Op Foodlog was ik in de tijd daarvoor kritisch geweest op SlowFood. De beweging zat – zeker in Nederland - wat mij betreft vast in het verleden en in neosmulpapisme. Verrast was ik dus in het mailtje verder te lezen:
“Misschien dat u ons kunt helpen op Foodlog door de discussie over SlowFood nogmaals op te starten en aandacht te geven aan de jonge wind die zal waaien. Ik ben zeer benieuwd naar reacties en denk dat het voor ons zeer leerzaam zou zijn om de discussie aan te gaan.”

Samuel Levie, van wie de mail kwam, zegt allang geen U meer. Ik tutoyeerde hem van meet af aan. Toch is het een jongen om U tegen te zeggen.

Ik mailde hem terug:
“SlowFood verwart de waarde van het verleden met die van het museum. De mensen achter SlowFood zijn romantische hobbyisten, waar ik - heel wat - sympathie voor heb zolang ze zich maar geen officiële status aanmeten. Daarom pleitte ik een tijdje geleden voor het weer ondergronds laten gaan van SlowFood. Daar hoort het en dan heeft het ook een maatschappelijke functie.”

En hij antwoordde:
“Voor ons (YFM) is het alleen maar leerzaam om deze discussie aan te gaan!”

We mailden nog regelmatig heen en weer. Doe je eigen ding, raadde ik Sam aan. En dat deed hij. Samen met een aantal anderen, waarvan ik met name Helen Kranstauber, Joris Lohman en Linda Vermaat leerde kennen, bouwde hij iets dat staat. Exact zes maanden nadat ik voor het eerst hoorde van het idee werd YFM realiteit.
Op 20 september 2009 werd, na een vergadering in Cothen, YFM Nederland officieel opgericht.

Met SlowFood hield ik een moeilijke relatie. Het bleef het verleden benadrukken terwijl onze uitdaging in de toekomst ligt. Met Carlo Petrini had ik eerder dit jaar een plezierig gesprek waarin hij alle moeite deed om de toekomstvisie van zijn beweging te laten zien. Ok, er komt wat los.
Met YFM klopte het meteen. Het trok me aan. YFM heeft geen dogma’s en geen platgetreden paden maar wordt gekenmerkt door iets waardevols: openheid en respect voor heel uiteenlopende visies. Dat is de kracht van jeugd die nog niet versteend is door de zo-hoort-hets en zo-moet-hets. Ze staan open voor de toekomst en de technologie die daar deel van uitmaakt. Ze willen de verhalen, feiten, perspectieven en jouw keuzen horen om de hunne zelf te maken. Daarom organiseren ze succesvolle Eat-in’s, Filmfestivals, halen ze boeiende sprekers naar hun Food Academy en startten ze een eigenlijk onmogelijk debat over het landbouwbeleid van de EU waarmee ze vermoedelijk de bureaucraten zullen verbazen. Er zit leven in. Het bruist, doet, ervaart, laat ervaren en lult niet.

Op één ding zijn ze loeischerp. Het draait om menselijke relaties en de betekenis die voedsel daarin speelt. Zonder eten gaan we dood. Eten is kostbaar, zelfs als we er nu (nog) plenty van hebben. Het maken en delen van wat er is en nog kan komen, bepaalt de basis van ons sociaal verband.
Het is een wonder en een zegen dat besef verankerd te zien in jonge mensen.

Jonge dames en heren: gefeliciteerd met jullie tweede verjaardag! Er zullen er nog vele volgen, daar ben ik van overtuigd.
Dit artikel afdrukken