image

Janneke Vreugdenhil zei in de NRC Next van afgelopen vrijdag dat ze dol is op kip, maar het niet meer eet. Kip is te duur, vindt ze. Vrolijke kip dan, want een gelukkige, diervriendelijke kost wel € 20. Zou ze dan ook geen correct (lijn)gevangen tonijn, zalm of goeie entrecôte meer eten? Die is nog veel duurder. Ze moet dus wel bedoelen dat die 20 euro's duur zijn voor zijn voor kip, omdat bij AH een ploffer voor € 2,99 gebraden en al in de winkel ligt.
Janneke past prima in het profiel van de gemiddelde Nederlander die de - van oorsprong Duitse - Mediamarkt zo goed begrijpt: 'ik ben toch niet gek.'
Simpel gezegd: zolang er goedkoper vlees in de winkel ligt, koop je geen duurder. Ik noemde dat hier schijnheiligheid. Doen of je iets op hebt met diervriendelijkheid, maar niet met je portemonnee, terwijl je die voor andere producten - een Gucci-tas, een Wagyu biefstuk, een stuk Comté of een mobieltje met 'Prada' (je-weet-wel de kleding van de duivel) - wél trekt. Zonder dralen. Gewoon uit begeerte.

In de Delicious van deze maand vertelt Jamie Oliver vrolijk dat de Essex pig Company van zijn jeugdvriend Jimmy Doherty vrolijke varkens heeft die omdat ze diervriendelijk vrolijk zijn gemest beter smaken. Het woord biologisch komt in zijn verhaal niet meer voor. Als het maar vrolijk is, dan is het goed.
Onzin, beweerden Wouter Klootwijk en de redactie hier: mensen proeven het niet. Onzin beweerde ook Diny Schouten hier: mensen kunnen niet proeven.
We hadden er even een verschil van inzicht over met Ynte van Dam, docent en marktonderzoeker aan de WUR.

Hoe zit het nou echt, want kennelijk moeten we iets geloven dat nonsens is?

Tijd om hier eens een gevaarlijke discussie te voeren. Om te ontdekken hoe het zit, laat ik hier de komende tijd - hopelijk - tweewekelijks slagers, koks en andere lieden met verstand van vlees en bereidingen aan het woord. Tot het duidelijk begint te worden. De start wordt ongetwijfeld een kakafonie van meningen. Maar dan wel van mensen uit het vak. Niet van culischrijvers die in het openbaar alleen de pen maar niet de pan hanteren.

Morgen bijt Diny Schouten het spits af. Ze schrijft niet alleen, maar is ook een pasteienbakster en vleeswarenmaakster. Chique als ze is, noemt ze zichzelf - met een knipoog, ze valt best mee - 'charcutière' . Volgens Johannes van Dam behoren haar paté's tot de allerbeste. Maf, want ze vindt van zichzelf dat ze niet zo goed kan proeven. Morgen verder.

De serie draait om 4 centrale vragen:
- wat is smaak?
- hoe komt het tot stand?
- wie bepaalt wat goede smaak is?
- hoe meet je smaak?

We zien vanzelf of de vragen te beantwoorden zijn en welke antwoorden professionals, echte vakmensen en wetenschappers geven.
Dit artikel afdrukken