George Monbiot nam altijd iedereen de maat en zaaide angst. Nooit was het goed genoeg. We namen een loopje met het klimaat en dat zou niet goed aflopen. Ook had hij niet aflatende kritiek op het landbouwbeleid dat er alleen maar voor zou zorgen dat geld op de verkeerde plaats komt, zodat de inspanningen die voor een duurzame landbouw gedaan moeten worden achterwege blijven.

In zijn column in The Guardian verschiet hij van kleur. Van een criticus en angstzaaier wil hij worden tot iemand die hoop en een aantrekkelijke wereld in het vooruitzicht stelt.

Onlangs voerde ik hier ''minister Diederik Samson' ten tonele die Nederland wilde doen geloven dat hij half zo potent werd van de bespoten Nederlandse groenten- en fruitteelt.
Dat was duidelijk angstmarketing. Maar wat heeft hoopmarketing - bijv. dat elektrische auto's en biologische landbouw nog veel meer mensen dan nu ons niveau van welvaart gaan geven in een volhoudbare wereld - te bieden als we niet reëel kunnen zijn over hoe we ervoor staan?

Mogen we het niet meer weten? Kunnen we de werkelijkheid niet aan? In beide gevallen zijn we er niet best aan toe. Het beeld tussen die twee liggende streepjes is namelijk niet reëel. Toch gelooft de gemiddelde Nederlander dat het zo is.

Monbiot wordt geen vrolijke Bhagwan met simpele oplossingen, zoals elektrische auto's en biologische landbouw en verder iedereen even rijk. Hij schrijft dat we niet moeten kijken naar wat we hebben, maar naar de belofte van de natuur en hoe mooi we die terug kunnen krijgen. Maar wie gelooft dat met 10 miljard mensen op aarde?

Ik zie Monbiot's ommekeer als een teken. De verkopers van de nieuwe en betere toekomst beginnen te zien dat mensen doof zijn voor angstmarketing en zoeken hoop. Maar ook daar zit de oplossing niet. Hoe kunnen we reëel zijn en de hoop toch niet opgeven? Dat lijkt me meer de vraag.

Fotcredits: George Monbiot, still Rewild the World, TedX