2 min
Chef Rasmus Munk kookt in sterrenrestaurant Alchemist in Kopenhagen. Het restaurant werd mogelijk gemaakt door een miljardair. Het is gevestigd in een oude opslaghal voor theaterdecors in de haven. Munk wil de wereld veranderen door mensen aan het denken te zetten met wat hij hen voorzet. Inclusief drank ben je per persoon zomaar €900 kwijt. En dan moet je er nog wel even heen vliegen.
Het Financieele Dagblad sprak met Munk. Hij maakt duidelijk bescheiden en niet bijzonder te zijn. Hij wil 'een debat over eten' en bedient zich van het kanaal restaurant. Een schrijver zou het doen via de krant en een documentairemaker via een film. Maar kun je koken, dan kan het natuurlijk ook via het bord op een tafel in een restaurant. Fair enough, so far.
Munk wil zijn gasten doordringen van wereldproblematieken zoals honger, klimaatverandering en dierenleed. Door middel van wat hij 'expressies' noemt, een vijftigtal gangen die de dinerervaring vormen, confronteert hij zijn gasten met de harde realiteiten van onze tijd. Een voorbeeld is een gang met een echte kippenpoot in een kooitje, vergezeld van beelden van plofkippen. Of een gerecht dat uitnodigt tot nadenken over privacy: een eetbaar oog dat doet denken aan George Orwells '1984'.
Volgens het Italiaanse culinaire tijdschrift Gambero Rosso is eten bij The Alchemist kunst, keuken en theater ineen onder een enorm gehemelte waarop behalve mooie en indrukwekkende ook pijnlijke en zelfs walgelijke beelden te zien zijn, terwijl Munks 50 gerechtjes altijd perfect en bijna erotisch goed smaken.
Munks ambities gaan de keuken ver voorbij. Hij werkt samen met het lokale ziekenhuis aan onderzoek naar voeding voor kinderen met kanker. Zijn mecenas heet Lars Christensen, de oprichter van effectenbank Saxo Bank, die graag belegt in zeer exclusieve restaurants. Ook met Christenen en twee Deeense onderzoekers heeft hij Spora opgezet, een innovatieplatform dat zoekt naar uitvindingen op gebied van de eiwittransitie en het eetbaar maken van afvalproducten. Hij wil zelfs vlinders een lekkere bron van eiwitten maken en onderzoekt de potentie van 3D geprint voedsel.
Munk verdedigt zijn hoge prijzen door te wijzen op de kwaliteit van leven die hij biedt aan zijn medewerkers, inclusief pensioen, ziektekostenverzekering en een fatsoenlijk salaris. Hij ziet de kosten als een investering in een duurzamere en ethisch verantwoorde manier van eten produceren en consumeren.
Maf: vliegen versus fietsen
Munk, zo ademt het gesprek, verkent de grenzen van de gastronomie om maatschappelijke verandering te stimuleren. Dat kost kruim. Ondanks zijn jeugdige leeftijd heeft hij hartproblemen, maar die zet hij aan de kant voor zijn gedrevenheid.
En toch: het voelt een beetje maf. Hilary Clinton kwam onlangs 'even langs' om te proeven. Eens in de paar maanden kun je reserveren. Binnen enkele minuten is de show vervolgens weer maanden uitverkocht. Ongetwijfeld worden de reserveringen verkocht en duur doorverhandeld als een aandeel dat alleen maar in waarde stijgt naarmate de rariteitswaarde stijgt en mensen met een privéjet toch echt even 'moeten' langswippen om erover mee te kunnen praten.
Als je de noodzaak tot verandering en het ervaren van leed, onrecht en ondergang zo prangend vindt, waarom breng je die dan zo onbeschaamd decadent? Blote XR-activisten overgieten zich met bieten- en tomatensap om hun kwetsbaarheid duidelijk te maken. Kijken en hun levensgevoel ervaren kost niets en je kunt gewoon even langsfietsen. En het is indrukwekkend, want ze zijn bloedserieus en stappen niet in hun vliegtuig terug naar New York, Riad, Milaan of Parijs. Ze pakken de fiets en trein van de Keukenhof terug naar Den Haag, Leiden, Utrecht en Amsterdam.
Dit artikel afdrukken
Munk wil zijn gasten doordringen van wereldproblematieken zoals honger, klimaatverandering en dierenleed. Door middel van wat hij 'expressies' noemt, een vijftigtal gangen die de dinerervaring vormen, confronteert hij zijn gasten met de harde realiteiten van onze tijd. Een voorbeeld is een gang met een echte kippenpoot in een kooitje, vergezeld van beelden van plofkippen. Of een gerecht dat uitnodigt tot nadenken over privacy: een eetbaar oog dat doet denken aan George Orwells '1984'.
