Lees ook


In het kader van Wine Blogging Wednesday proefden we afgelopen weekend de Gort en de Hema rosé. We hebben ze gewoon geproefd zoals we dat altijd doen: heel intuïtief. Lekker of niet betekent: heb je zin om het glas leeg te drinken of niet?

De resultaten waren duidelijk: we wilden alle twee de Hema als 2e glas. De Gort staakte zijn diensten na het eerste glas. Een beetje meer beredenering is natuurlijk op zijn plaats. De Gort is niet slecht, maar valt ook niet op. Als wino zou je zeggen: aardig gemaakt, beetje technisch om beter te lijken dan het is, geen straf voor een feestje. Maar toch: meer pretentie dan wordt waargemaakt.
De Hema rosé komt meer in de richting: licht en lekker, meer 'verhaal' en spanning (nogmaals: de analyse als 'wino'). Gort wordt gauw saai.

Laten we het nu eens heel anders zeggen. Stel dat je een nieuwe vriend of vriendin op bezoek zou krijgen, dan zou ik je als ik uit deze 2 flessen moest kiezen adviseren te gaan voor de Hema rosé. De Gort-rosé mist nét die schwung om af en toe even lekker de aandacht af te kunnen leiden. Tenzij je boze plannen had, want Gort komt harder aan. Met de Hema rosé in de hand kun je zeggen 'goh, lekker, heb je straks nog een fles?'. De Gort drink je gewoon zonder er nog een woord aan vuil te maken. Het spel is veel eerder uit.

Persoonlijk heb ik een andere liefde gevonden: de Plume van Pugibet. Die tot 9% gedesalcoliseerde rosé. We hebben hem naast het duo Gort en Hema gezet en .... hij won glansrijk: die fles was het eerst leeg.

Je hebt zin in het volgende glas, de volgende fles en krijgt dan spijt dat er niet nog één koud staat. Hoe dat komt? Het is dat vreemde begrip 'doordrinkbaarheid': de wijn is zo lekker dorstlessend met een bijna onmerkbaar lekker licht bubbeltje dat je er (té) makkelijk van doordrinkt. Ook al omdat je merkt dat hij je niet bedwelmt.

Dus 1 = Plume, 2 = Hema, 3 = Gort. Troost je Ilja, het kan nog veel erger. Gelukkig hoefden we niet door al die flessen heen ...
Dit artikel afdrukken