1 min
Gisteren bij de C'est du pain voor € 3,20, misschien wel wat duur, een best ok, zij het overdreven bepoeiermeeld broodje met (niet heel) oude kaas, een stipje mosterd en een plukje tuinkers gekocht. Het vertrouwde bleke pistoletje met jonge kaas, smaakloos tomatenschijfje en plastic sla is nog wel te koop (€2,70), maar ligt er in de vitrine bij als een uit de gratie geraakte relikwie. Er is dus hoop in stationsbroodjesland. Nu de koffie nog. Op de terugreis verwende ik mijzelf met het bizarre broodje van de AH Togo uit de doorlees. Ondanks de tientallen ingrediënten GEEN lekker broodje. Het brood had de consistentie van taaitaai, de chorizo had de smaakintensiteit van ouwel.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
In Frankrijk hebben ze broodwedstrijden, meldt Michelin.
Ik hield niet van oud brood - nog steeds niet, trouwens. En het brood dat mijn moeder meegaf in mijn schooltijd was natuurlijk 'van gisteren'. Met een beetje geluk zat er kaas op de sandwiches, daar kon ik dan in de winter in de klas tosti's van maken. Sandwich op de loeihete radiator, en na verloop van tijd kon je ruiken dat de kaas voldoende gesmolten was. (Enige jaren terug heb ik tijdens een reünie nog de sporen kunnen zien op een enkele radiator, daar waar de kaas zich permanent had ingebrand).
Maar wat 's-zomers te doen? Pennywafels, gevulde koeken en zure bommen, zo'n lunch was ook niet alles. Gelukkig was er een kleine kilometer verderop, in een toen nog winkelstraatje, een bakker die belegde broodjes verkocht. Nou ja, broodJES - het was van een formaat waar zelfs de supersize-liefhebbende Amerikaan genoeg aan zou hebben: een vloerbroodje, besmeerd met roomboter, en belegd met een berg kaas. Die schooljongens moeten er nog van groeien, zal de bakkersvrouw gedacht hebben.
Vers gebakken brood, met knapperige korst. Heerlijk! Een enorme maaltijd, maar omdat het zo lekker was, verdween het hele brood achter de kiezen. Let wel, gewoon brood, boter en kaas, dus geen frutsels en fratsen die de aandacht af moeten leiden van onvolkomenheden in het brood.
Jammer dat dit soort zaken vandaag de dag niet meer bestaan. Je zou Wouter niet meer horen. Die had dan z'n mond vol.
Bieslog, natuurlijk, ik had het kunnen weten. Maar wij gebruikten dus postbodenelastiek en geen weckring. De hoekjes waren scherp en daar haalde je je vingers wel eens aan open. En halverwege de dag als de boterhammen de zijkant niet meer overeind hielden, klapte het trommeltje al half in elkaar, waardoor de rest van de inhoud er half uitpuilde in je schooltas, waar kruim en beleg zich een weg baanden naar je schoolboeken. Samen met het restje chocomel uit het net niet helemaal sluitende flesje.
Lizet, dat meneer Foppe gevoel dat klopt wel. Van Bieslog (Wim de Bie) http://bieslog.vpro.nl/programma/bieslog/news.jsp?news=29169353
Héél lang geleden had je van die metalen opvouwbare trommeltjes, waar dan weer een postbodenelastiek om ging om het dicht te houden. Zat het netjes onder de snelbinders. Ik krijg er ook een meneer Foppe gevoel bij, want D&C hadden vast al een plastieken doosje.