1 min
Ter gelegenheid van Wereldvoedseldag lanceert Albert Jan Maat, voorzitter LTO Nederland,de gedachte dat het Nederlandse samenwerkingsmodel de wereld moet helpen voeden omdat het veel product op weinig oppervlakte weet te maken.
Vandaag is het wereldvoedseldag. Op deze dag vraagt de VN-organisatie voor voedsel en landbouw (FAO) traditioneel om mondiale aandacht voor voedselzekerheid in de wereld. Die aandacht is (helaas) nog steeds nodig en actueel. Enkele cijfers ter illustratie: één op de negen mensen in de wereld (795 miljoen mensen) heeft een chronisch tekort aan voedsel. Naar schatting 2 miljard mensen kampen met een tekort aan bepaalde voedingsstoffen (zoals ijzer, vitamine C). Ook zijn 1 miljard mensen te zwaar. Kortom, voor de helft van de wereldbevolking (7,4 miljard mensen) is ‘voeding’ een issue.
Toenemende vraag landbouw
En het vraagstuk zal zich in de nabije toekomst alleen maar nadrukkelijker manifesteren. De wereldbevolking groeit (naar 9,5 miljard in 2050) en de gemiddelde welvaart stijgt (gelukkig). Tegelijkertijd willen de Verenigde Naties honger uitbannen: in 2030 moet dat fenomeen definitief tot het verleden behoren. Dat alles leidt onherroepelijk tot een toenemende vraag naar graan, rijst en aardappelen en ook naar dierlijke eiwitten (vlees, zuivel, eieren). Die toenemende vraag kan niet worden ingevuld met het ontginnen van nieuwe landbouwgronden. Sterker nog, het mondiale landbouwareaal krimpt want steden breiden uit, de zeespiegel rijst en natuurgebieden worden beschermd (terecht).
Duurzaam productiemodel
Nederland kan een belangrijke rol spelen in het vraagstuk van voedselzekerheid. Nederland is opgeklommen tot de tweede exporteur van agrarische producten ter wereld en onze boeren en tuinders paren een hogere productie per hectare aan een lage belasting van het milieu (gewasbescherming, CO2). Dat duurzame productiemodel oogst internationaal respect en waardering: jaarlijks bezoeken duizenden landbouwdeskundigen van over de hele wereld ons land om het Nederlandse productiemodel onder de knie te krijgen (met de landbouwuniversiteit in Wageningen als vlaggenschip). Een erkenning die Nederlandse boeren en tuinders in eigen land niet altijd in voldoende mate krijgen van overheid en samenleving.
Natuurlijk is Nederland niet in staat de hele wereld te voeden. Onze rol is vooral het leveren van kennis (bijvoorbeeld via Agriterra, de landbouwontwikkelingsorganisatie van LTO Nederland), productiesystemen
(zoals kassen) en uitgangsmateriaal (pootgoed, sperma). Maar kennis en innovatie gedijen alleen in een omgeving met voldoende, financieel gezonde primaire bedrijven. Juist hier bevinden we ons in een cruciale fase. Een aantal sectoren heeft het moeilijk (varkenshouderij, melkveehouderij, glastuinbouw): vaak mede veroorzaakt door de overheid (lastenverzwaringen, buitenproportionele milieueisen). Echter, sectoren moeten voldoende kritische massa houden, willen ze voedingsbron blijven voor innovatie en duurzaamheid.
Samenwerking
De innige samenwerking tussen bedrijfsleven, kennisinstellingen, maatschappelijke organisaties en overheid maakt de Nederlandse agrarische sector uniek in de wereld. De sector wil daar zuinig op zijn. Het is een model dat veel andere landen óók willen introduceren maar daar vaak stuit op argwaan tussen de verschillende partijen. Alleen in een sfeer van samenwerking, vertrouwen én waardering komt voedselzekerheid voor de hele wereldbevolking binnen handbereik.
Fotocredits: 'Kassen Wateringen', Hanno Lans
Dit artikel afdrukken
Toenemende vraag landbouw
En het vraagstuk zal zich in de nabije toekomst alleen maar nadrukkelijker manifesteren. De wereldbevolking groeit (naar 9,5 miljard in 2050) en de gemiddelde welvaart stijgt (gelukkig). Tegelijkertijd willen de Verenigde Naties honger uitbannen: in 2030 moet dat fenomeen definitief tot het verleden behoren. Dat alles leidt onherroepelijk tot een toenemende vraag naar graan, rijst en aardappelen en ook naar dierlijke eiwitten (vlees, zuivel, eieren). Die toenemende vraag kan niet worden ingevuld met het ontginnen van nieuwe landbouwgronden. Sterker nog, het mondiale landbouwareaal krimpt want steden breiden uit, de zeespiegel rijst en natuurgebieden worden beschermd (terecht).
