1 min
Iedereen doet op zijn frieten wat hij/zij wil. De ene neemt mayonaise en de andere Andalusische saus. Of mikado! De Hollander durft een 'patatje oorlog' te bestellen of een 'kapsalon', de Brit doet er moutazijn bij met een gefrituurde moot vis. De Vilvoordenaar kiest voor 'schep': de saus van stoverij met nog wat draadjesvlees. Goed idee eigenlijk, waarom eten we geen pakjes frieten met bolognesesaus of friet moambe?
Sinds enkele jaren is hier de poutine in opmars, meestal uitgelegd als frieten met gesmolten kaas. Maar om authentieke poutine te zijn, is er net iets meer nodig.
Het gerecht ontstond in de provincie Québec in Canada. Canada erkent overigens wel meer culinaire eigenaardigheden als nationaal erfgoed, denk maar aan de pizza Hawaï, de meest gehate pizza ter wereld! Die werd uitgevonden in Ontario.
Om te begrijpen waar het om gaat, moeten we het eerst even hebben over Canadese kaas. De cheddar, zoals ook elders in de wereld, regeert er bovenal, maar er is ook Franse invloed te merken, met camembertoïde kazen, blauwe kazen en meer.
Typisch is de fromage en crottes of fromage en graines. Dat zijn witte klompjes weinig bewerkte wrongel, ontdaan van hun wei en licht gedroogd. Ze smaken wat als cottage cheese, maar de klompjes zijn groter. Er wordt van gezegd dat ze grappig piepen tussen de tanden, zo elastisch zijn ze. Crottes zijn de voorloper van cheddar, de klompjes wrongel vóór het persen en rijpen van cheddarkaas. De crottes zijn erg populair in winkels langs de weg, de Québéquois snoepen ervan tijdens het rijden of borrelen, zoals chips.
Op een dag, naar het schijnt in 1957, bestelde iemand een portie frieten in ruraal Québec. Die worden er traditioneel versierd met enkele lepels gravy, bruine saus. Een zeer Britse manier om vlees te begeleiden. “Geef er wat krotjeskaas bij en gooi maar bijeen,” zei hij tegen de baas. “Ca va faire une sacrée poutine,” antwoordde die, wat in het Quebequois zeggen wil: dat gaat nogal een zootje worden! De naam van deze fastfood was geboren: la poutine, het zootje, op zijn Canadees uit te spreken als 'poetzine'.
Nappeer je frieten (ginder slechts één keer gebakken) met een klevende bruine gravy. Bij gebrek aan Canadese crottes bestrooien we ze dan met verkruimelde jonge cheddar en mengen goed. Dat is het, meer niet.
Ondertussen is de poutine in de steden van dit oude continent een eigen leven gaan leiden, met verschillende toevoegsels en zelfs gegratineerd onder de grill. Gemengd met Canadese krotjeskaas en bruine saus zie ik dat niet zo best lukken.
Dit artikel afdrukken
Het gerecht ontstond in de provincie Québec in Canada. Canada erkent overigens wel meer culinaire eigenaardigheden als nationaal erfgoed, denk maar aan de pizza Hawaï, de meest gehate pizza ter wereld! Die werd uitgevonden in Ontario.
De crottes zijn erg populair in winkels langs de weg, de Québéquois snoepen ervan tijdens het rijden of borrelen, zoals chipsDe crottes
Om te begrijpen waar het om gaat, moeten we het eerst even hebben over Canadese kaas. De cheddar, zoals ook elders in de wereld, regeert er bovenal, maar er is ook Franse invloed te merken, met camembertoïde kazen, blauwe kazen en meer.
Typisch is de fromage en crottes of fromage en graines. Dat zijn witte klompjes weinig bewerkte wrongel, ontdaan van hun wei en licht gedroogd. Ze smaken wat als cottage cheese, maar de klompjes zijn groter. Er wordt van gezegd dat ze grappig piepen tussen de tanden, zo elastisch zijn ze. Crottes zijn de voorloper van cheddar, de klompjes wrongel vóór het persen en rijpen van cheddarkaas. De crottes zijn erg populair in winkels langs de weg, de Québéquois snoepen ervan tijdens het rijden of borrelen, zoals chips.
