1 min
Het nieuwe boek van Michael Pollan komt eraan. Hij gaat koken.
Michael Pollan werd bekend met The Omnivore's Dilemma en In Defense of Food. In beide boeken wil hij af van het Amerikaanse voedselsysteem dat vooral op olie, maïs en grootschalige dierlijke productie zou draaien. Zijn devies is simpel: eet echt eten, niet teveel en vooral planten.
Zijn nieuwe boek heet Cooked. De eerste, hardcover editie komt op 23 april uit bij Penguin. Pollan gaat erin op zoek naar de verrijking en verduurzaming die zelf koken in ons leven zou moeten brengen. Penguin schrijft:
In 'Cooked' onderzoekt Michael Pollan het tot op heden nog niet in kaart gebrachte terrein van zijn eigen keuken. Hier ontdekt hij het duurzame vermogen van de vier klassieke elementen - vuur, water, lucht en aarde - om natuurlijk materiaal te transformeren tot heerlijk eten en drinken. Hij meldt zich als leerling bij een aantal culinaire toppers en leert hoe met vuur te grillen, met vloeistof te koken, brood te bakken en alles van kaas tot bier te laten fermenteren. Onderweg komt hij tot de ontdekking dat de kok een speciale plaats inneemt in de wereld, midden tussen natuur en cultuur. Beide werelden worden door koken getransformeerd, en in dat proces verandert de kok ook.
Niet koken heeft evenzeer verreikende gevolgen. Door te vertrouwen op de voedingsmiddelenindustrie om ons eten te bewerken krijgen we grote hoeveelheden vet, suiker en zout binnen, verbreken we een essentiële schakel naar de natuurlijke wereld en verzwakken we onze relaties met vrienden en familie. In feite zou, zo stelt Cooked, het weer in eigen handen nemen van koken wel eens de belangrijkste stap kunnen zijn die je kunt zetten om het Amerikaanse voedselsysteem gezonder en duurzamer te maken.
Fotocredits: 'Michael Pollan at Indiana University', Indiana Public Media
Dit artikel afdrukken
Zijn nieuwe boek heet Cooked. De eerste, hardcover editie komt op 23 april uit bij Penguin. Pollan gaat erin op zoek naar de verrijking en verduurzaming die zelf koken in ons leven zou moeten brengen. Penguin schrijft:
In 'Cooked' onderzoekt Michael Pollan het tot op heden nog niet in kaart gebrachte terrein van zijn eigen keuken. Hier ontdekt hij het duurzame vermogen van de vier klassieke elementen - vuur, water, lucht en aarde - om natuurlijk materiaal te transformeren tot heerlijk eten en drinken. Hij meldt zich als leerling bij een aantal culinaire toppers en leert hoe met vuur te grillen, met vloeistof te koken, brood te bakken en alles van kaas tot bier te laten fermenteren. Onderweg komt hij tot de ontdekking dat de kok een speciale plaats inneemt in de wereld, midden tussen natuur en cultuur. Beide werelden worden door koken getransformeerd, en in dat proces verandert de kok ook.
Niet koken heeft evenzeer verreikende gevolgen. Door te vertrouwen op de voedingsmiddelenindustrie om ons eten te bewerken krijgen we grote hoeveelheden vet, suiker en zout binnen, verbreken we een essentiële schakel naar de natuurlijke wereld en verzwakken we onze relaties met vrienden en familie. In feite zou, zo stelt Cooked, het weer in eigen handen nemen van koken wel eens de belangrijkste stap kunnen zijn die je kunt zetten om het Amerikaanse voedselsysteem gezonder en duurzamer te maken.
Fotocredits: 'Michael Pollan at Indiana University', Indiana Public Media
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 30 december krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Jan, dat haal ik erbij omdat het onderliggende onderwerp steeds is: 'hoe moet het'? Het antwoord is afhankelijk van de vraag 'wat willen we?' En dat is - zoals Hendrik op zijn cryptische manier aangeeft - afhankelijk van de vraag 'binnen welke natuurlijke randvoorwaarden kunnen we willen?' Van die drie vragen worden vooral soaps gemaakt. Volgens mij ligt het antwoord ook niet zozeer in de antwoorden - die komen vanzelf - maar in het opgang krijgen van het proces. Zolang we elkaar bekogelen vanuit schuttersputjes over 'hoe het moet' is dat veraf.
Prof. W. Heffernan is met emiritaat, geen opvolger, A.V. Krebs is dood, ook geen opvolger. Blijkbaar is er daar dan geen echte interesse. Pollan is ook een anomalie t.b.v de grachtengordel, de latte libel heten die daar. De koffie verkeerd drinkende, volvo stationcar rijdende, op apple tikkende liberals met hun waanideeën. Ze koken maar een end weg.
Bazelen: tweede, derde en vierde zin.
Dick, je opmerking over gedesignde culturen is terecht, maar ik snap het niet in deze context. De commercie neemt overal de cultuur over, beweer je. Dat klopt. Als er onder jongeren een subcultuurtje ontstond, kon dat vroeger in alle stilte gedijen. Nu wordt het door de commercie opgepikt en zit het meteen in een deodorantreclame. Maar hoe moet ik dat in relatie tot onze eetcultuur zien?
Wat 'leer je kinderen koken' betreft, dat is een praktische tip. Want wie leert er nog koken van zijn ouders? Studenten rotzooien maar wat aan op kamers, bellen hun moeder als ze zelf een keer aardappels willen koken. Leren hoe eenvoudig het is smakelijk en vers te koken lijkt mij heden ten dage geen luxe. Maar misschien is dit een romantische Pollansiaanse notie.
Interessante vraag: wat is het beste? Kinderen leren koken? Ze samen met hun ouders leren koken? Verskantines in de wijk en geen koelkast meer thuis? Bezorgdiensten vanuit die kantines? Eigen productie in de wijk? Een regio eigenaar maken van zijn eigen productie? Alle mogelijke combinaties daarvan?
Waar culturen vroeger rustig konden ontstaan in een context, moeten ze nu als het ware gedesigned worden, omdat duidelijk is dat de belangen die de rol van cultuur hebben overgenomen tot brokken leiden. Volgens mij is de vraag hoe we daarover moeten beslissen. Ik hoor die vraag zelden gesteld worden.
Dick, ik denk dat Pollan met zijn boeken, waarvan er een aantal vertaald zijn, appelleert aan hetzelfde 'puur, eerlijk, duurzaam en goed voor Moeder Aarde' sentiment dat je op boerenmarkten en talloze websites voelt. Het is knus en helemaal waar, maar we weten het zo langzamerhand wel, niet? Het was misschien ongepast van mij Bas Haring te dissen, maar ik vergeleek hem met Pollan omdat ze beiden handig hun imago oppoetsen en uitnutten en niets nieuws verkondigen. Moeten we nu zelf gaan koken? Ik weet een betere: leer je kinderen koken. Dat zegt Marion Nestle al jaren.
Voor de Foodlog-leesclub stel ik het volgende boek voor, veel belangrijker dan Pollan: Salt, Sugar, Fat: how the food giants hooked us van Michael Moss.
Dit is een artikel van Moss in zijn krant:
http://www.nytimes.com/2013/02/24/magazine/the-extraordinary-science-of-junk-food.html?ref=michaelmoss&_r=0