Als je de noodzaak tot verandering en het ervaren van leed, onrecht en ondergang zo prangend vindt, waarom breng je die dan zo onbeschaamd decadent?Kunst, keuken en theater
Volgens het Italiaanse culinaire tijdschrift Gambero Rosso is eten bij The Alchemist kunst, keuken en theater ineen onder een enorm gehemelte waarop behalve mooie en indrukwekkende ook pijnlijke en zelfs walgelijke beelden te zien zijn, terwijl Munks 50 gerechtjes altijd perfect en bijna erotisch goed smaken.
Munks ambities gaan de keuken ver voorbij. Hij werkt samen met het lokale ziekenhuis aan onderzoek naar voeding voor kinderen met kanker. Zijn mecenas heet Lars Christensen, de oprichter van effectenbank Saxo Bank, die graag belegt in zeer exclusieve restaurants. Ook met Christenen en twee Deeense onderzoekers heeft hij Spora opgezet, een innovatieplatform dat zoekt naar uitvindingen op gebied van de eiwittransitie en het eetbaar maken van afvalproducten. Hij wil zelfs vlinders een lekkere bron van eiwitten maken en onderzoekt de potentie van 3D geprint voedsel.
Munk verdedigt zijn hoge prijzen door te wijzen op de kwaliteit van leven die hij biedt aan zijn medewerkers, inclusief pensioen, ziektekostenverzekering en een fatsoenlijk salaris. Hij ziet de kosten als een investering in een duurzamere en ethisch verantwoorde manier van eten produceren en consumeren.
Maf: vliegen versus fietsen
Munk, zo ademt het gesprek, verkent de grenzen van de gastronomie om maatschappelijke verandering te stimuleren. Dat kost kruim. Ondanks zijn jeugdige leeftijd heeft hij hartproblemen, maar die zet hij aan de kant voor zijn gedrevenheid.
En toch: het voelt een beetje maf. Hilary Clinton kwam onlangs 'even langs' om te proeven. Eens in de paar maanden kun je reserveren. Binnen enkele minuten is de show vervolgens weer maanden uitverkocht. Ongetwijfeld worden de reserveringen verkocht en duur doorverhandeld als een aandeel dat alleen maar in waarde stijgt naarmate de rariteitswaarde stijgt en mensen met een privéjet toch echt even 'moeten' langswippen om erover mee te kunnen praten.
Als je de noodzaak tot verandering en het ervaren van leed, onrecht en ondergang zo prangend vindt, waarom breng je die dan zo onbeschaamd decadent? Blote XR-activisten overgieten zich met bieten- en tomatensap om hun kwetsbaarheid duidelijk te maken. Kijken en hun levensgevoel ervaren kost niets en je kunt gewoon even langsfietsen. En het is indrukwekkend, want ze zijn bloedserieus en stappen niet in hun vliegtuig terug naar New York, Riad, Milaan of Parijs. Ze pakken de fiets en trein van de Keukenhof terug naar Den Haag, Leiden, Utrecht en Amsterdam.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_1_480_289_84_s_c1.jpg)
_480_289_84_s_c1.JPG)
De andere kant van dit (enigszins afstotende) verhaal (dat niet helemaal klimaatvriendelijk lijkt):
Bezuinigen op fossiel, de camper (auto) al jaren de deur uit, heeft me meer financiële ruimte geboden om lekker uit eten te gaan e.a. .... en dat doe ik ook als zelfbeloning ;) ... maar zeker niet daar... de slechtste return for money. Ga dan met ov naar de Librije.... of op de fiets naar goede lokale restaurants te kies en te keur, in een heerlijke (en vaak dynamische. met wisselende seizoen menu's) culinaire ontdekkingstocht...
ps ergens in Oost Azië.... (land vergeten) heeft een eenvoudig streetfood restaurant (5?) sterren gekregen... met unieke lokale gerechten bereid door een oma.... simpeler kan niet. Behalve dan haar kookkunst.
Ga naar een Libanees restaurant om volledig verantwoord de authentieke falafel te genieten.
In Amsterdam een kleine goedkopere Japanner (met keukenstoelen/tafels) met de heerlijkste authentieke gerechten.
Er is zo veel écht moois.
(doet me enigszins denken aan een luxe resortvakantie versus het land ontdekken)
Ik ben benieuwd of ze dan ook het 'doorgeslagen kapitalisme' als gerechtje weten te presenteren? Tenslotte de bron van de huidige problematiek. Of proeft dat dan teveel naar hypocrisie?