2 min
Ondanks inspanningen van klimaatactivisten en internationale klimaatafspraken, blijven fossiele brandstoffen dominant in de wereldwijde energie-economie. De macht verschuift naar het Oosten. Het Westen lijkt niet door te hebben dat energie echt schaars gaat worden en het daarom economisch zin blijft hebben om in fossiel te blijven investeren.
De energiemarkt verschuift. De westerse dominantie op het gebied van olie- en raffinagecapaciteit neemt af ten gunste van Azië en de Golfregio. Tegen de pogingen tot een massale groene energietransitie in Westerse landen in, wordt daarginds fors geïnvesteerd in fossiele brandstoffen. De groeiende samenwerking tussen Aziatische landen, vooral China, en de Golfstaten resulteert de facto in een nieuwe 'oost-oost-as' in de fossiele energie-industrie. Dit wordt versterkt door de toenemende vraag naar olie in Azië en het Midden-Oosten, terwijl de vraag in de Verenigde Staten en Europa stagneert of afneemt.
De staatsoliemaatschappijen in de genoemde regio's profiteren van deze trend. Ze durven flink te investeren in raffinaderijen en petrochemische complexen. Dat veroorzaakt een verschuiving van macht en invloed die zich wegbeweegt van Westerse fossiele bedrijven als Shell, BP, ExxonMobil en Total naar Arabische en Aziatische zoals Aramco, Sinopec en PetroChina.
Discrepantie
Na de klimaatconferentie in Dubai stegen niettemin de beurskoersen van ExxonMobil, Shell, en BP. Dit ondanks het streven om het gebruik van fossiele brandstoffen af te bouwen. Kennelijk is er een discrepantie tussen de klimaatdoelen van 'Parijs' en de economische werkelijkheid. Onze omgang met klimaatverandering blijkt niet alleen een kwestie van internationale overeenkomsten.
De groeiende energievraag in Azië, met China als voornaamste motor, kan niet vertaald worden in een aanbod van duurzame energie. Daarom groeit de vraag naar olie en gas nog steeds. Daar achteraan vormt zich een nieuwe wereldorde in de marktivoor fossiele energie. De Golfregio en Azië krijgen steeds meer invloed.
Gewenste economie en klimaatdoelen sporen niet
Met de uit elkaar groeiende kijk op energie tussen Oost en West verschuift de raffinagecapaciteit. Shell, BP en ExxonMobil beperken hun raffinagecapaciteit. Die wordt overgenomen door Aziatische landen en de Golfstaten. Het geeft hen meer controle en macht in niet alleen de mondiale olie-industrie maar ook op de energiemarkt als geheel.
Het Internationaal Energieagentschap voorspelt een hogere olievraag en lijkt het oordeel van beleggers te ondersteunen vanuit de fysieke werkelijkheid van de beschikbaarheid van energie. De IAE bevestigt in feite dat de economie die we willen niet spoort met onze klimaat- en milieudoelstellingen.
Energie-afhankelijkheid te groot geworden
Dit is een eerste teken van een denken over energie dat omslaat naar het energie-realisme van Tad Patzek en Charles Hall waar we op Foodlog al vaker over schreven: we zijn te afhankelijk geworden van grote volumes energie om de energietransitie evolutionair te kunnen realiseren. Als deze gedachte klopt, dan vergt duurzaamheid vergaande krimp van de economie en de daarmee samenhangende consumptie. Degrowth is echter een weinig populair thema.
Dit artikel afdrukken
De staatsoliemaatschappijen in de genoemde regio's profiteren van deze trend. Ze durven flink te investeren in raffinaderijen en petrochemische complexen. Dat veroorzaakt een verschuiving van macht en invloed die zich wegbeweegt van Westerse fossiele bedrijven als Shell, BP, ExxonMobil en Total naar Arabische en Aziatische zoals Aramco, Sinopec en PetroChina.
Discrepantie
Na de klimaatconferentie in Dubai stegen niettemin de beurskoersen van ExxonMobil, Shell, en BP. Dit ondanks het streven om het gebruik van fossiele brandstoffen af te bouwen. Kennelijk is er een discrepantie tussen de klimaatdoelen van 'Parijs' en de economische werkelijkheid. Onze omgang met klimaatverandering blijkt niet alleen een kwestie van internationale overeenkomsten.
