In de lik met Jan

Beste Willem. Ik doe aan wishful thinking. Omdat ik denk dat het helpt. Verder geloof ik alle verhalen uit de quantum mechanica. Als je je lang genoeg ergens op focust, dan moet het lukken. Als ik heel hard wens-wens-wens, dan geloof ik er heilig in dat het moment eraan zit te komen, dat ook de overheid en andere instanties gaan inzien dat goede voeding weliswaar geld kost, maar dat het nóg véél meer geld bespaart. Omdat de kosten van de gezondheidszorg ontploffen en de link tussen voeding en gezondheid geaccepteerd is. Met andere woorden: zodra dat besef nog ietsjes verder doordringt, dan wordt anders tegen de waarde van goede voeding aangekeken en dus ook tegen de kosten. Hoe dat in tehuizen niet werkt is duidelijk. Net zoals de frisdrank- en snoepautomaten ook de cash cows van scholen zijn en (dus) staan waar ze staan.
Keukens moeten terug naar tehuizen. Samen koken, piepers jassen en 's middags de geur van dobberende ballen in de pan ruiken.

Florien, ik ben met een boek bezig. Jopie's verhalen gaan verschijnen en ik wil je graag daarin opnemen. En nee, we wonen niet in dat leuke huis. Daar woont een heel aardige mevrouw die net als Jopie geniet van het uizticht. Hoe kan ik je bereiken?

Als ik heel hard roep, kun je me horen, Joyce, maar digitaal kan het ook.
'Keukens moeten terug naar tehuizen'. Jawel. En zo snel mogelijk! Maar dat gaat voorlopig niet lukken. Voedsel is niet alleen tot vulling verworden, zoals je schrijft, maar ook tot handelswaar (wat het natuurlijk al lang is, maar hier bedoeld m.b.t. dit onderwerp). Het tehuis koopt elders, waar het het goedkoopst is, het eten voor de bewoners in. Waarom? Niet (alleen) uit gemakzucht, maar vooral omdat de directie, geprivatiseerd, weet je nog?, moet concurreren met andere tehuizen. En dan blijken bewoners eerder te vallen voor een aantrekkelijk kamertje met mooi uitzicht dan voor goede voeding.

@Joyce Huisman. Dat vermoedde ik al Joyce.Ik heb heel veel goede herinneringen aan haar en Jopie én natuurlijk aan die heerlijke gerookte paling van Jopie. Mensenkinderen wat waren die altijd lekker. En zoals Ietje boterhammen kon klaarmaken was er niet gauw een tweede. Toen Johannes, de reuzenpaling die Jopie eens heeft gevangen en niet wilde opeten omdat hij hem als zijn vriend beschouwde, op een kwade dag dood in zijn aquarium op het erf lag en Jopie diepbedroefd was, heeft Ietje droogjes gezegd: 'jammer, daar hadden we mooie plakken van kunnen snijden'. Ze was ook erg van zuring plukken buiten in de tuin en die blaadjes tussen de boterhammen stoppen. Ik begrijp uit je verhaal dat ze er niet meer is.

Of er een project loopt om de maaltijden in instellingen onder de loep te houden weet ik niet. Wel zijn er af en toe topkoks die een poging wagen goede maaltijden te ontwerpen voor ziekenhuizen en zorginstellingen. Ik geloof dat Pascal Jalhay daar een aantal jaren geleden mee begonnen is. Maar hoe dat loopt weet ik niet.

In ieder geval heel attent van je dat je liet weten dat het om Ietje ging. Wonen jullie nu in dat leuke huis met tuin aan een watertje daar in Workum?

Hartelijke groet terug uit de grote stad .

Beste Florine, Deze oma ken je overigens. Ze was een grote fan van je. De vrouw van Jopie. Ja, sommige bewoners vinden het prima te doen. Het aantal mensen dat thuis iets maakt dat met minder inzicht gekookt is, zou ik niet graag de kost willen geven. De solidairiteitsgedachte is voor mij een spagaat. Maar dat was het ook voor oma. Als we iets meebrachten wilde ze het altijd meteen delen, want haar tafelgenotes vielen bijna om van verlangen. Iets anders is dat de kwaliteit nodeloos geweld wordt aangedaan. Door alle stomme regeltjes. Keukens centraal elders ver van het tehuis. Daardoor krijg je bordkarton. Omdat de logistiek van knapperig gebakken aardappeltjes een drama maakt.Het is ook ten strengste ( ) verboden om bepaalde etenswaren mee te nemen. Voedsel wordt vulling.
Keukens moeten terug naar tehuizen. Loopt er niet een project om voedsel in instellingen onder de loep te houden. Uberhaupt is er vanuit de medische wereld meer belangstelling/erkenning van de invloed van voedsel op onze conditie; zeker als het om zieke en kwestbare mensen gaat. Hartelijke groeten uit Fryslân Boppe.

Joyce Huisman @'Ik gun ze de mogelijkheid om betere maaltijden tegen betaling te kunnen bestellen, maar hoe lekker zit je daarvan te smikkelen als je buur het moet doen met het prakje van de dag?'

Je maakt daar een punt. Maar moet dat nu een doorslaggevend argument zijn om die mogelijkheid niet in te bouwen? Hoever gaat solidariteit? En om hoeveel geld gaat het? En sommige bewoners van die verpleegtehuizen vinden het eten wel lekker, ook dat heb ik gezien. Die zitten te smikkelen. Maar voor wie het eten niet lekker vindt, zijn de maaltijden een absolute bezoeking. En dat is dan de invulling van het staartje van hun leven. Er moet toch een oplossing mogelijk zijn het leven daar iets te veraangenamen met lekkere maaltijden. Gewoon vers gekookt eten. Echte gebakken aardappels i.p.v. opgespoten bordkarton dat eruit ziet als een gebakken aardappeltje maar volkomen geen smaak en beet heeft. (Ik geef maar een klein voorbeeld van iets simpels dat ik zelf heb geproefd en met moeite kon doorslikken.)

Ergens las ik in deze draad dat die keukens niet full time bezet zijn en dat dat geld kost. Ik heb ook veel lege bedden in ziekenhuizen gezien, die zijn ook niet full time bezet en dat kost ook geld. Ik vind dat geen eerlijk argument om de keukens niet meer terug te brengen in verpleegtehuizen. Misschien moet er anders gerekend worden en meer met vrijwilligers/werklozen/taakstraffers gewerkt worden in die keukens. Het is de moeite waard het opnieuw te bekijken want instellingen hoeven geen winst te maken en de bedrijven die deze maaltijden produceren voor instellingen moeten wel winst maken. Alleen dat al...