De bekende Britse milieu-activist George Monbiot houdt op met angst zaaien. Je moet mensen hoop bieden, zegt hij.
George Monbiot nam altijd iedereen de maat en zaaide angst. Nooit was het goed genoeg. We namen een loopje met het klimaat en dat zou niet goed aflopen. Ook had hij niet aflatende kritiek op het landbouwbeleid dat er alleen maar voor zou zorgen dat geld op de verkeerde plaats komt, zodat de inspanningen die voor een duurzame landbouw gedaan moeten worden achterwege blijven.
In zijn column in The Guardian verschiet hij van kleur. Van een criticus en angstzaaier wil hij worden tot iemand die hoop en een aantrekkelijke wereld in het vooruitzicht stelt.
Onlangs voerde ik hier ''minister Diederik Samson' ten tonele die Nederland wilde doen geloven dat hij half zo potent werd van de bespoten Nederlandse groenten- en fruitteelt.
Dat was duidelijk angstmarketing. Maar wat heeft hoopmarketing - bijv. dat elektrische auto's en biologische landbouw nog veel meer mensen dan nu ons niveau van welvaart gaan geven in een volhoudbare wereld - te bieden als we niet reëel kunnen zijn over hoe we ervoor staan?
Mogen we het niet meer weten? Kunnen we de werkelijkheid niet aan? In beide gevallen zijn we er niet best aan toe. Het beeld tussen die twee liggende streepjes is namelijk niet reëel. Toch gelooft de gemiddelde Nederlander dat het zo is.
Monbiot wordt geen vrolijke Bhagwan met simpele oplossingen, zoals elektrische auto's en biologische landbouw en verder iedereen even rijk. Hij schrijft dat we niet moeten kijken naar wat we hebben, maar naar de belofte van de natuur en hoe mooi we die terug kunnen krijgen. Maar wie gelooft dat met 10 miljard mensen op aarde?
Ik zie Monbiot's ommekeer als een teken. De verkopers van de nieuwe en betere toekomst beginnen te zien dat mensen doof zijn voor angstmarketing en zoeken hoop. Maar ook daar zit de oplossing niet. Hoe kunnen we reëel zijn en de hoop toch niet opgeven? Dat lijkt me meer de vraag.
Fotcredits: George Monbiot, still Rewild the World, TedX
Dit artikel afdrukken
In zijn column in The Guardian verschiet hij van kleur. Van een criticus en angstzaaier wil hij worden tot iemand die hoop en een aantrekkelijke wereld in het vooruitzicht stelt.
Onlangs voerde ik hier ''minister Diederik Samson' ten tonele die Nederland wilde doen geloven dat hij half zo potent werd van de bespoten Nederlandse groenten- en fruitteelt.
Dat was duidelijk angstmarketing. Maar wat heeft hoopmarketing - bijv. dat elektrische auto's en biologische landbouw nog veel meer mensen dan nu ons niveau van welvaart gaan geven in een volhoudbare wereld - te bieden als we niet reëel kunnen zijn over hoe we ervoor staan?
Mogen we het niet meer weten? Kunnen we de werkelijkheid niet aan? In beide gevallen zijn we er niet best aan toe. Het beeld tussen die twee liggende streepjes is namelijk niet reëel. Toch gelooft de gemiddelde Nederlander dat het zo is.
Monbiot wordt geen vrolijke Bhagwan met simpele oplossingen, zoals elektrische auto's en biologische landbouw en verder iedereen even rijk. Hij schrijft dat we niet moeten kijken naar wat we hebben, maar naar de belofte van de natuur en hoe mooi we die terug kunnen krijgen. Maar wie gelooft dat met 10 miljard mensen op aarde?
Ik zie Monbiot's ommekeer als een teken. De verkopers van de nieuwe en betere toekomst beginnen te zien dat mensen doof zijn voor angstmarketing en zoeken hoop. Maar ook daar zit de oplossing niet. Hoe kunnen we reëel zijn en de hoop toch niet opgeven? Dat lijkt me meer de vraag.
Fotcredits: George Monbiot, still Rewild the World, TedX
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Gister poste ik dit linkje bij het artikel over GMO labeling, in reactie op 'waarom zit die discussie toch zo muurvast?'. Moest er nu gelijk weer aan denken bij het lezen van de woorden 'bekende Britse milieu-activist', ook een opiniemaker dus, nu eentje die overstapt van geloof, de zoveelste de laatste tijd (ik denk aan Mark Lynas, Patrick Moore, ...).
Het is ook wel de tijdsgeest die op dit moment. De vraag waarmee bovestaande afgesloten wordt duikt veel vaker op de laatste tijd, denk aan Dijkhuizen die fact en fictie rondom voedsel wil schiften.