Duurzaam productiemodel
Nederland kan een belangrijke rol spelen in het vraagstuk van voedselzekerheid. Nederland is opgeklommen tot de tweede exporteur van agrarische producten ter wereld en onze boeren en tuinders paren een hogere productie per hectare aan een lage belasting van het milieu (gewasbescherming, CO2). Dat duurzame productiemodel oogst internationaal respect en waardering: jaarlijks bezoeken duizenden landbouwdeskundigen van over de hele wereld ons land om het Nederlandse productiemodel onder de knie te krijgen (met de landbouwuniversiteit in Wageningen als vlaggenschip). Een erkenning die Nederlandse boeren en tuinders in eigen land niet altijd in voldoende mate krijgen van overheid en samenleving.
De innige samenwerking tussen bedrijfsleven, kennisinstellingen, maatschappelijke organisaties en overheid maakt de Nederlandse agrarische sector uniek in de wereldCruciale fase
Natuurlijk is Nederland niet in staat de hele wereld te voeden. Onze rol is vooral het leveren van kennis (bijvoorbeeld via Agriterra, de landbouwontwikkelingsorganisatie van LTO Nederland), productiesystemen
(zoals kassen) en uitgangsmateriaal (pootgoed, sperma). Maar kennis en innovatie gedijen alleen in een omgeving met voldoende, financieel gezonde primaire bedrijven. Juist hier bevinden we ons in een cruciale fase. Een aantal sectoren heeft het moeilijk (varkenshouderij, melkveehouderij, glastuinbouw): vaak mede veroorzaakt door de overheid (lastenverzwaringen, buitenproportionele milieueisen). Echter, sectoren moeten voldoende kritische massa houden, willen ze voedingsbron blijven voor innovatie en duurzaamheid.
Samenwerking
De innige samenwerking tussen bedrijfsleven, kennisinstellingen, maatschappelijke organisaties en overheid maakt de Nederlandse agrarische sector uniek in de wereld. De sector wil daar zuinig op zijn. Het is een model dat veel andere landen óók willen introduceren maar daar vaak stuit op argwaan tussen de verschillende partijen. Alleen in een sfeer van samenwerking, vertrouwen én waardering komt voedselzekerheid voor de hele wereldbevolking binnen handbereik.
Fotocredits: 'Kassen Wateringen', Hanno Lans
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Wouter, de oplossing komt al van de Nederlandse bodem. Alleen denk ik niet dat de gemiddelde individuele Afrikaanse/Indische boer daarmee geholpen is. Ook daar geld de wet van de economie en zal schaalvergroting plaats vinden.
Waarom ik dit zeg? Naast toegang tot bigdata (middels een smartphone) moet men ook toegang tot kapitaal hebben, en daar ontbeerd men in die regionen aan.
Piet, als je graankippen per sé beestjes wilt voeren, hebben we daar ook een Nederlandse uitvinding voor: insecten als veevoer (gemaakt van groentenresten; Coppens maakt er furore mee; voerconversie dicht naderend tot 1). Ik vermoed dat het eerste bezoekje aan Oekraine allang achter de rug is, want je krijgt er inderdaad gezondere kippen van.
Dick # 55, MHP wil eigen voer verbouwen, prima. Maar een kip is een omnivoor. Naast eigen graan zal er ook diermeel, vismeel, weipoeder of ander dierlijke eiwitten aan de MHP kip verstrekt moeten worden. En waar haalt MHP die dierlijke eiwitten voor hun kippenvoer vandaan?
En bij Greenyards Foods zie ik alleen maar dat er gequoteerd gewerkt wordt. En een gequoteerde markt doet het altijd goed. (zoals suikerbieten, voormalig melkquotum en vermoedelijk ook de biologische teelt.) Het handelssysteem bepaald of iets rendabel is of niet.
Wouter en Willem, helpt het wellicht als jullie 'industrieel' eerst definiëren? Dan weten jullie zeker dat je het over hetzelfde hebt.
Piet #56, kijk nog eens goed naar MHP als het op dierlijke teelt aankomt. En kijk eens naar de manier waarop Greenyards Foods' ambitie (zie FL 9) is het volledig ontzorgen van de detailhandel. Dat zijn complete ketenintegraties.
Daar gaat weinig verspilling in zitten. Ze zouden wel gek zijn.