderen diabetes II ontwikkelen en daarvoor medicijnen moeten nemen. Voor de rest van hun leven. Da's kostbaar, niet handig én het had niet gehoeven.
Hoe het komt is een interessante vraag.
Wetenschappers beweren dat we niet dikker zijn geworden om dat we meer calorieën zijn gaan eten, maar omdat we minder zijn gaan bewegen. Is dat ook waarschijnlijk bij babies in hun eerste drie levensjaren? Ik geloof er eerlijk gezegd niets van. Ouders laten hun kinderen waarschijnlijk niet erg andere dingen doen dan de ouders van kinderen uit de jaren '70 van de vorige eeuw. Erger nog: die kinderen zijn niet te remmen en bewegen zich rot.
Aan bewegen ligt het dus niet. Hypothese: het ligt wel degelijk aan het eten.
Vraag: wat is er veranderd in wat babies eten gedurende, pak 'm beet, de laatste 10-15 jaar?
Minder tijd en dus meer K&K-potjes met daarin een flinke stoot suiker zodat die babies pa en ma niet zodanig tot wanhoop drijven dat ze op zoek gaan naar een nieuw merk potje? Of geven we ze een lolly, een extra glas Dubbelfriss met suiker, 3 danoontjes en wat gezonde snoep zodat ze toch langer achter hun dvd-tje of spelcomputer blijven zitten?
Er lijkt me een heel behapbare onderzoeksopzet van te maken. Vier testgroepen:
- eigen gemaakt babyvoer gevoederde babies
- potjeseters
- potjes- en snoep etende babies
- eigen gemaakt babyvoer en snoep etende babies
En natuurlijk turven wat die babies doen.
Binnen drie jaar resultaat - wie weet.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Levendige discussies afgelopen week hier, heerlijk, ik geniet ervan. Ik meng er niet in, al heb ik soms wel een mening, ik lurk.
In de NRC dit weekend 'Zaterdags bijvoegsel, pag 46' een artikel/interview, onderwerp een kliniek voor kinderen met obesitas. Ook in Nederland een groeiend probleem.
Waard om te lezen, een aantal dingen hier gezegt komen aan bod. Ik heb het bewaard als pdf, zijn er mensen die het willen lezen; laat het even weten, dan mail ik het je toe.
Wat ik me nog uit Maleisië kan herinneren: Chinese baby's waren dik. Dat moest. Dat was een teken van welvaart, maar ook van gezondheid. Ze leden er kennelijk niet onder: als volwassene vertoonden ze geen spoortje overgewicht. Dus het kan best zijn dat een dikke baby nog niet per definitie hoeft te betekenen dat betrokkene later ook aan overgewicht zal gaan lijden. Kwestie van wat voer ik zo'n kind tot aan zijn volwassenheid, en hoe actief is hij?....
"Is het allemaal echt wel zo vreselijk als we worden verteld?"
Nee, natuurlijk niet. We zitten onszelf ook met een probleem op te zadelen omdat we dat probleem zelf gecreëerd hebben. Ooit is er immers een norm vastgesteld: mannen horen bij een x-lengte een y-gewicht te hebben, en vrouwen een z-gewicht. Smalle bouw, brede bouw, maakt allemaal niet uit, ook dat middelen we wel, ten dienste van de norm. Had je de norm destijds nog strakker gesteld, dan was het probleem nu nog vele malen groter geweest. Lag de norm wat ruimer, dan was het probleem nu minder groot.
Ik hou wel van de schilderijen van Nederlandse en Vlaamse oude meesters. Grappig om te zien dat de vrouwen uit de 16e en 17e eeuw beslist nooit in een maatje 36 zouden hebben gepast. Ze zagen er uit zoals vrouwen er uit horen te zien: met rondingen. Niks Twiggy. En toch geen probleem met hun gewicht. Dat probleem zou hen pas twee tot drie eeuwen later aangepraat worden.
Dat verhaal van dikke paarden zet mij toch wel aan het denken: Paniekverhalen over dikker wordende ....... (vul hier uw favoriete doelgroep in) zijn ontzettend in de mode. En dat maakt de skepticus in mij wakker: Is het allemaal echt wel zo vreselijk als we worden verteld?
Mirjam, eens. Hoewel het nogal wat (zelf-) discipline vereist om jezelf als ouder of als kind te beperken, gezien het meer dan ruime aanbod op zowat elke plek en elk moment. Mijn moeder wist mij te vertellen dat mijn bolle karakter op peuterleeftijd zeker had doorgezet als zij dit niet al in een vroeg stadium had weten in te perken door hoeveelheid zoet te rantsoeneren. Dat dit zover ging dat ze zelfs een mini-snicker in 2-en sneed als de `speciale vrijdagavond tractatie` voor m'n zus en mij kan je wellicht niet van iedereen verlangen gaat echter wellicht ook wat ver...
Wat die peutervoeding betreft: in KvW was ook Olvarit aan de orde geweest, die toch heel nadrukkelijk claimt geen extra suikers toe te voegen, los van de wellicht meer dan overvloedig aanwezige natuursuikers? (heeft KvW overigens de claim van Nutricia van `zorgvuldig geselecteerde boeren` wel 's gecheckt?)