1 min
Voedingsmiddelenfabikant Unilever heeft in 2006 de gehaltes zouten, suikers en ongezonde vetten in de geproduceerde voedingsmiddelen drastisch verminderd. Ten opzichte van 2005 is de gebruikte hoeveelheid verzadigd vet met 10.000 ton teruggebracht, transvet met 15.000 ton. Verder is 10.000 ton aan suikers en 2000 ton natrium uit soepen en bouillons verwijderd.
Unilever wil daarmee verder gaan, ook al wordt dat technologisch steeds moeilijker, zegt Jan Weststrate, directeur van het Unilever-onderzoekslaboratorium in Vlaardingen en vicepresident Foods Research. Naast de technologische problemen loopt Unilever ook tegen de grenzen aan van wat consumenten wensen te accepteren. "Daar waar je je product gezonder maakt, daalt doorgaans de waardering doordat de smaak tegenvalt", legt Westrate uit.
Weststrate voorspelt dat de keuze voor 'functional food' de komende jaren zal toenemen. Er komen producten die de mentale ontwikkeling bevorderen, die de hersenprestaties verbeteren en de weerstand bevorderen. "Daarna zul je misschien de opkomst zien van voedsel waarmee wordt ingespeeld op groepen consumenten met een afwijking in de genetische code, die kan worden gecompenseerd door bepaalde voedingsstoffen", aldus Westrate.
bron: Financieel Dagblad
Dit artikel afdrukken
Weststrate voorspelt dat de keuze voor 'functional food' de komende jaren zal toenemen. Er komen producten die de mentale ontwikkeling bevorderen, die de hersenprestaties verbeteren en de weerstand bevorderen. "Daarna zul je misschien de opkomst zien van voedsel waarmee wordt ingespeeld op groepen consumenten met een afwijking in de genetische code, die kan worden gecompenseerd door bepaalde voedingsstoffen", aldus Westrate.
bron: Financieel Dagblad
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
"Doe maar normaal, dan doe je gek genoeg" is nog steeds een prima levensmotto...
Er schiet me een aardige anekdote te binnen die me verteld werd door een befaamde Nederlandse cheffin (een vrouwelijke kok dus) die door de voorzitter van het bestuur van een flinke foodmaker is ingehuurd om producten te beoordelen. Ze vertelde iets waar managementconsultants van moeten glimlachen.
Zij proeft alle nieuwe spullen die het bedrijf maakt. Niet goed is einde oefening. Die macht heeft ze van de voorzitter van het bestuur gekregen.
Redelijk en slim als ze is, ging ze op zoek naar de oorzaak van zoveel slechte smaak. Die bleek te zitten in het besluitvormingsproces. Zoiets dus als een even groot als verschrikkelijk compromis.
Iedereen voegt iets toe aan het product op zijn terrein. Een volgende heeft niets te zeggen over dat van de ander. Organisatorisch (o sweet hierarchy!) is het te ingewikkeld om de toevoeging van een ander ongedaan te maken. Daarom voegt iedereen weer wat toe - in plaats van rommel eruit te gooien - om de fouten en slechte smaak van anderen te corrigeren. Zoals ze zelf zei: ' mijn werk is weglaten wat ze zelf niet meer weg kunnen laten' .
In managementjargon noemen ze dit ' het effect van organisatorische complexiteit'. Alleen iemand van buiten kan daar doorheen breken. Bravo dus voor die firma (we noemen toch maar geen namen), waarvan de onderhanden genomen producten merkbaar beter zijn gaan smaken en nog eens goedkoper in kostprijs zijn geworden ook. Da's weer een ander ding uit de managementliteratuur: het gelijktijdig verhogen van de kwaliteit en het verlagen van het kostenniveau. Verrassend dat één enkele kok de nachtmerrie en de droom van McKinsey binnen een groot concern heel simpel in een luilekkerland weet om te zetten.
Misschien is het toch niet zo ingewikkeld, maar ligt het aan zoiets als ' terug naar de menselijke maat', juist in grote ondernemingen ;-)
Zou iets dergelijks ook de reden zijn geweest dat Martinair Food Pascal Jalhaij (ex-Vermeer in Amsterdam) in dienst heeft genomen als meesterkok en hoofd productontwikkeling?
Hola, zo simpel ligt dat niet. De geschiedenis van ons moderne eten in een notedop:
- het moest uit de fabriek komen
- we wilden er veel van kunnen verkopen
- raffineerden het (waarmee een boel smaak verdween)
- vet was een lekkere drager van smaak
- dat raakte in de ban
- toen moest er iets anders bij voor de smaak
- precies: zout (een smaakversterker) en suiker (dat vindt iedereen wel lekker - diervoedermensen zeggen : "het heeft een hoge acceptatie" - en zo verkoop je er veel van)
- en nu raken ook zout en suiker in de ban
- 'light suiker' is wel zoet maar heeft geen 'lekker' smaakeffect
- minder zout, maar meer andere droge pep idem
Back to basics? Dat is een te lange weg terug. Ik zou mensen maar wennen aan het feit dat er gewoon wat minder keuze is, behalve dan in verpakkingen en kleur ;-)
Nou ja, je zou het vet weer kunnen toelaten. Maar daar schrikt iedereen zo van ;-)
Unilever wil daarmee verder gaan, ook al wordt dat technologisch steeds moeilijker
Hoe kan het technologisch moeilijk zijn om iets NIET toe te voegen? Ontsla de man die suiker door de hamburgers doet, of geef hem een kantoorbaan.