De New York Times kwam afgelopen week met een reportage over de voedselveiligheid van pakjes-, bakjes- en zakjes-eten. Dat soort eten moet vooral worden nagegeven dat het meer dan voedselveilig is. De grote concerns staan er garant voor en passen wel op om productievolumes van tienduizenden tonnen terug te moeten halen. Daarom sluiten ze alle risico's uit.

Dat dachten we tenminste, want het blijkt niet waar.

Amerikanen maken graag alles dood. Vlees en groenten moeten worden gewassen in chloorwater, want er mag niets blijven leven. Ze zijn als de dood voor kleine beestjes, goede en slechte. Dus misschien zit er wat overdrijving in. Een ander cultureel perspectief. Misschien moet je dat in je achterhoofd meenemen als je leest hoe de NYT diepvriesmaaltijden testte en constateerde dat de verhittingsvoorschriften op de verpakking leidden tot een verbrandde buitenkant en een nog steeds voedselonveilige kerntemperatuur. Tot vol vermaak valt vervolgens te constateren dat die voorschriften ook nog eens onder de wettelijke vereisten liggen.

Niettemin laat het artikel ook zien waar de schoen wringt. Sinds de jaren '60 van de vorige eeuw kostten ingrediënten vrijwel niks meer. Dat is het gevolg van de massale landbouw en enorme rendementen die we hebben weten te realiseren. Nu de rest van de wereld ook zijn deel wil, raken wij in de problemen. Ze zijn met vier keer zoveel als wij Westerlingen zodat er te weinig eten komt. Sinds een aantal jaren stijgen daarom de prijzen van landbouwproducten weer. De economische crisis maakt dat de prijzen laag moeten blijven, anders wordt er minder verkocht wordt. De prijsstijgingen kunnen onvoldoende worden doorberekend. En daarom moet er voor het eerst in de na-oorlogse tijd in het Westen bespaard worden op de verwerking.foto: NYT, Banquet Pot Pies, van ConAgra Foods, een product waarin salmonella besmetting werd gevonden. De bron viel niet te traceren. Hoge verhitting bleek procestechnisch onuitvoerbaar. Anders gezegd: het zou zorgen voor tot pap gekookte groenten. Dus besloot ConAgra dat de consument de spullen maar op eigen risico moest gaan eten door die zelf verantwoordelijk te stellen voor wettelijke verhittingseisen. Eet smakelijk!

Nou heb ik ooit begrepen dat de inkoop van grote voedingsmiddelen concerns minder dan 2% van de consumentenprijs bedraagt. Verdubbelen de prijzen, dan is er dus nog altijd meer dan 96% over om op te bezuinigen. Dat is een astronomisch veelvoud van de voedingswaarde die erin zit!
Veel van wat je betaalt, gaat op aan logistiek. Het gemiddelde soepballetje reist een dikke 25.000 km voor het in je opwarmpannetje of magnetron beland. Veel gaat op aan reclame en prijsafspraken met supermarkten. Veel gaat op aan research. Heel veel gaat op aan 'management'. Hoeveel gaat er eigenlijk op aan het echte maken van eten? Misschien is het ook wel verrassend weinig, maar is het weer wel verrassend dat nou juist daar het eerst op bezuinigd wordt.

Het geeft in ieder geval te denken.
Dit artikel afdrukken