Een tijdje geleden ontstond een Nederlandse pakjes, bakjes en zakjes-oorlog. Next-columniste Roos Hertzberger schreef een stukje waarin ze stelde dat er niets mis is met kant-en-klaar. De Nederlandse culi-schrijfsters Janneke Vreugdenhil en Karin Luiten gingen in de aanval. Dick Veerman zei destijds op de radio tegen Hertzberger dat hij het eens is met haar stelling; ze zou echter vergeten dat kant-en-klaar leidt tot een cultuurverschuiving die ons lichaam niet kan volgen.
In de New York Times van dit weekend rakelt culi-schrijver met-een-maatschappelijke-opvatting Mark Bittman het thema ook in de VS weer eens op. Wat is er nou mis met pakjes, bakjes en zakjes?
Bittman schrijft een lang artikel dat simpel is samen te vatten. Er zou beleid gemaakt kunnen worden tegen te goedkoop gemaakt gemakseten, maar daar hoeven we niet op wachten. Er is iets veel makkelijkers. Maak van zelf en samen koken theater, carnaval en meer leuks - een tijdverdrijf dat je met anderen kunt beoefenen en je zult zien dat we stukken gezonder gaan eten (en leven). De behoefte aan vermaak is immers groot.
Culischrijvers en -activisten krijgen van hem een subversieve marketingtaak: mensen aan het koken krijgen omdat het leuk is. De fout zit niet in de pakjes, bakjes en zakjes maar in het gebrek aan een leuker alternatief.
Er rest een vraag. Dat proberen culischrijvers - én zelfs beleidsmakers - al jaren, maar kennelijk haalt het weinig tot niets uit. Hoe komt dat? Anders gezegd: hoe laat je het wel succes hebben?
Bittman:
Political action would mean agitating to limit the marketing of junk; forcing its makers to pay the true costs of production; recognizing that advertising for fast food is not the exercise of free speech but behavior manipulation of addictive substances; and making certain that real food is affordable and available to everyone. The political challenge is the more difficult one, but it cannot be ignored.
What’s easier is to cook at every opportunity, to demonstrate to family and neighbors that the real way is the better way. And even the more fun way: kind of like a carnival.
Lee verder op de site van The New York Times
Dit artikel afdrukken
Culischrijvers en -activisten krijgen van hem een subversieve marketingtaak: mensen aan het koken krijgen omdat het leuk is. De fout zit niet in de pakjes, bakjes en zakjes maar in het gebrek aan een leuker alternatief.
Er rest een vraag. Dat proberen culischrijvers - én zelfs beleidsmakers - al jaren, maar kennelijk haalt het weinig tot niets uit. Hoe komt dat? Anders gezegd: hoe laat je het wel succes hebben?
Bittman:
Political action would mean agitating to limit the marketing of junk; forcing its makers to pay the true costs of production; recognizing that advertising for fast food is not the exercise of free speech but behavior manipulation of addictive substances; and making certain that real food is affordable and available to everyone. The political challenge is the more difficult one, but it cannot be ignored.
What’s easier is to cook at every opportunity, to demonstrate to family and neighbors that the real way is the better way. And even the more fun way: kind of like a carnival.
Lee verder op de site van The New York Times
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Evangelisatie & indoctrinatie. Bah.
Koken is enig. Gezellig samen kaas maken en zuurkool en chocola. Wie heeft het recept voor zwarte Japanse sojasaus met gefermenteerde tarwe? Die kunnen we thuis veel lekkerder maken dan Kikkoman.
Toch?
Of kan Bittman niet beter fabrikanten vragen betere eetwaren te maken. Voor zover hij ze nu beroerd vindt van kwaliteit. Koken met fantastische spullen uit de industrie is nog leuker. Roomboter, tarwebloem, pindakaas, geleisuiker, bier. Nee ik kook niet graag met bier. Maar zeg nou zelf, ook een weergaloos goed industrieproduct. Helemaal als er Orval op het flesje staat.
En nog een idee voor Bittman. Kant-en-klaar maaltijden van Delhaize, Belgie. Er zijn er bij dat je denkt, waarom zou ik het nog zelf doen.
De situatie in de VS is natuurlijk anders. In heel wat wijken van steden is "gewoon" voedsel niet eens te krijgen, men spreekt van food deserts
Koken hoeft geen carnaval te zijn, maar ik vind het alvast een afwisseling met het uren zitten voor een computer. Zo ben ik nog eens met mijn handen bezig.
Afgelopen zaterdag het recept in Trouw de originele Quiche lorraine van Karin Luiten versus de HEMA equivalent met bijna 50 verschillende ingrediënten waaronder fors wat E-nummers. Zelf doen is kinderlijk eenvoudig, met inbegrip van de 5 ingrediënten uit een pakje roomboterbladerdeeg (helemaal zonder pakje is dit recept dan ook niet) nog geen 10 verschillende benodigdheden. Laat kinderen helpen of de quiche zelf maken. Het resultaat moet en zal altijd beter zijn dan de HEMA versie zelfs al is het maar om een lange neus naar de grootgrutter te mogen maken. De bereidingstijd verschilt waarschijnlijk eveneens weinig. Zelf maken kost wat meer geduld, de oven moet iets langer aan. Het is onwetendheid en een gebrek aan simpele, overzichtelijke kookboeken die koken makkelijk en leuk maken. De meeste kookboeken zijn hipper dan hip en vereisen vaak een of andere basiskennis. Er is gek genoeg nog geen gewone "Koken voor dummies" maar wel een "Vegetarisch koken voor dummies" want vegetarisch eten levert nog steeds veel hoofdbrekens op. De vegetarische slager is goed op weg om dat probleem de wereld uit te helpen.
Sjesus, Marc.
1. Originele Quiche lorraine, maar wel met bladerdeeg. YUK!
2. In jouw taart zitten ook E-nummers.
3. Er bestaan genoeg kookboeken voor dummies. Basiskookboek, heet dat.
Sterker nog, er komen alleen maar meer en meer basiskookboeken bij want tegenwoordig lijkt het criterium om een recept te publiceren dat er hooguit 5 ingrediënten in mogen zitten, anders haken mensen af.
4. Echt wel dat de bereidingstijd van jouw taart enorm verschilt met die van een kant-en-klare. Je vergeet zoals mensen wel vaker doen alle voorbereidingstijd en de opruim- en afwastijd
5. Heb jij echt een restaurant?!?!