Ze hanteert uitdagende stellingen. Zo bestond volgens haar de snackcultuur waar wij ons boos over maken al onder het Franse Ancien Régime. Hij ging pas verloren in de 19e eeuw en had daarvoor juist al een paar eeuwen bestaan.
Ik las over Ferrières in een Le Point uit april jl. die een vriendin me gaf. Heb haar boeken besteld. In haar interview met Le Point introduceert Ferrières een boeiend concept: vroeger waren we ‘zoöfagen’. Arm en rijk hadden er geen probleem mee om een herkenbaar stuk dier te eten. Arm kon niet anders, want ze aten veelal kleine beestjes. Rijk had er geen probleem mee, ook al aten ze grote beesten.
Tot op een goed moment de rijken weekhartig werden. Toen werden we sarcofagen, en konden we geen hele varkens- of kalfskop op tafel meer verdragen. Het dier wilden we niet meer, wel zijn vlees.
De armen hadden niks en moesten wel herkenbare dieren en raar wild spul eten. Hoe eng ook. Zo zijn de kikkers en paddestoelen op het menu gebleven. Ze werden zelfs weer een luxe.
Ik had recensie nog niet uit of hoorde van een goede Franse buur – een dame van 80+ , heel wat gewend maar niet afkomstig van het boerenland, import zoals wij – hoe ze ooit werd uitgenodigd om te komen barbecuen. Aan de spiesjes zaten kwarteltjes. Dacht ze.
Tot ze de keuken in liep en de voorraad zag. Het waren roodborstjes. Armeluiskost. Ai, hoewel ze ze best lekker maar klein had gevonden.
Een van onze katten ving deze week een roodborstje. Het diertje was dood, maar hartstikke vers. Onaangevreten. We hebben het begraven. Stom.
Misschien wel respectloos.
Maar nu weten we het, we zijn sarcofagen. Geen gedoe dus, alleen onherkenbare stukken bil.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Leuke boeken Dick, die wil ik ook wel. Ja, de Grieken en Romeinen snackten al. En hoeveel schilderijen en gravures zijn er wel niet van wafelbaksters op straat in ons land? De snackcultuur is in de 19e eeuw nog aanwezig hier ten lande dus. Maar eten op straat werd onfatsoenlijk, dat deed je niet, omdat niet iedereen te eten had.
En als je toch leuke kookboeken over eetgeschiedenis is Frankrijk aan het kopen ben, kijk dan even naar de boeken van Maguelonne Toussaint-Samat. Ook heel leerzaam en leuk.
Roodborstjes? Vinken waren wel heel populair.
Spreeuwen, spreeuwen!
En mussen natuurlijk: waarom denkt u dat we indertijd de nestkastjes hebben uitgevonden.
Ik zeg "we" want volgens Max Labbé (Ces étonnants nichoirs traditionnels; 268 pp. 1990-2000, uitgegeven in eigen beheer en vindbaar bij de betere alternativo's) is het nestkastje in de Nederlanden uitgevonden, net om veel vogeltjes te kunnen eten.
Spreeuw en mus waren het populairst.
Volgens Dumas zijn lijsters en merels ook lekker. Zit wat meer vlees aan...
En dan is er nog de ortolaan natuurlijk.
Spreeuwenpot, nu ook weer te krijgen, tuurlijk. Ortolaan hebben we opgegeten, is in dit land uitgestorven,gold als lekkernij. In Aaltje, 1887 als ik het wel heb, staat al dat we de zangvogeltjes maar beter niet eten. Snip enzo mocht wel. Kan me trouwens de tijd nog herinneren dat je in Italië ucelli op de menukaart zag staan: dat waren lijsters en merels.
Meer hierover in het boek: Vincken moeten vincken locken, van Ignaz Matthey.