Niemand weet het meer en iedereen wil graag kant-en-klare antwoorden op de ombuigingen van de rampen van morgen, is wellicht een voorzichtige les die te trekken valt.
'Hoe kunnen we reëel zijn en de hoop toch niet opgeven?' Dat gaat niet. Er zal pas nieuwe hoop gloren als eerst het hopeloze gezien is. En daarin moeten leiders voorop gaan: lijderschap tonen dus.
#1. Ach andere Hendrik, de politiek culturele elite gelooft in bio, een soort van paradijs. In feite is Monbiot niet van positie gewisseld, hij wil nog steeds in het paradijs geloven. Misschien willen we daar allemaal wel heel graag in geloven. Vorige week donderdagmiddag wipte ik nog snel even langs bij een debat georganiseerd door het PBL in de Kunsthal te Rotterdam. Urban by Nature, je voelt hem al wel. Alleen prof. Joyeeta Gupta kreeg het woord voedsel over haar lippen. Na afloop vroeg ik één van de debattanten prof. Mark Swilling, Stellenbosch University of het niet een beetje vreemd was om als Afrikaan, wanneer je het over de steden hebt, landbouw niet eens te noemen. Afrika heeft immers de Groene Revolutie gemist en zit dik in de problemen. Hij keek me aan en zei dat is maar goed ook en begon alle ellende van de industriële landbouw over me uit te schudden. Dat kan ik mogelijk nog beter zei ik, bashing industriële landbouw is voor mij een makkie. Maar dat neemt niet weg dat je de uitvinding van de Haber/Bosch methode niet zo maar even weg kunt vlakken. Hij begon met Altieri, IAASTD en allerlei studies die beweren dat bio kan leveren. Wetenschappelijk volstrekte onzin natuurlijk. Maar zo'n opmerking van mij heeft geen zin. Ik werd van allerlei kanten aangevallen, believe system vs believe system werd er geroepen. Maar he, he, er is ook nog zoiets als wetenschap vermoedelijk, bracht ik hulpeloos te berde. Hij wilde niet meer met mij praten en ging verder met zijn geloofsgenoten in conclaaf.
Het toeval wilde echter dat voor aanvang van het debat, toen ik mijn stoel ging zoeken, er toevallig een mevrouw uit ZA naast me kwam zitten. Aangenaam, wat een toeval, mijn zoon leest net over de boer war. Bent u al naar het natuur museum geweest vroeg ze? Nee, die religieuze meuk hoef ik niet te zien. Towns are doomded. Waarom dan wel vroeg zij. Wel, olie op stadje op. Ik was precies bij het juiste adres, mevrouw bleek de ega van Swilling en de zuidafrikaanse duurzaamheids kopie van Minnesma van Urgenda. Toch vertelde ze me na afloop nog, nadat ik haar man voor organic believer had uitgemaakt (wist toen nog niet dat ze bij Swilling hoorde), dat zij zaken deden met avalon.nl, een Nederlands believer club die de zuidafrikaanse boeren wijs wil maken dat je zonder voldoende nutriënten kunt boeren. Dus: De politiek-culturele elite van Zuid-Afrika schijnt ook in de bio heer te zijn.
Zo komen we dus nooit verder als zelfs mensen die zich wetenschapper noemen het niet willen weten en ons planbureau blijkbaar van hetzelfde laken en pak is.
We reizen all over de world en vertellen mekaar onderling verhaaltjes en een enorme voetafdruk die we hebben! It's a big shame en dat van onze belastingcenten. (laat ik daar ook eens over zeuren)
Ik geloof niet in electrische auto's, biologische landbouw en allemaal even rijk. Ik ben al een stukje rijker dan in mijn studententijd, maar het mag allemaal niet zo'n naam hebben - ik heb dus ook niet zoveel vermogen of bezit om te verliezen. De oplossing heb ik ook niet in pacht maar ik blijf graag met dit onderdeel bezig, en dan ook op een positieve manier. Of je nu in duurzaamheidsdroomverhalen gelooft of niet: er moet iets veranderen. In 2050 ben ik 64 - dus nog lang niet met pensioen, laat staan mijn kinderen (als ik die nog mag nemen vanwege de overbevolking). Elektrische auto's en biologisch voedsel kunnen iconen zijn die energie geven, maar dat er ingeleverd moet worden, is mij wel duidelijk. We leven hier in het paradijs Nederland in het oog van de orkaan.
Joris #4. Elektrische auto's en biologisch voedsel kunnen iconen zijn die energie geven.
Je bent dus wel een believer, duidelijk, okay een misplaatste optimist mag ook!
Biologisch voedsel volstrekt onvoldoende om met 7 miljard en meer van te leven. Elektrische auto een vette leugen.
Ga zo door en gij zult spinazie eten.