Dat blijkt niet het geval. Er speelt een ander mechanisme mee, dat juist water bespaart.
Tijdens hun verblijf kregen de proefpersonen verschillende hoeveelheden zout in hun eten gedurende 29 dagen. Hoe zouter de maaltijden, hoe groter het hongergevoel bleek te worden. Daar kwam bij dat ze juist minder gingen drinken. In de urine nam de zoutconcentratie wel toe.
In een opvolgende muizenstudie ontdekten de onderzoekers welk mechanisme een rol kan spelen. Bij een hogere zoutconsumptie maakt het lichaam meer ureum aan. Dit ureum onttrekt watermoleculen aan de urine en slaat dit water op in de nieren en het lichaam. Zo blijft de waterbalans in het lichaam goed. Nadeel van dit mechanisme is dat het relatief veel energie kost om ureum aan te maken. Dat zou de verklaring kunnen zijn voor het versterkte hongergevoel dat ze in de muizenstudie konden vaststellen. In het experiment met mensen zagen ze daar slechts mogelijke aanwijzingen voor.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Gisteren besteedde The New York Times aandacht aan het zout onderzoek middels een longread. Met onder meer reacties van verschillende wetenschappers en vergelijking met eerder resultaat van Kosmonauten.
Mijn grote vrees #32 is dat wereldwijd de universele werking van de geavanceerde synthetische hulpmiddelen verder gaat dan de beoogde mix bij toevoeging. Het lijkt mij de meest aannemelijke verklaring voor de in de afgelopen decennia ontstane schadelijkheid van eeuwen zonder gebleken schadelijkheid in ruime mate gebruikte basisstoffen om als mens deze streken te kunnen bewonen. Het is een intrigerende ongerijmdheid.
We hebben het hier over NaCl, in de volksmond noemen we dat zout. Niet over een mineraal supplement dat vnl. uit NaCl bestaat.
Lezers verwijs ik graag naar de eerste twintig reacties in deze draad.
Kan, maar beter zeezout komt uit de Himalaya’s.
Bedoelt Theo Jonkhart hieronder dat zeezout beter is? Het (!) zout zo uit de zee?