imageEen afgezaagd onderwerp, obesitas en de emancipatie van dik zijn. Dik zijn moet weer kunnen, maar tegelijkertijd vinden we het de pest van deze tijd.

In het licht van de dik-zijn-emancipatie meldde de BBC onlangs dat onderzoekers een gen hebben ontdekt dat nu eenmaal dik maakt. Niks aan te doen dus.

Aan de andere kant komt foodnavigator.com met het nieuws dat kinderobesitas in Zweden met sprongen omhoog schiet. Zes keer zoveel vierjarige meisjes daar hebben de kans te dik te zijn in vergelijking met 20 jaar geleden. Voor 10-jarigen ligt de sprong op vijf maal zoveel.

Boeiend de afgelopen tijd vond ik de volgende analyse, eveneens op de onvolprezen site van de BBC: goedkoop eten zorgt overal in de wereld voor dikte, juist ook onder arme mensen in de tweede en derde wereld.

Laten we de mensen met een gen-afwijking geen maat maken voor de rest van de wereld, en er verder geen doekjes om wikkelen: industrieel gemaakt eten kost te weinig en dus wil iedereen het die net tot enige welvaart komt. De hele dag door - zo is het ook bedoeld.
Daarbij komt dat het geraffineerd (geen vezels, om het altijd hetzelfde te laten smaken) en suikerrijk is (nee, het vet is geen kwaaddoener, want dat verzadigt juist!!).
Bij gebrek aan vezels zeggen onze hersenen: dooreten, er kan nog meer bij. En onze buik gaat er steeds verder van over onze broek hangen. Met dank aan de suiker, die voor nog wat meer kwalen zorgt.

Mooi dus dat diezelfde industrie er iets aan wil doen. Op het hoogste abstractie-niveau is het echter heel eenvoudig: eten moet veel duurder.

Het lullige is alleen dat die te dikke mensen in de derde wereld dan weer terugvallen in ondervoeding.

Zullen we er dan alleen hier - in de 'eerste wereld' - maar eens mee beginnen? Maar hoe moet het 'daar' dan?
Dit artikel afdrukken