Als deze gedachte klopt, dan vergt duurzaamheid vergaande krimp van de economie en de daarmee samenhangende consumptie. Degrowth is echter een weinig populair thema.Het energie-aanbod kan de vraag niet bijbenen. Die simpele dynamiek speelt een cruciale rol bij deze ontwikkelingen. China's economische groei leidde in het verleden al tot een flinke toename van de vraag naar olie. Inmiddels is het land een van de grootste olieconsumenten ter wereld.
De groeiende energievraag in Azië, met China als voornaamste motor, kan niet vertaald worden in een aanbod van duurzame energie. Daarom groeit de vraag naar olie en gas nog steeds. Daar achteraan vormt zich een nieuwe wereldorde in de marktivoor fossiele energie. De Golfregio en Azië krijgen steeds meer invloed.
Gewenste economie en klimaatdoelen sporen niet
Met de uit elkaar groeiende kijk op energie tussen Oost en West verschuift de raffinagecapaciteit. Shell, BP en ExxonMobil beperken hun raffinagecapaciteit. Die wordt overgenomen door Aziatische landen en de Golfstaten. Het geeft hen meer controle en macht in niet alleen de mondiale olie-industrie maar ook op de energiemarkt als geheel.
Het Internationaal Energieagentschap voorspelt een hogere olievraag en lijkt het oordeel van beleggers te ondersteunen vanuit de fysieke werkelijkheid van de beschikbaarheid van energie. De IAE bevestigt in feite dat de economie die we willen niet spoort met onze klimaat- en milieudoelstellingen.
Energie-afhankelijkheid te groot geworden
Dit is een eerste teken van een denken over energie dat omslaat naar het energie-realisme van Tad Patzek en Charles Hall waar we op Foodlog al vaker over schreven: we zijn te afhankelijk geworden van grote volumes energie om de energietransitie evolutionair te kunnen realiseren. Als deze gedachte klopt, dan vergt duurzaamheid vergaande krimp van de economie en de daarmee samenhangende consumptie. Degrowth is echter een weinig populair thema.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
#1, Het enigste wat nu bereikt gaat worden is dat de EU straks met een lege portemonnee zit en de temperatuurt toch gestegen is.
Denk dat Lovelock wat verder vooruit kijkt: door klimaatverandering wordt het onleefbaar in China, en leefbaar in Russia.
'' I fear that war between Russia and China is probably inevitable.”
Daar snap ik niks van. China en Rusland zij juist bezig om dat verre oosten samen verder te ontwikkelen. Een oorlog? Denk het voorlopig toch niet.
Laatste gooi: Ach China! "The Chinese have nowhere to go but up into Siberia,” Lovelock says. “How will the Russians feel about that? I fear that war between Russia and China is probably inevitable.”
Dank Dick voor de uitnodiging. De energie-afhankelijkheid is inderdaad groot, in NL en mondiaal. Het feit dat we ons Gronings gas in deze dagen dan toch maar aanboren geeft ook maar weer eens aan hoe lastig het is om die afhankelijkheid te verminderen.
Als landbouweconoom ga ik me niet wagen aan uitspraken over hoe we de economie minder afhankelijk kunnen maken van energie (al ben ik persoonlijk beslist voor minder vliegen, minder autoverkeer, aanjagen van beter isoleren etc).
Als ik me beperk tot het gebied waar ik verstand van denk te hebben, dan moet je constateren dat alle processen in de voedselketen afhankelijk zijn van energiegebruik. Daar is wel wat te winnen nog, denk aan onverwarmde kassen/energiezuinige kassen (dat vergt dan wel aanpassingen ook van consumptiepatronen, graag geen kerstrecepten meer met verse! aardbeien). En beter waarderen van dierlijke mest zodat de afhankelijkheid van kunstmest af kan nemen (waar ook zorgvuldiger gebruik van kunstmest bij hoort).
Voorgaande vraagt een voedselbeleid op Europees niveau (mijn stokpaardje) waarin we op EU-niveau bekijken hoe we de afhankelijkheden van derde landen (niet-EU) kunnen verminderen voor zowel energie maar bijvoorbeeld ook kunstmeststoffen. Inclusief de erkenning dat je voor strategische beleidsterreinen (wat voedselproductie is) de energievoorziening zeker moet stellen. Zo'n voedselbeleid zal ook als uitkomst hebben dat we bepaalde verworvenheden moeten laten gaan, voedselprijzen vermoedelijk omhoog gaan en de noodzaak voor sociaal beleid op dat gebied (die er nu al is) nog groter wordt.