“Ça va faire une sacrée poutine,” antwoordde die, wat in het Québéquois zeggen wil: dat gaat nogal een zootje worden!Het zootje
Op een dag, naar het schijnt in 1957, bestelde iemand een portie frieten in ruraal Québec. Die worden er traditioneel versierd met enkele lepels gravy, bruine saus. Een zeer Britse manier om vlees te begeleiden. “Geef er wat krotjeskaas bij en gooi maar bijeen,” zei hij tegen de baas. “Ca va faire une sacrée poutine,” antwoordde die, wat in het Quebequois zeggen wil: dat gaat nogal een zootje worden! De naam van deze fastfood was geboren: la poutine, het zootje, op zijn Canadees uit te spreken als 'poetzine'.
Nappeer je frieten (ginder slechts één keer gebakken) met een klevende bruine gravy. Bij gebrek aan Canadese crottes bestrooien we ze dan met verkruimelde jonge cheddar en mengen goed. Dat is het, meer niet.
Ondertussen is de poutine in de steden van dit oude continent een eigen leven gaan leiden, met verschillende toevoegsels en zelfs gegratineerd onder de grill. Gemengd met Canadese krotjeskaas en bruine saus zie ik dat niet zo best lukken.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
.jpg){kind=link}
Toelichting op bewering (reactie no 1) dat twee keer bakken van friet niet nodig is.
Een jongen (14) uit de grote stad op visite. Heeft bij zich een zak grote aardappelen en een fles zonnebloemolie. Hij biedt aan om even friet te bakken die we over een half uurtje kunnen eten. Dat wordt niks, zegt de gastheer die niet beter weet dan dat friet twee keer gebakken moet worden. En kijk op het internet waar kookschrijvers elkaar napraten. Je moet voor thuisfriet een vrije dag nemen. Veel gedoe. Verse frieten eerst baden in zout water. Dan goed afdrogen en na de eerst bakbeurt een paar uur laten afkoelen voor ze opnieuw in het vet mogen.
Jongen heeft zijn methode zelf ontwikkeld. Hij snijdt een paar ongeschilde aardappelen in frietstengels, zet de koekenpan met een laag olie op de kookplaat en wacht tot de olie heet genoeg is naar zijn zin. Dan doet hij de frietstengels in de pan. Olie bruist. Jongen wacht rustig af. Het bruisen wordt minder en houdt op. En dan, zonder verder iets te veranderen, bakken de frieten lichtbruin en kunnen ze heet gegeten worden. Veurtreffelijk!
Hoe kan dat nou? Een onderzoekje. Met twee aardappelrassen. En met zonnebloemolie en arachide. Dat maakt voor het resultaat niet uit.
Pan met olie heet laten worden. Luistert niet nauw. Tegen de 170 graden, dan verse rauwe frietstengels er in. Niet te veel, elke stengel moet wat ruimte om zich heen hebben. Enorm tumult in de pan. De olie kookt het vocht uit de aardappelstengels en koelt daarbij onmiddellijk af tot 130 graden of minder. De hittebron (gas of inductie) blijft hoog. Na enige tijd houdt het koken op en begint vanzelf het bakken. De temperatuur van de olie stijgt weer tot 170 graden of nog wat meer. De frieten kleuren en kunnen er uit.
Ervaring: friet van het aardappelras Agria kleurt wat bruiner dan van Frieslanders. Maar in smaak en kraak doen ze niet voor elkaar onder. Iets oudere aardappelen lijken beter resultaat te geven dan aardappelen net uit de grond.
Dat blancheren doet men hier al jaren: dat is het eerste bad in olie van lagere temperatuur. Geen enkele nood aan kliederen met heet water.
Marjan #2, eerst blancheren volgens de nieuwe EU regels om de hoeveelheid acrylamide te verminderen. Maar ik zie dat de horeca die zelf zijn frieten maakt dat aan zijn laars lapt.
Net een aanslag niet ver van hier. Andere katten te geselen...
Britten verbazen zich er vaak over dat zij de fish & chips thuis nooit zo krijgen als uit de shop. De reden is dat men thuis echte malt vinegar gebruikt en in de shop niet.
https://www.youtube.com/watch?v=642x2Y3Zla0